Hero ตัวจริง : เรื่องดี ๆ ในสังคมที่อยากบอกต่อ
ในช่วงเปิดภาคการศึกษาใหม่ ๆ หลาย ๆ สถาบันคงหนีไม่พ้นฤดูกาลรับน้องใหม่ ซึ่งจะแตกต่างกันไปตามบริบทของแต่ละมหาวิทยาลัย และหากใครติดตามข่าวคราวในช่วงนี้ คงหนีไม่พ้นข่าวการรับน้องของสถาบันการศึกษาแห่งหนึ่ง ซึ่งในบันทึกนี้ ดิฉันจะไม่กล่าวถึงสาเหตุ ที่มาที่ไป และผลกระทบที่เกิดขึ้นจากข่าวนี้ เพราะคงติดตามอ่านได้จากหลาย ๆ สื่อ และดิฉันคงไม่กล้าเอาความคิดเห็นของตัวเองไปตัดสินสถานการณ์นี้
แต่สิ่งหนึ่งที่สะท้อนให้เห็นได้ดีที่สุดจากเหตุการณ์นี้ นั่นคือ สังคมไทย ก็ยังมีสิ่งดี ๆ หลงเหลืออยู่ บทบาทของความเป็นแม่ บทบาทของผู้บริหารสูงสุด และบทบาทของรุ่นพี่
แม่ ก็ยังคงเป็นแม่ ไม่ว่าลูกจะทำผิดพลาดอย่างไรมา ผู้ที่เสียใจที่สุดคงหนีไม่พ้นคนที่เป็นแม่ แต่ถึงแม้ว่าจะเสียใจเพียงไร ความเป็นแม่ก็พร้อมที่จะให้อภัยและเข้าใจลูกในทุก ๆ เรื่อง และกล้าที่จะออกมายอมรับผิด ดิฉันซึ้งใจกับคำพูดที่ว่า "เป็นเพราะแม่เองที่คงเลี้ยงดูลูกไม่ดีพอ ถึงทำให้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ได้ กราบขออภัยผู้ที่ได้รับผลกระทบจากเหตุการณ์นี้" นี่คือความรักอันยิ่งใหญ่ของแม่
ท่านอธิการบดี ซึ่งถือเป็นผู้บริหารสูงสุดของสถาบันนี้ กล้าที่จะออกมารับผิด และยินดีชดใช้ ค่าเสียหาย พร้อมรับผิดชอบหาที่เรียนให้ใหม่ทันที และมีการดำเนินการในเรื่องนี้อย่างจริงจัง ฉับไว และจริงใจ เป็นการแสดงบทบาทภาวะผู้นำที่ชัดเจนที่สุด มีการแก้ปัญหาในเรื่องดังกล่าวได้อย่างเป็นที่พึงพอใจของทุกฝ่าย ทั้งในส่วนของผู้กระทำผิด และในส่วนของผู้เสียหาย ถึงแม้การกระทำดังกล่าวทางมหาวิทยาลัยไม่มีส่วนรู้เห็นด้วยก็ตาม คำพูดของท่านที่ว่า "สถาบันการศึกษา มีหน้าที่อบรมสั่งสอนนักศึกษาให้เป็นคนดี หากนักศึกษาคนไหนกระทำผิด เราควรต้องให้โอกาสเขา และอบรมให้เขากลับกลายเป็นคนดีของสังคมให้ได้ ไม่ใช่นักศึกษาคนไหนกระทำผิด ก็ต้องไล่ออก ซึ่งจะกลายเป็นการสร้างปัญหาให้เกิดขึ้นในสังคมต่อไปอีกอย่างไม่จบสิ้น"
และสุดท้ายที่จะกล่าวถึง คงหนีไม่พ้นรุ่นพี่คนนั้น จากการที่เขากล้าออกมาเผยตัว ยอมรับผิดในสิ่งที่ตนเองทำ และยอมขอโทษผู้ที่ได้รับผลกระทบจากเหตุการณ์นี้ โดยเฉพาะขอโทษที่ทำให้แม่ของเขาเสียใจ ผิดก็ยอมรับผิด นี่แหละคะใช่เลย เราต้องการเห็นคนในสังคมเป็นแบบนี้ เรา ๆ ซะอีก ที่บ้างครั้งยังไม่กล้ายอมรับผิดได้เท่าเด็กคนนี้
ลองคิดดูเล่น ๆ นะคะ จะเกิดอะไรขึ้น หากทางมหาวิทยาลัยไล่นักศึกษาคนนี้ออก จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าแม่ซ้ำเติมและไม่ให้กำลังใจลูก และในอนาคตนักศึกษาคนนี้จะกลายเป็นผู้นำที่ดีในสังคมได้อย่างไร หากแม้เพียงเรื่องน้อยนิดเขายังไม่ยอมออกมารับผิดในสิ่งที่ตนเองกระทำ
คุณเป็นพ่อแม่มีการเข้าใจ ให้อภัย และให้โอกาสลูกหรือยัง หากเขากระทำผิด
คุณเป็นผู้บังคับบัญชา ที่พร้อมยอมสืบสาวเรื่องราวในสิ่งที่เกิดจากการผิดพลาดของลูกน้อง และได้ออกมายอมรับผิดในสิ่งที่เกิดจากการผิดพลาดของลูกน้อง แทนที่จะบอกปัดว่า ไม่รู้ ไม่ทราบ เรื่องนี้ฉันไม่เกี่ยว และ
และคุณเองพร้อมยอมรับในสิ่งที่ผิดพลาด และพร้อมที่จะแก้ไขให้ดีขึ้น แล้วหรือยัง
