ผ่อนพักตระหนักรู้...ระหว่างการอบรม
ผ่อนพักตระหนักรู้...ระหว่างการอบรม
ในระหว่างการอบรม หลังอาหารเที่ยงเป็นช่วงเวลาที่ร่างกายของผู้เข้าร่วมต้องการ การผ่อนคลาย ดังนั้น การนอนพักประมาณ 30 – 45 นาที หลังอาหารย่อยแล้ว จะทำให้ผู้เข้าร่วมมีความพร้อมในการเรียนรู้อย่างตื่นตัวได้ต่อไป
โดยสถานที่ควรเป็นที่ที่ผ่อนคลายไม่ร้อนหรือเย็นจนเกินไป อากาศไหลเวียนสะดวก กิจกรรมการนอนนี้ ไม่จำเป็นต้องหลับ หากตามรู้ ไปตามส่วนของร่างกาย ลดความดึงเครียดและความกังวล
ฟังเสียงเพลงคลอเบาๆ อาจพร้อมกับเสียงพูดที่ช้าๆ เนินๆ เว้นจังหวะตามวรรค เพื่อให้ผู้เข้าร่วมรู้สึกถึงความผ่อนคลายกับส่วนต่างๆ ของร่างกาย ดังนี้
(ข้อมูล ผ่อนพักตระหนักรู้...วางอย่างว่าง ฉบับ แม่ส้ม สมพร พึ่งอุดม หน้า 275 – 282
จากหนังสือ : คู่มือกระบวนกร ศาสตร์และศิลป์แห่งการหันหน้าเข้าหากัน
ผู้เขียน : วิศิษฐ์ วังวิญญู, นพ.วิธาน ฐานะวุฑฒ์ และ ณัฐฟัส วังวิญญู สำนักพิมพ์วงน้ำชา)
ความเห็น (25)
1.
เดินทางยาวนาน...บนถนนชีวิต
บัดนี้...ได้เวลาผ่อนพักตระหนักรู้
ทอดกายนอนแนบปฐพี
มอบความไว้วางใจแด่แผ่นดิน
หายใจเข้า...ไว้วางใจ
หายใจออก...ทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมด...ผ่อนคลาย
หายใจเข้า...ไว้วางใจ
หายใจออก...ทิ้งความวิตกกังวลทั้งหมด...ผ่อนคลาย
2.
ปัจจุบันขณะคือมหัศจรรย์แห่งชีวิต
หลับตาลงเบาๆ
รับรู้ทุกการเคลื่อนไหวของลมหายใจ
หายใจเข้า...อิ่มเอม
หายใจออก...สันติ
ลมหายใจของโลก...คือลมหายใจเดียวกับเรา
หายใจเข้า...ลึก
หายใจออก...ยาว
หายใจเข้า...เป็นลมหายใจเดียวกับต้นหญ้า...และกอบัว
หายใจออก...เป็นลมหายใจเดียวกับก้อนหิน...ดินทราย...และสายน้ำ
4.
นิมิตราวกำลังนั่งอยู่ริมลำธารสายน้อย
พิจารณาความงามในระลอกคลื่น
สงบเย็นและไม่ขาดสาย
หายใจเข้า...ชื่นชมความงามอย่างสงบ
หายใจออก...รับรู้ความงามอย่างปล่อยวาง
ชื่นชม...รับรู้...วางเฉย...ปล่อยให้ไหลผ่านไป
5.
สายน้ำมิอาจแยกจากโลก
ลมหายใจมิอาจพรากจากร่างกายเรา
หายใจเข้า...ดำรงอยู่กับร่างกายด้วยอาทร
หายใจออก...มอบกายนี้แด่รักแท้แห่งแม่ธรณี
6.
รักแท้นั้นศักดิ์สิทธิ์
ร่างกายนั้นศักดิ์สิทธิ์
บัดนี้...ได้เวลาผ่อนพักตระหนักรู้
นำความรับรู้ทั้งหมดไปจับที่เท้าทั้งสองข้าง
ก้าวแรก...ก้าวล้ม...และก้าวลุก...ก็สองเท้านี้
ถนอมเท้าด้วยลมหายใจอ่อนโยน
หายใจเข้า...เท้าผ่อนคลาย
หายใจออก...ผ่อนคลายเท้า
7.
