วันหนึ่งที่ผู้เขียนได้ไปนั่งทำธุระ ที่ร้านขายยาช่วงเวลาประมาณ 2 ทุ่ม ถึง 3 ทุ่ม ผู้เขียนได้สังเกตุเห็น มีวัยรุ่นมาซื้อยาแก้ไอ ผู้เขียนไม่ได้นึกแปลกใจอะไรในตอนแรก แต่นึกเพียงแต่ว่า ยาแก้ไอ ทำไม ซื้อเป็นน้ำ และ ทำไมเตรียมเงินได้พอดีกับที่จะ ซื้อ ผิดกับผู้เขียน หากซื้อยาจะไม่ทราบราคายาเลย คงต้องซักถามราคากันก่อนละนะ เมือ่วัยรุ่น 2 คนแรกผ่านไป อาวมีมาอีกคะ ซื้อยาแก้ไอเช่นกัน เตรียมสตังค์ได้พอดีคะ ผู้เขียนเริ่มแปลกใจ แต่ ก็ต้อง อดใจไว้เพราะวัยรุ่น 2 คนนี้ ดูแปลกตา พร้อมกับ ตัวโตมาก ผู้เขียนจึงสงบ ปากไว้ก่อน
แบบว่ากลัวเค้าเขม่นนะคะ แล้วเราก็ไม่ทราบว่าเค้าจะคิดอย่างไรทำอะไรได้บ้าง ยิ่งช่วงนี้เหตุการณ์ไม่คาดคิดมีมาก ผู้เขียนจึงถามเจ้าของร้านว่ามีอย่างนี้บ่อยไหม เจ้าของร้านบอกว่ามีช่วงนี้ และมาก เคยถามว่าเค้าจะเอาไปทำอย่างไร เค้าถามกลับทันที่ว่าทำเหรอ พี่ขายคู่กันเหรอ เจ้าของร้านเองก็ไม่แน่ใจว่าคืออะไร ผู้เขียนเองก็ไม่ทราบเหมือนกัน หลังจากนั้น มีมาซื้ออีก 2-3 คู่ ล้วนแล้วแต่เป็นวัยรุ่นที่แปลกตา และ ไม่เคยเห็นหน้า รวม ในเวลา 20 นาที มีวัยรุ่นมาซื้อยาแก้ไอ ประมาณ 5 ครั้ง ผู้เขียน ถามตัวเองในใจว่าอย่างนี้เราจะเรียกว่าเป็นสัญญาณเตือน หรือเป็นตัวตรวจวัด ชุมชนเราได้ไหมเนี่ย หรือ ผู้เขียนจะ คิดมากไปเอง
สวัสดีคะพี่ปู
สวัสดีคะพี่ปู
สวัสดีคะพี่ปู
น่าจะเป็น สัญญาณเตือน อะไร บางอย่างนะคะ น่าเป็นห่วงค่ะ
สวัสดีคะน้องเยาะ
สวัสดีคะ คุณ ใบบุญ
ขอบคุณที่มาเยี่ยมชมคะ
ก็น่ากังวลเหมือนกัน ทำให้ผู้เขียน นึกว่าหากเราในชุมชน ช่วยกันดูแล เป็นหูเป็นตา คอยเฝ้าระวังก็น่าจะช่วยเหลือกันได้ให้สังคมปลอดภัยคะ