นักเรียนโกงข้อสอบความผิดของใคร ?

ยังคงไม่ค่อยมีเวลาเขียนบันทึกใหม่ ก็เลยเอาบทความที่เคยเขียนมาบันทึกไว้ก่อนค่ะ ต่อไปจะพยายามจัดสรรเวลาให้เขียนอะไรใหม่ ๆ ที่น่าสนใจบ้างค่ะ

นักเรียนโกงข้อสอบ ความผิดของใคร?

โดย สายพิน แก้วงามประเสริฐ

ข่าวคราวความเคลื่อนไหวการทุจริตการสอบ O-Net และ A-Net ในปีนี้ ที่พบว่ามีผู้ใช้โทรศัพท์มือถือส่งข้อมูลเฉลยข้อสอบให้กับนักเรียนนั้น อาจารย์สมพงษ์ จิตระดับ อาจารย์คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย เปิดเผยว่า กลุ่มมือปืนรับจ้างทำข้อสอบน่าจะเป็นนิสิต นักศึกษาคณะดังๆ ในมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียง โดยอาจรวมกลุ่มกันกลุ่มละ 10 คน แล้วรับลูกค้าประมาณ 10-15 คน คนละประมาณ 1-2 แสนบาท หรือบางคณะอาจจะต้องจ่ายถึง 5 แสนบาท

สำนักทดสอบทางการศึกษา (สทศ.) พิจารณาแล้วพบว่านักเรียนดังกล่าวทุจริตจริง มีมติให้ลงโทษนักเรียนกลุ่มนี้ด้วยการตัดสิทธิการสอบแอดมิชชั่นส์เป็นเวลา 3 ปี

หากจะมองว่าการลงโทษนักเรียนที่โกงข้อสอบว่าเป็นการลงโทษที่มากเกินไป ก็คงไม่เชิง หากมองว่าน้อยเกินไปก็คงไม่ใช่ แต่คงมองได้เหมือนกันว่าการลงโทษเด็กในกรณีนี้แต่เพียงฝ่ายเดียว ไม่อาจแก้ปัญหาพฤติกรรมของเด็กเหล่านี้ได้มากนัก เนื่องจากการทุจริตด้วยการให้มีผู้ส่งข้อความเฉลยข้อสอบมาให้เด็กนักเรียนที่สอบ ย่อมไม่ได้เกิดขึ้นจากการตัดสินใจของเด็กที่จะทำโดยพลการ

แต่น่าจะเป็นกระบวนการที่รับจ้างทำ โดยเชื่อว่าเด็กต้องเสียค่าใช้จ่ายเป็นหลักหมื่นหลักแสนบาทหรืออาจจะหลายแสนบาทก็ตาม ลำพังตัวเด็กเองคงไม่มีปัญญาหาเงินมาเป็นค่าใช้จ่ายในครั้งนี้ได้ หรือไม่น่าจะตัดสินใจได้โดยเพียงลำพัง หากไม่ได้รับการสนับสนุนทางการเงินจากพ่อแม่ผู้ปกครอง ทั้งสนับสนุนเงินหรือเป็นผู้ตัดสินใจว่าจะจ้างมือปืนในการช่วยสอบหรือไม่

หากเด็กตัดสินใจที่จะกระทำด้วยตนเอง ทั้งการส่งข้อความบอกเพื่อน หรือการว่าจ้างให้ผู้อื่นส่งข้อความเฉลยข้อสอบมาให้ ไม่ว่าจะเป็นกรณีใด ล้วนแล้วแต่แสดงให้เห็นถึงความล้มเหลวของการปลูกฝังคุณธรรม จริยธรรมทั้งในโรงเรียนและครอบครัว ตลอดจนสภาพสังคมที่ไม่เอื้อต่อการปลูกฝังคุณธรรม จริยธรรมเท่าไรนัก ที่ผู้ใหญ่ในสังคมอาจยังไม่เป็นแบบอย่างของผู้มีคุณธรรม จริยธรรม ในการดำรงชีวิตใช่หรือไม่ คงต้องสำรวจตรวจสอบตนเองอยู่เหมือนกัน