ประคองการรับรู้ค่อยๆ เลื่อนเข้าอย่างช้าๆ
จากเท้า...สู่น่อง...หัวเข่า...และต้นขา
หายใจเข้า...ผ่อนคลายตลอดช่วงขาทั้งสองข้าง
หายใจออก...แผ่รักและรอยยิ้มจากต้นขาถึงปลายเท้า
8.
หายใจเข้า...ลึก
หายใจออก...ยาว
รับรู้การดำรงอยู่ของตะโพก...เชิงกราน...และก้นกบ
ผ่อนคลายอวัยวะภายนอกและภายในช่องเชิงกราน
ณ จุดนี้คือฐานแรกของสายธารชีวิต
“ดิน”คือธาตุกำเนิดฐานพลังราก
ธาตุแข็งก่อความมั่นคงไม่คลอน
ผ่อนคลาย...และ...ตระหนักรู้
ยิ้มและน้อมรับความมั่นคงของฐานชีวิต
ยิ้มและน้อมรับความไม่เที่ยงแห่งปฐวีธาตุ
ผ่อนพัก...ยิ้ม...ปล่อยวาง
เพราะวาง...จึงไม่กลัว
ตระหนักรู้...ยิ้ม...อภัย
เพราะไม่กลัว...จึงอภัย
9.
ค่อยๆ เลื่อนการรับรู้ขึ้นมาบริเวณท้องน้อยอย่างช้าๆ
หายใจเข้า...เบา
หายใจออก...สบาย
ผ่อนคลายอวัยวะภายนอกและภายในบริเวณหัวเหน่า
“น้ำ” คือธาตุที่ไหลเลื่อนเคลื่อนความปรารถนาและอารมณ์
หายใจเข้า...ยิ้ม...น้อมรับทุกปรารถนา
หายใจออก...ยิ้ม...น้อมรู้ทุกอารมณ์
ยิ้มและวางใจ
อาโปธาตุเคลื่อนดุลยภาพหยินและหยาง
พอใจ...เมื่อหยินปรากฏ
ตระหนักรู้...เมื่อหยางแสดง
เพราะพอใจ...จึงสมดุล
เพราะสมดุล...จึงพบสุข
10.
หายใจเข้า...กระบังลมพองขึ้น
หายใจออก...หน้าท้องยุบลง
ค่อยๆ เคลื่อนความรู้สึกขึ้นมาที่หน้าท้องอย่างช้าๆ
ผ่อนคลายอวัยวะภายนอกและภายในบริเวณลำตัวส่วนกลาง
“ธาตุไฟ” คือแก่นก่อกัมมันตะ
อัคนีโหมเปลวอัตตา...ตัวตน...มีฉันและมีเธอ
ร้อนเกินไปจึงเผาไหม้และรุกราน
อบอุ่นพอประมาณจึงปลอดภัยและเชื่อมั่น
หายใจเข้า...อบอุ่นและปลอดภัย
หายใจออก...เชื่อมั่นและสง่างาม
ยิ้มและน้อมรับ...ความเป็นฉัน
ยิ้มและน้อมรับ...ความเป็นเธอ
พักผ่อน...ลดตัวตน
ตระหนักรู้...ทรงพลัง
11.
อย่างช้าๆ และอ่อนโยน
เลื่อนความรู้สึกขึ้นมา ณ กลางหว่างอก
รับรู้การดำรงอยู่ของอวัยวะภายนอกและภายในบริเวณหน้าอก
ผ่อนคลายและยิ้มให้กับอวัยวะเหล่านั้นอย่างอ่อนโยนรู้คุณ
ธาตุลมคือแหล่งกำเนิดรัก ณ ฐานหัวใจ
ผ่อนคลาย...ธาตุลมเคลื่อนทั่วห้องหัวใจ
เบาสบาย...หัวใจอิ่มเอมไม่ติดขัด
เพราะอิ่มเอมจึงไม่เรียกร้องรักจากคนอื่น
เพราะไม่ติดขัดจึงแผ่รักได้ไพศาล
เพราะรักจึงเมตตา
เพราะเมตตาจึงกรุณา
หายใจเข้า...เมตตา
หายใจออก...กรุณา
ผ่อนพัก...ยิ้มและโอบกอดสรรพชีวิต
ตระหนักรู้...น้อมรับทุกอ้อมกอดด้วยอุเบกขา
12.
