ชมรมทำความดีกับวัดพระบาทน้ำพุ ตอนที่ 2

จากการเยี่ยมชมเรือนแห่งนี้ ทำให้เราปลงได้ว่า เมื่อเราตายไป สิ่งที่ติดตามไปด้วยก็คงเป็นความดีที่เราทำไว้

ติดตามตอนที่ 1

ตอนเยี่ยมชมวัดพระบาทน้ำพุ

       

        โชคดีเรามีคุณยุพาภรณ์ ซึ่งรู้ทางไปวัดพระบาทน้ำพุอย่างดีร่วมเดินทางมาด้วย การหลงทางครั้งนี้จึงไม่เตลิดไปไกลนัก เรามาถึงวัดพระบาทน้ำพุเวลาประมาณ 10.00 น. ก็ช่วยกันขนของบริจาคลงจากรถ ดิฉันรู้สึกว่าวัดนี้ดูสะอาด สงบ มีทั้งวัด บ้านพักเป็นหลังๆ เหมาะสำหรับเป็นที่พักผ่อนสำหรับช่วงสุดท้ายของชีวิต เจ้าหน้าที่บอกให้เราเดินไปที่เรือนรับบริจาคของ เดี๋ยวเค้าจะจัดการยกของไปเอง เมื่อเราเดินไปถึง ของก็ตามมาติดๆ

         ที่นี่เค้าบริการดี เพราะซักพักก็มีคนยกน้ำมาให้ เนื่องจากมีใบอนุโมทนาที่ต้องเขียนให้เราหลายใบ ทางวัดจึงจัดคนพาเราชมวัด ก่อนไปชมเราก็ทำการสรงน้ำพระ ขอพร (ฉลองสงการนต์ เนื่องจากเขาตั้งโต๊ะสรงน้ำพระไว้) และเคลือนขบวนไปที่เรือนพักของผู้ติดเชื้อเอสด์ เจ้าหน้าที่บอกว่าที่นี่เป็นเรือนพักเฉยๆ ถ้าจะรักษา หรือรับยาก็จะพาไปโรงพยาบาล โดยผู้ติดเชื้อสามารถใช้สิทธิบัตรทอง หรือบัตร 30 บาท ในการเบิกค่ายาได้ พวกเราเดินไปอีกตึกหนึ่ง เป็นตึกจัดนิทรรศการของผู้ติดเชื้อเอสด์ มีรูปการทำงาน ผู้มาบริจาค และรูปอาสาสมัครติดไว้มากมาย ก่อนจะออกจากประตูห้องนิทรรศการ มีการจำลองวิธีการเผาศพแบบสมัยก่อน (ศพวางไว้บนฟืน) ให้เราได้ชม เจ้าหน้าที่อธิบายว่า สมัยก่อนผู้ติดเชื้อเสียชีวิตจำนวนมาก เมรที่ใช้เผาศพรับความร้อนไม่ไหว แตกหลายครั้ง จึงต้องนำศพมาเผาแบบนี้
ถัดจากเรือนจัดนิทรรศการ ก็เป็นที่เก็บกระดูกของผู้เสียชีวิตด้วยโรคเอสด์ เป็นอาคารเปิดโล่ง มีพระพุทธรูปองค์ใหญ่อยู่ตรงกลางล้อมรอบไปด้วยถุงกองกระดูกหลายถุง เจ้าหน้าที่บอกว่าเป็นถุงกระดูกของผู้เสียชีวิตซึ่งไม่มีญาติมารับ จะแพ็กอย่างดี เขียนชื่อ และวันเสียชีวิตไว้ และจะทำบุญกระดูกให้ปีละ 2 ครั้ง คือวันสงการนต์ และวันเกิดของหลวงพ่อ (จำชื่อหลองพ่อไม่ได้) ส่วนด้านหลังเป็นกล่อง ในกล่องมีผงสีขาวๆ วางเรียงขึ้นไปเหมือนคอนโด เจ้าหน้าที่บอกว่าเป็นกระดูกของผู้ติดเชื้อที่มีญาติ รอญาติมารับ ก็จะนำกระดูกมาบด เขียนชื่อ ว้นเสียชีวิต และจัดวางให้หาได้ง่ายเมื่อมีญาติมารับเช่นกัน (นั่นทำ 7 ส. ด้วย)