ในโรงเรียนแม้ว่าจะสอนเรื่องหลักธรรมที่ใช้ในการดำรงชีวิต หรือครูพยายามปลูกฝังคุณธรรม จริยธรรมให้กับเด็ก โดยพยายามยึดนโยบายทางการศึกษาที่เน้น คุณธรรมนำความรู้ แต่ในสภาพความเป็นจริงที่แต่ละโรงเรียนต่างมุ่งส่งเสริมให้เกิดการแข่งขันทางวิชาการ การให้ความชื่นชมแก่เด็กเก่ง ซึ่งมีจำนวนน้อยนิดในโรงเรียน หรือในสังคมก็ตาม รวมทั้งระบบการสอบแข่งขันเข้ามหาวิทยาลัยที่คัดคนเก่งๆ เข้าเรียน

ตลอดจนค่านิยมที่มีต่อสถาบันการศึกษาของรัฐที่มีชื่อเสียง การแบ่งเกรดมหาวิทยาลัยของรัฐ เมื่อมีการรับสมัครคนเข้าทำงานขององค์กรเอกชนที่มีชื่อเสียงแล้ว ย่อมทำให้การสอบเข้ามหาวิทยาลัยในคณะที่มีชื่อเสียง เป็นสิ่งยั่วยวนที่จะทำให้เด็กบางส่วนที่ไม่แน่ใจว่าตนเองจะสอบเข้าได้หรือไม่กระทำความผิดมากกว่าการมัวยึดมั่นในคุณธรรม จริยธรรมเท่าใดนัก

ดังนั้นเรื่องทุจริตการสอบเข้ามหาวิทยาลัยจะแก้ที่การป้องกันคงไม่พอ ควรแก้ที่เรื่องการปลูกฝังคุณธรรม จริยธรรมให้กับเด็กในโรงเรียน และพ่อแม่ต้องถือเป็นภาระหน้าที่อย่างสำคัญ ที่จะทำหน้าที่ปลูกฝังคุณธรรม จริยธรรมให้แก่ลูกตั้งแต่ยังเด็ก และตลอดเวลา เพราะหากรอให้ครูทำหน้าที่ปลูกฝังให้แก่ลูกของตน เฉพาะเวลาอยู่ในโรงเรียนแล้ว อาจจะช้าเกินไป

หรืออาจทำให้เกิดความสับสน หากมาโรงเรียนครูสอนอย่าง อยู่บ้านพ่อแม่สอนอีกอย่าง หรืออาจจะละเลยที่จะอบรมว่าสิ่งใดควรทำไม่ควรทำ หรือการส่งเสริมค่านิยมผิดๆ ให้กับลูก ไม่ว่าจะเป็นการปกป้องลูกที่แสดงพฤติกรรมในทางที่ผิด ย่อมเป็นการละเลยมาตรฐานความมีคุณธรรม จริยธรรมที่สังคมพึงประสงค์ได้

เรื่องที่จะแก้ประการที่สองคือ การสร้างค่านิยมที่ส่งเสริมการชิงดีชิงเด่นทั้งในโรงเรียน และในสังคม ที่ให้ความสำคัญกับคนเก่งมากกว่าคนดี โดยเรามุ่งเพิ่มผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน โดยให้ตัวเลขเป็นดัชนีชี้วัดการประเมินในด้านต่างๆ การพิจารณาคุณภาพโรงเรียน ก็ดูตัวเลขที่ฉาบฉวยของผลการเรียนที่เพิ่มขึ้น

หรือแม้แต่การประเมินวิทยฐานะ ยังพิจารณาทั้งผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน และผลการสอบ O-Net และ A-Net ประกอบการเลื่อนวิทยฐานะของครู ทั้งครูทั้งเด็กต่างมุ่งสร้างตัวเลขผลการเรียน ผลการสอบเข้ามหาวิทยาลัยต้องได้คณะดีๆ แต่กลับละเลยการมุ่งสร้างและตรวจสอบความมีคุณธรรม จริยธรรมของทั้งผู้เรียน ผู้สอน และผู้คนในสังคม