หายใจเข้า...เบาสบาย
หายใจออก...นิ่งสงบ
ค่อยๆ เคลื่อนความรู้สึกจากฐานหัวใจขึ้นมาบริเวณหัวไหล่ซ้ายและขวา
รับรู้การดำรงและความต่อเนื่องของกระดูกทุกชิ้น
จากหัวไหล่...แขน...ศอก...ข้อมือ...จรดปลายเล็บ
ผ่อนคลายและขอบคุณกระดูกทุกชิ้น
ผ่อนคลายและขอบคุณข้อต่อทุกข้อ
ยิ้มอ่อนโยนให้กับสองไหล่ สองแขน สองมือ และสิบนิ้ว
ยิ้มและขอบคุณ
13.
นำความรักเลื่อนขึ้นอย่างช้าๆ มาที่ลำคอ
รับรู้การดำรงอยู่ของอวัยวะบริเวณนี้
ผ่อนคลายอวัยวะภายนอกและภายในบริเวณลำคอ
หายใจเข้า...น้อมฟังสรรพสำเนียงจากภายนอก
หายใจออก...ได้ยินสรรพสำเนียงจากภายใน
ฐานนี้มีธาตุเสียงเป็นสื่อเชื่อมจักรวาลภายนอกกับจักรวาลใจ
ผ่อนพัก...ฉันฟังโลก
ตระหนักรู้...โลกฟังฉัน
ยิ้ม...เพราะฟังจึงเข้าใจ
ยิ้ม...เพราะเข้าใจจึงอภัย
ยิ้ม...เพราะพูดจึงปลดปล่อย
ยิ้ม...เพราะปล่อยจึงคลี่คลาย
14.
หายใจเข้า...ลึก
หายใจออก...ยาว
ค่อยๆ เคลื่อนการรับรู้มาที่ใบหน้า
ผ่อนคลายกล้ามเนื้อสองข้างแก้ม
ริมฝีปากบนล่างผ่อนคลาย
ยิ้มอ่อนโยนให้กับจมูก ดวงตา สองคิ้ว และสองหู
คลายคิ้วทั้งสอง ปล่อยหน้าผากให้เบาไร้น้ำหนัก
ณ จุดกลางหว่างคิ้วคือฐานแห่งญาณหยั่งรู้
ธาตุแสงคือรัศมีเรืองรองส่องพลัง
หายใจเข้า...เรืองรอง
หายใจออก...ส่องสว่าง
พักผ่อน...ยิ้มให้กับดวงตาดวงที่สาม
ตระหนักรู้...ยิ้มให้กับมายาการทั้งปวง
หายใจเข้า...สว่าง
หายใจออก...สงบ
15.
ผ่อนคลายหว่างคิ้วและหน้าผาก
เคลื่อนการรับรู้อย่างช้าๆ มาที่ศีรษะ
หายใจเข้า...ผ่อนคลาย
หายใจออก...สมองเบาสบาย
จุดกลางกระหม่อมคือฐานแห่งปัญญาญาณ
ณ ที่ซึ่งดอกบัวแย้มบานไม่รู้จบ
ณ ที่ซึ่งจักรวาลทั้งหมดมาบรรจบพบ
หายใจเข้า...ดอกบัวบาน
หายใจออก...จักรวาลขยาย
ยิ้ม...ดอกบัวและจักรวาลรวมกันเป็นหนึ่ง
หายใจเข้า...ไม่มีดอกบัว
หายใจออก...ไม่มีจักรวาล
ยิ้ม...มีเพียงความว่าง
ผ่อนคลาย...ว่าง
ตระหนักรู้...วาง
หายใจเข้า...ว่าง
หายใจออก...วาง
อันนี้ชอบมากๆ เพราะจะหลับจริงๆเลย 555555
โห นั่งอยู่บนรถนั่งอ่านนักการอยู่ ว่าจะนอนสมาธิ ฝากความคิดถึงทุกคน ทั้งนักการอิ่ม นักการเมี่ยง เอ หายไปหนึ่งคน อิอิอิๆๆ ขอดูภาพเด็กๆๆหน่อยครับ
จุดกลางกระหม่อมคือฐานแห่งปัญญาญาณ
ณ ที่ซึ่งดอกบัวแย้มบานไม่รู้จบ