นี่คือสิ่งที่สังคมกำลังขาดหายไป โลกจะบิด จะเบี้ยว อย่างไร ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติของมันเถิด แต่หากยังมีคนเข้าใจ มีคนให้อภัย และพร้อมที่จะให้โอกาสในการบิดเบี้ยวนั้น ย่อมจะเป็นสังคมที่น่าอยู่มากกว่าการเป็นเพียงโลกใบกลม ๆ เป็นไหน ๆ จริงไหมค่ะ
หวังว่าเรื่องราวดี ๆ เรื่องนี้ คงจะสะท้อนให้เราหันมามองตัวเราเองว่า ทุกวันนี้ เราได้ทำหน้าที่ตามบทบาทที่ควรจะเป็นอย่างดีแล้วหรือยัง
ดิฉันฟังข่าวนี้เมื่อเช้า ระหว่างเดินทางมาทำงาน ถึงกับน้ำตาซึมเลยค่ะ เพราะมามองย้อนดูตัวเองแล้ว ดิฉันยังทำหน้าที่แม่ ได้ไม่ถึงครึ่งของแม่ท่านนั้นเลยค่ะ
ความเห็น (6)
ใช่ๆ รักแม่จังเลยเนอะแป๊ดเนอะ
สวัสดีครับ
รู้ถูก รู้ผิด รู้ผูก รู้แก้ อภัย เข้าใจ ครับ
สวัสดีค่ะพี่แป๊ด
อ่านแล้วก็อึ้ง ขอบคุณสำหรับบันทึกดี ๆ ในวันนี้ คนเราสมัยนี้เรียนมากขึ้น ใจแคบลงค่ะ ยากที่จะเข้าถึงคำว่า รักคนอื่น มองเห็นแต่สิ่งไม่ดีของคนอื่น ทำให้ราณีคิดถึงบันทึกนี้ ความยากง่ายของชีวิต เพราะคนเรานั้น คิดไม่เหมือนกัน
ง่าย... ที่จะวิพากษ์วิจารณ์ผู้อื่น
ยาก... ที่จะปรับปรุงตนเอง
ง่าย... ที่จะทำผิด
ยาก... ที่จะเรียนรู้จากความผิดนั้น
สังคมเราขาดค่ะ ขาดคนรู้จักอภัยค่ะ ทำให้ไม่มีความสามัคคี ขาดการหันหน้าเข้าหากัน รู้แต่ว่าต้องตีให้ตายกันไปข้างหนึ่ง สังคมจึงวุ่นวาย คอยแต่จะหักร้างชิงดีชิงเด่นกัน ไม่มีใครยอมใคร สุดท้ายคนที่แพ้ก็คือคนในสังคมด้วยกันเอง พูดถึงแต่ธรรมะ แต่เข้าไม่ถึงธรรม คนพวกนี้ก็เยอะค่ะในสังคม หรือไม่ก็ สอนให้คนทำดี แต่ก็ไม่เคยละสิ่งไม่ดีเลย ขอบคุณค่ะ สงสัยจะพล่ามมากไปหน่อย อิอิ
เมื่อเช้าได้มีโอกาสฟังสัมภาษณ์ของคนเป็นแม่นิดหนึ่ง
"เป็นเพราะแม่เองที่คงเลี้ยงดูลูกไม่ดีพอ ถึงทำให้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ได้ กราบขออภัยผู้ที่ได้รับผลกระทบจากเหตุการณ์นี้"
ถึงแม้ไม่ได้เป็นแม่คน แต่รับความรู้สึกนี้ได้
- ได้เรียนรู้จากการขออภัยแทนจากความเป็นแม่ ถึงแม้จะอาวุโสกว่า
- ได้เรียนรู้จากสิ่งที่ทำไปแล้วรู้ว่าผิดของลูก และได้ขอโทษ
- ได้เรียนรู้ผู้บริหารที่จะดำเนินการอย่างไรเพื่อแก้ไขและให้เกิดความเข้าใจที่ดีงามต่อกัน
- เรียนรู้การใช้ชีวิตอยู่ร่วมในสังคมบมพื้นฐาน "ของความเป็นมนุษย์"
สิ่งที่เราสนใจไปข้างนอกนั้นปลอมหมดนะ ปลอมหมดเลย เหมือนกับโลกมายาที่เราตามไม่ทัน แต่เรากำลังโกหกตัวเองว่าเราสนใจสิ่งนั้น เราอยากทำสิ่งนี้ เราอย่าดีตรงนั้น เราอยากได้ตรงนี้ แต่ในขณะที่เรากำลังวิ่งออกไปข้างนอกนั้น เราไม่เคยเห็นตัวเองเลย.......
บางส่วนของหนังสือ ความรัก ความทุกข์ ความสุข ความตาย เรื่องเล่าจากเพลง "จะพูดกับคน"
ความเป็นคน ความเป็นมนุษย์ ความเป็นผู้หนึ่งที่อาศัยอยู่บนโลก มันต่างกันอย่างไร ??????
เห็นใจทุกฝ่ายครับ
คนเจ็บจะให้อภัยง่ายๆคงยาก โดยเฉพาะแม่ของฝ่ายผู้ถูกกระทำ แต่ไม่ใช่ไม่มี
อยากให้ไปอ่านในรีดเดอร์ ไดเจสต์ ที่ผู้ถูกกระทำถูกทำร้ายเกือบตาย แถมฆ่าพ่อแม่พี่น้องทุกคนตายหมด แต่เขาหนีไปได้เพราะแกล้งทำตาย เมื่อเขาโตขึ้นเขากลับไปหาผู้กระทำกอดเขาแล้วบอกเขาว่าผมให้อภัยคุณแล้ว
จิตใจเราเข้มแข็งพอที่จะทำแบบนั้นไหม....
การให้อภัยนี้ ได้กุศลมากกว่า สร้างเจดีย์เยอะเลยครับ