         เราเดินผ่านบ้านพักของผู้ติดเชื้อ ซึ่งทำไว้อย่างสวยงาม น่าอยู่ มีเด็กๆ ออกมาเล่นแบสมินตันกันบ้าง ไปยังเรือนเก็บอวัยวะมนุษย์ ก็จะมีอวัยวะของมนุษย์แยกชิ้นส่วนกันอยู่ เช่น ส่วนของเท้า (ตั้งแต่ข้อเท้าลงไป) ส่วนของมือ (ตั้งแต่ข้อมือลงไป) ไต หัวใจ ลำไส้ใหญ่ ลำไส้เล็ก อวัยวะเพศ ถึงตรงนี้ ในกลุ่มของเราได้ยินเสียงเด็ก (เด็กจริงๆ ที่มากับพวกเราด้วย) ชักชวนเพื่อนๆ บอกนี่ดูนิ้วสิ ดูนิ้วสิ เพื่อนของดิฉันตัดสินใจไม่ถูกว่าจะเข้าไปบอกเด็กดีมั้ยว่ามันไม่ใช่ ในที่สุดก็ตัดสินใจว่า ปล่อยให้เด็กๆ ยังคงไร้เดียงสาเหมือนเดิม เมื่อโตขึ้นเขาคงเรียนรู้ได้เอง

         ขบวนของเราเคลื่อนที่มาถึงเรือนสุดท้าย แต่ไม่ท้ายสุดเป็นเรือนที่มีโครงกระดูก (น่าจะเรียกว่ามัมมี่มากกว่า เพราะยังมีหนังห่อหุ้มตัวอยู่) จัดตั้งเรียงรายอยู่ พร้อมกับเขียนคำอธิบายว่ากระดูกนี้เป็นของใคร เสียชีวิตเมื่อไร ด้วยสาเหตุใด ประกอบอาชีพอะไรตอนเสียชีวิต) มีทั้งโครงกระดูกของเด็ก ผู้ชาย ผู้หญิง กะเทยที่แปลงเพศแล้ว และยังไม่แปลงเพศ ดิฉันไปสะดุดเข้ากับโครงกระดูกหนึ่ง เนื่องจากว่าหน้าอกของโครงกระดูกนี้ยังคงเต่งตึง เมื่ออ่านประวัติพบว่าเป็นเพศชายที่ได้รับการแปลงเพศแล้ว (จึงเข้าใจว่าหน้าอกเสริมซิลิโคนนี่เอง) นอกจากนั้นเรือนนิทรรศการแห่งนี้ยังทำให้ดิฉันรู้สึกปลงได้ว่า คนเราตายไปก็มีร่างกายที่เหมือนกัน สิ่งที่เอาไปได้ก็คงเป็นความดีที่สั่งสมมา
ห้องสุดท้ายจริงๆ เป็นเตาเผาศพ เจ้าหน้าที่บอกว่า เตานี้ใช้เวลาเผาศพเพียง 5 นาที/1 ศพ มีทั้งหมด 5 เตา เผาได้ทีละศพ

          หลังจากนั้นเราแบ่งออกเป็น 2 กลุ่ม กลุ่มหนึ่งไปรับใบอนุโมทนา อีกกลุ่มไปเข้าห้องน้ำ ด้วยความที่ทำงานในโรงพยาบาลก็อดวิพากษ์วิจารณ์ถึงรูปแบบของห้องนำ้ที่นี่ไม่ได้ มีเสียงพูดว่า เป็นห้องน้ำที่ดูสะอาด เปิดโล่ง เหมาะสำหรับการฆ่าเชื้อโรคโดยธรรมชาติ)

  
          เรารอสมาชิกจนมากันครบก็ขึ้นรถ ออกจากวัดประมาณ 11.50 น. มุ่งเดินทางไปนมัสการพระพุทธรูป และสถานที่ดังๆ ตามวัดต่างๆ ในจังหวัดอุยธยา

           จบภาคเยี่ยมชมวัดพระบาทน้ำพุแล้ว ถ้าเพื่อนๆ ยังไม่เบื่อ จะพาไปเที่ยวชมวัดสวยๆ งามๆ แฝงด้วยมนต์ขลังต่อในตอนต่อไปค่ะ