ณ ที่ซึ่งจักรวาลทั้งหมดมาบรรจบพบ
หายใจเข้า...ดอกบัวบาน
หายใจออก...จักรวาลขยาย
ยิ้ม...ดอกบัวและจักรวาลรวมกันเป็นหนึ่ง
ชอบบทตรงนี้จริง ๆ ค่ะ
มาอ่าน มาเหมือนจะได้ฟังเสียงพี่นักการเมี่ยงกำลังพูด ช้า ช้า พูดไม่ถึงห้านาที ก็หลับ ฝันหวานแล้วค่ะ อิอิ คิดถึง ไปทะเลเก็บทรายสีขาวมาฝากด้วยนะคะ
คนชอบวิ่ง .... นักการหญิงพิมพ์ไปยังแอบหาวไปเลยค่ะ แหะ ๆ โชคดี มีมะขามเม็ดวางอยู่ข้าง ๆ ไม่ปล่อยเลย ( ฟ้อง ๆ นักการหญิงแอบทานขนมเวลาทำงานคะ )
ขจิต ฝอยทอง ....อาจารย์ค่ะ นักการหญิงแอบเปรยว่า อาจารย์ลืมนักการหญิงได้อย่างไง มีเคือง ๆ
เพ็ญศรี(นก) ....หายใจเข้า...ดอกบัวบาน
หายใจออก...จักรวาลขยาย มีสติอยู่กับลมหายใจ ผ่อยคลายกับชีวิต.....
ดาวลูกไก่ ชื่นชมยินดี ....เคยถามนักการอิ่มว่า อยากลองให้นักการเมี่ยงเป็นคนพูดให้ผู้เข้าร่วมผ่อนคลายไหม นักการอิ่มตอบว่า อย่าเลย สงสารเค้าอ่ะ ......... นี่แสดงว่านักการอิ่มหูไม่ถึงเนอะ คุณดาวลูกไก่เนอะ แหะ ๆ
นักการเมี่ยง
แกล้งลืม ดูว่ามีใครบ่นถึงไหม อิอิๆๆ รออ่านอยู่บนรถ อิอิๆๆ
สวัสดีค่ะ
ขอบคุณค่ะ ขออะไร จัดให้ได้หมด จริงๆเลยนะคะ
หายใจเข้า -ขอบคุณ
หายใจออก -ขอบคุณมากกว่าเดิม
ขอบคุณค่ะ
พี่นักการอิ่มนะคะ
- ได้ยินเสียงพี่ ก็หลับตั้งแต่บรรทัดที่สองแล้วค่ะ
- ของพี่นักการเมี่ยง ใช้เวลานานหน่อย ห้านาทีแน่ะ ...
- พี่นักการอิ่มสงสารเพราะกลัวจะเลยเวลาใช่มั้ยล่ะ ฮ่าๆ
- อยากฟังเสียงพี่นักการหญิงนะ จำเสียงไม่ได้ เอ๊ะ ไม่เคยได้ยิน หรืออย่างไรนะ...
- พี่ๆ อัดเสียงมาประกอบในบันทึกนี้ด้วยจิ...ทั้งฟากสวนดอกเภสัชน้าอึ่งอ๊อบและฝั่งชมพูพันธุ์ทิพย์ดาวลูกไก่ จะได้ใช้ประกอบกิจกรรมเลย หลับทั้งกระบวนกร ทั้งคนเข้าร่วมกิจกรรม อิอิ
( ฟ้อง ๆ นักการหญิงแอบทานขนมเวลาทำงานคะ )
นักการเมี่ยง
ตัดสินแบบท่านอัยการชาวเกาะ กรณีขี่จักรยานยนต์ชนหมา
ถ้าอัยการขี่รถจักรยานยนต์ เจ้าของหมาผิด
ถ้าหมาอัยการ คนขี่จักรยานยนต์ผิด
นักการหญิงยังเด็กอยู่ สวย น่ารักด้วย คนฟ้องผิด กิ๊วๆๆๆๆๆ
สมพร พึ่งอุดม
สวัสดีทุกๆคนค่ะ
ได้รับ url เว็บบอร์ดนี้จากเพื่อนคนหนึ่งเมื่อหลายวันก่อน เปิดเข้ามาดูแล้วรู้สึกยินดีและอบอุ่นใจ สัมผัสได้ถึงรอยยิ้มที่แย้มบานอยู่ในหัวใจของทุกๆคนเลยค่ะ