พิจารณาตัวเอง ก็นับว่าโชคดีที่ได้เกิดมาบนผืนแผ่นดินนี้ เป็นแผ่นดินที่ให้โอกาสกับคนทุกคนที่ส้ชีวิตจากเด็กสถานีรถไฟ ตอนนั้นยังไม่ร้ว่าอนาคตจะไปได้ถึงไหน .. มองเห็นลูกคนรวยที่เป็นเพื่อนเขาดีกว่าเราทุกอย่าง แม้แต่อาหารการกิน ,, เสื้อผ้าอาภร... บางวันใข่เป็ดลูกเดียวต้องแบ่งสี่ส่วนกินกับน้อง ขยำข้าวให้ทั่ว ใส่ข้าวเยอะๆ กินน้ำตามมาก ๆ บางมือมะเขือเปาะลูกเดียวน้ำปลาเหยาะๆ .... ก่อนไปโรงเรียนก็ต้องหาเงินให้ได้ก่อน พอไปถึงโรงเรียนก็ถูกตีบ้าง โดนวิ่งรอบเสาธงบ้างอ้ายเพื่อนจนไม่ร้จะอายทำไม... เลยเอาดีทางชกมวยเสียเลยได้เงินเยอะดี ครั้งแรกได้ ๒๐ บาท ดีใจแทบแย่... ชกมวยไป เป็นเด็กขายของสถานีไป เรียนไป ... ครูก็ว่าโง่ เพื่อนก็ว่าโง่... แต่ความคิดเราไม่โง่ .... สะสมความแค้นตลอดเวลาด้วยการตั้งปณิทานไว้ว่า ต้องเอาดีกว่าคนที่ดูถูกเราให้ได้.... สอบเข้าเรียนวิทยาลัยครูได้ปี ๒๕๑๖ ก็ยังชกมวยไป ขายของสถานีรถไฟไป ได้เงินพอค่าเทอมค่าอุปกรณ์การเรียน ...ประหยัดเงินค่ารถค่าข้าวเดินจากสถานีรถไฟไป วค.อยุธยา ทุกวัน ...กินข้าววันละมื้อเพราะต้องคุมน้ำหนักเพื่ออาชีพนักมวย ร่นเบนตั้มเวท กลับทำให้กล้าวเนื้อขาแข็งแรง มีแรงฮึด(แรงบ้าก๊อกสอง)เป็นประโยชน์ต่ออาชีพมวย ... เรื่องเรียนไม่เป็นอุปสรรคเพราะชอบเข้าห้องสมุดได้ตัวอย่างแบบฝึก/สูตรคณิตศาสตร์ดีๆ จากตำราภาษาอังกฤษ เลยเลือกเรียนเอกคณิตศาสตร์ เพราะเสียค่าอุปกรณ์เรียนน้อยที่สุด เลยมานะเรียนเอาแค่จบ ปกศ.สูง แล้วไปสอบบรรจุได้ที่นครสวรรค์ ปี ๒๕๒๑ นับว่าโชคดีมาก ๆ .... ถามตัวเองเสมอว่าเราดีได้เพราะอะไร ...? ใครที่ทำให้เรามีวันนี้ ..? แล้วก็พบคำตอบที่เข้าข้างตัวเองทุกครั้งว่า ... ผมมีพ่อ..แม่ ที่ดีที่สอนให้เราร้จักความเจ็บปวด ร้จักร้องไห้ บนความอดทน สอนให้กตัญญู และส้ความจริง เพราะท่านสอนให้ผมกราบไหว้ อ่อนน้อม ถ่อมตน บ่นว่าเมื่อเราผิด สนับสนุนและให้โอกาสลูกเสมอ...
วันนี้วันสูบบุหรี่โลก
ขอบคุณท่านประจักษ์