ครั้นจะพยายามสร้างเสริมให้เรื่องการทำความดีเป็นเรื่องสำคัญ ว่าต้องปลูกฝังส่งเสริมให้เกิดการทำความดีอย่างจริงจัง แต่กลับพบว่าเรากำลังมุ่งสร้างค่านิยม และนิสัยที่จะต้องสร้างภาพ หรือบอกให้คนอื่นรู้ว่าเราทำความดีอะไรไปบ้าง ด้วยการบันทึกความดี ส่วนจะทำจริงอย่างที่เขียนบันทึกป่าวประกาศให้คนอื่นรู้หรือไม่ นั่นเป็นอีกเรื่องหนึ่ง

การสร้างเปลือกให้คนอื่นเห็นว่า เราเป็นคนดี คนเก่งขึ้นมา แล้วหากเด็กกลุ่มหนึ่งที่ทุจริตโกงข้อสอบ เพราะอยากสอบเข้าคณะดีๆ มหาวิทยาลัยดีๆ ตามค่านิยมของสังคม ความผิดของเด็กกลุ่มนี้คงมิใช่ความผิดของเด็ก ที่ปราศจากการที่สังคม โรงเรียน ผู้ปกครองเดิมแต่งสีสันให้ได้

ดังนั้นจึงเป็นความผิดที่ไม่อาจลงโทษ หรือประณามเด็กแต่เพียงฝ่ายเดียวได้

การทุจริตการสอบในครั้งนี้ แม้ว่าจะมีจำนวนน้อย หากเทียบกับจำนวนนักเรียนทั้งหมดที่เข้าสอบก็ตาม แต่แสดงถึงความล้มเหลวของการพัฒนาการศึกษาอยู่ไม่น้อย โดยเฉพาะเรื่องการพัฒนาคุณธรรม จริยธรรม เพราะที่ผ่านมาระบบการศึกษาของเรามุ่งเน้นการพัฒนาความเป็นเลิศทางวิชาการและการพัฒนาด้านวัตถุเป็นส่วนใหญ่ แต่ละโรงเรียนจึงใช้งบประมาณจำนวนมากในการพัฒนาอาคารสถานที่ การนำเทคโนโลยีที่ทันสมัยมาใช้ในโรงเรียนเป็นจำนวนมากมาย โรงเรียนมีสถานที่สวยหรูใหญ่โต ดูภูมิฐานสมกับเป็นสถาบันการศึกษาที่มีชื่อเสียง แต่เราไม่เคยตรวจสอบว่าคุณธรรม จริยธรรมของเด็กเติบโตงอกงาม ไปตามความเจริญเติบโตของโรงเรียนมากน้อยเพียงใด

หากพิจารณาจากเปลือกภายนอกที่เห็นจากการแต่งกาย การพูดจา ความเอาใจใส่ในการเรียนลดลงและพฤติกรรมที่ไม่สมวัย ตลอดจนการใช้จ่ายของนักเรียนที่ฟุ่มเฟือย ย่อมทำให้เห็นภาพของปัญหาความง่อนแง่นในเรื่องการปลูกฝังคุณธรรม จริยธรรมให้กับนักเรียน และผู้คนในสังคม

ปัญหาด้านการศึกษาตอนนี้จึงไม่ใช่ปัญหาเด็กมีผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนต่ำเท่านั้น แต่ปัญหาคือเด็กมีคุณธรรม จริยธรรมมากน้อยเพียงใด และโรงเรียนจะเป็นแหล่งสร้างเสริมคุณธรรม จริยธรรมให้กับเด็กได้มากน้อยเพียงใด รวมทั้งครอบครัวเองคงต้องหันมาตระหนักที่จะให้ลูกเป็นคนดี มากกว่าเพียงมุ่งส่งเสริมให้ลูกเป็นคนเก่งเท่านั้น

เพราะเก่งอย่างเดียวคงมิอาจนำพาชีวิตตนเอง และประเทศชาติผ่านพ้นวิกฤตไปได้