สองเส้นทาง ในวิถีเดียวกัน...
สวัสดีครับ
ก่อนนี้ในวิถีของการปฏิบัติ...
ผมเริ่มต้นที่ภายนอกคือการคิดเอา และการอ่านหนังสือ ฟังเทศ ฟังธรรมากมาย..
แต่ที่หลักๆคือท่านพุทธทาส ท่านพระธรรมปิฏก คำสอนพระสายวัดป่า คำสอนแนวปรัชญาอื่นๆ ของนักคิด นักเขียนต่างๆในสังคมไทย
เราก็จะได้และเข้าใจเป็นช่วงๆ ในช่วงที่เราอ่านที่เราจำและนึกได้ แต่ก็จะค่อยๆจางไป...
เหมือนกับว่าที่เราอ่านเราเข้าใจนั้นมันติดอยู่เพียงแค่ความจะเท่านั้น..ที่ซึมเข้ามานั้นก็น้อย...
แต่เมื่อเราเริ่มโตขึ้น ผ่านชีวิต เข้าใจการปฏิบัติ เรื่องราวมากขึ้น...
การเปลี่ยนแปลงภายในผ่านการปฏิบัติ...ก็เกิดผลลัพธ์มากพอสมควร...
ระดับที่เราสามารถประคับประคองตัวตนภายใน ให้ดำรงอยู่ด้วยความสงบสุขได้
สงบสุข มีพลัง และเรียนรู้ได้แม้ว่าจะพบกับปัจจัยรอบข้างเช่นใดก็ตาม....
การที่เราต้องได้ทำงานกับคนหมู่มาก ต้องทำงานทั้งเบื้องหน้าเบื้องหลังขององค์กร
ทำให้ต้องได้ผ่านประสบการณ์ที่มากมาย.. ที่ต้องอาศัยการเผยตน เปลือยใจที่จะเรียนรู้
เรียนรู้และรับรู้สิ่งใหม่ๆ พร้อมๆกับการเปลี่ยนผ่านตัวตนภายในของเรา แบบค่อยๆเป็นไป
เป็นการเปลี่ยนผ่านที่เกิดจากงาน ชีวิต ความรู้ใหม่ๆ และการภาวนาจากภายใน
ในห้วงเวลาที่ผ่านมาก็เช่นกัน ...
เมื่อ หลายอย่าง หลักๆในชีวิตมาเจอกัน เริ่มต้นที่ประเด็นปัญหาของชีวิต
....เราจะเป็นแพทย์แบบไหน อย่างไร เพื่ออะไร....
....เราจะมีชีวิตแบบไหน อย่างไร เพื่ออะไร ...
...เราจะทำงานพัฒนาคุณภาพองค์กรอย่างไร ทำไม เพื่ออะไร อะไรจะดีที่สุด...
...ชีวิตและความหมายภายใน จิตวิญญานของเรา จะพัฒนาและเปลี่ยนแปลง ปรับปรุงอย่างไร จะไปในทิศทางไหน อย่างไร
.... อะไรคือเป้าหมายของเรา อะไรคือความทุกข์ ข้อติดขัดของชีวิต แล้วเราจะก้าวผ่านไปได้อย่างไร
เมื่อได้ประเด็นคำถามที่ชัดเจน หลายอย่างเหมือนจะแยกกัน แต่ทั้งหมดล้วนเชื่อมโยง และมันคือตัวตน คือภายในจิตใจของเรา...
มีเรื่องราวใหม่ๆ ความรู้ใหม่ๆที่เราต้องเรียนรู้ เปิดรับ และเเสวงหา สร้างขึ้นมาในตัวเรา
....ความรู้และทักษะด้านแพทยศาสตร์...ที่มากมายและเปลี่ยนไปทุกๆวัน
... ความรู้ในด้านการเรียนรู้ การเปลี่ยนแปลง ทั้งภายในจิตใจ เช่นพุทธรรม..
...ความรู้เพื่องานพัฒนาองค์กร การบริหาร การจัดการ การพัฒนา TOOL ต่างๆมากมาย
.... ความรู้ความเข้าใจ เรื่องชีวิต เรื่องสังคมศาสตร์ วิทยาศาสตร์ นิเวศวิทยา..ฯลฯ
แรกๆนั้น เราอาจจะไม่รู้ว่าเราจะเริ่มเรียนรู้ที่ไหน แบบไหน อย่างไร...
ยังออกไปในแนวไร้ทิศทาง....
แต่แนวทางหนึ่งที่ใช้ และใช้จนมาถึงทุกวัน และเริ่มชัดเจนขึ้น คือการเดิมตามบุคคลอ้างอิง...
บุคคลที่เราอ้างอิงเพื่อการเรียนรู้นั้นมีอิทธิพล ต่อทางเดิน ต่อชีวิต และต่อความคิดเรามาก
บุคคลอ้างอิงนั้นจะเริ่มเข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ และที่น่าสังเกตุคือ บุคคลเหล่านนั้นมักจะมีความเชื่อมโยงกันอยู่ก่อนแล้ว...
จากคนที่หนึ่งมาคนที่ สอง สี่ แปด มากขึ้นเรื่อยๆ....
เมื่อกลับมาที่การปฏิบัติ...
ผมเริ่มเข้าใจว่าตอนนี้ภายในจิตใจของเราเองยอมรับ เรียนรู้และเข้าใจแนวทาง
ที่ดูภายนอกเหมือนคนละอย่าง... แต่เนื้อแท้แล้วอาจจะเป็นเรื่องราวเดียวกัน
และดูเหมือนจะเขากันได้ ไปกันได้กับจริตของเราเองตอนนี้ ด้วยความเปิดกว้าง หลากหลาย
เดิมทีนั้นผมก็ตั้งคำถามกับวิถีที่ผมเองก็ไม่แน่ใจที่จะยอมรับเมื่อไม่นานมานี้เช่นกัน
แต่ก็รู้สึกได้ถึงผลของการปฏิบัติที่เกิดการเปลี่ยนแปลงได้จริงๆ
วิถีของวิทยาศาสตร์กระบวนทัศน์ใหม่....
แต่หลักๆผมก็ยังอิงพุทธธรรมเป็นหลัก...
ทุกย่างก้าวอยู่ในช่วงของการเรียนรู้...
ไม่ แน่ใจว่าจะเกิดการหลงทาง หลงผิดหรือไม่..
แต่เข้าใจว่านี่เป็นเส้นทางที่เลือกเดิน...
อาจจะต้องรอที่ผลของการปฏิบัติ....
วิทยาศาสตร์กระบวนทัศน์ใหม่ กับวิถีพุทธรรม...
น่าจะเป็นเรื่องที่มาบรรจบกันที่บั้นปลาย....
น.พ. สุพัฒน์ ใจงาม
ความเห็น (1)
สวัสดีค่ะน้องหมอ
ไม่ได้เข้ามาทักทายเสียหลายวัน ^ ^
เส้นทางต่างๆ จะบรรจบกันหรือไม่..ขึ้นกับเราด้วย..หากเรามองเห็นเส้นทางและปฏิบัิติตามแนวทางแห่งธรรม(ชาติ) พี่เชื่อว่าเส้นทางเหล่านั้นบรรจบกันแน่นอนค่ะ