การดำเนินชีวิต ด้วยปัญญานำร่อง

การดำเนินชีวิต ด้วยสติปัญญา คิดถึงส่วนรวมเพื่อความยั่งยืนของสังคม

คนโง่ คนฉลาด คนมีปัญญา

ฉลาด ย่อมดีกว่าโง่ แต่ฉลาดอย่างเดียวไม่พอ ใช้ปัญญาและธรรมมะเข้ามาช่วย ทำอะไรถ้ามีปัญญานำร่องความวุ่นวายจะไม่เกิดขึ้นกับตนเองและสังคม

1.การพูด

คนโง่-ชอบใช้อารมณ์พูดจึงกระทบตนและคนอื่นเนืองๆ

คนฉลาด-ชอบใช้เหตุผลพูด จึงถูกต้องมากประสบความสำเร็จมาก แต่แห้งแล้งและไร้ความรู้สึก

คนมีปัญญา-ชอบใช้ธรรมมะพูด เหนือถูกเหนือผิด บริสุทธิ์เป็นหนึ่งเดียวกับความสำเร็จโดยรวม

2.การทำงาน

คนโง่-ทำงานเพื่อเงิน จึงได้เงินมาอย่างเหนื่อยยาก

คนฉลาด-ทำงานเพื่องานจึงได้ผลงานที่ยิ่งใหญ่และได้เงินมาโดยไม่ยาก

คนมีปัญญา-ทำงานเพื่อหยิบยื่นคุณค่าให้กับสังคม จึงได้รับผลงานน่าชื่นชม ทรัพย์ ชื่อเสียง มิตร และความสุขย่อมติดตามมา

3.การดำเนินชีวิต

คนโง่-มักโกงเขากิน กรรมจึงกระหน่ำให้เสียทรัพย์จะจนอยู่ร่ำไป และมีศรัตรูคอยกัดกร่อนตลอดเวลา

คนฉลาด-แข่งกันกินอย่างถูกกฏหมาย จึงยุ่งยากและพลาดไม่ได้และมีคู่แข่งคอยเหยียบย่ำเสมอ

คนมีปัญญา-แบ่งกันกินตามความพอดีในระบบสมดุลจึงมีคนช่วยสร้าง ช่วยรักษา ช่วยเสพ มีมิตรร่วมรับผิดชอบ ร่วมทุกข์ร่วมสุขโดยมาก

4.การปรนเปรอ

คนโง่-เอาแต่ใจตนเองจึงได้รับความสะใจเป็นผลและความรังเกียจเป็นรางวัล

คนฉลาด-เอาใจคนอื่นจึงได้รับความลำบากเป็นผลและความรักความเห็นใจเป็นรางวัล

คนมีปัญญา-ไม่เอาทั้ง 2 อย่าง เพราะรู้ว่าเป็นกิเลสและตัณหาทั้งคู่ แต่เอาสัจจะเป็นที่ตั้งจึงได้รับคุณค่าเป็นผลและความสุขเป็นรางวัล

5.อวดตน

คนโง่-ชอบอวดตัวจึงได้รับความหมั่นใส้การต่อต้านและความเจ็บปวดเป็นรางวัล

คนฉลาด-ชอบถ่อมตัวจึงได้รับความเห็นใจและความช่วยเหลือเป็นรางวัล

คนมีปัญญา-มั่นใจตนแต่ไม่นิยมแสดงตน ถ่วงดุลเป็นระหว่างการยกตนกับการถ่อมตน การวางตนและสำแดงบทบาทตามหน้าที่จึงได้รับความเคารพเชื่อถือเป็นรางวัล

6.สติ

คนโง่-เมาคำพูด ประคองสติไม่อยู่จึงพลั้งพุดพล่อยบ่อยๆ สร้างกรรม สร้างศรัตรูมากมาย

คนฉลาด-บ้าความคิด เขม่าเต็มสมอง จึงเต็มไปด้วยจิตหลอน สร้างมารยา หลอกตน หลอกคนอื่น

คนมีปัญญา- บ้าความสงบ จึงพบสติเต็มตื่นเป็นหลักให้ตนเองและคนอื่นได้

7.มารยาท

คนโง่-แข็งกระด้างจึงล้มเหลวดั่งใบไม้ร่วงหล่นลงสู่ปฐพี

คนฉลาด-ยืดหยุ่นจึงกระจายไปตามสถานที่ต่างๆดั่งรากไม้แผ่ซ่านในปฐพี

คนมีปัญญา-อ่อนโยนจึงเจริญงอกงามดั่งดอกไม้พุ่งสู่ที่สูง

8.เวลา

คนโง่-พร่ำเพ้อกับอดีตเปลี่ยนแปลงไม่ได้

คนฉลาด-เพ้อเจ้อกับอนาคตที่ยังมาไม่ถึง

คนมีปัญญา-ยืนอยู่บนปัจจุบัน ยึดอดีตปัจจุบันให้เป็นเส้นตรงเดียวกัน

9.การบริหารอารมณ์

คนโง่-มักจมอยู่ในอารมณ์

คนฉลาด- ปฏิเสธอารมณ์

คนมีปัญญา-จะบริหารอารมณ์เป็น สร้างอารมณ์ที่ควรสร้าง เสพอารมณ์ที่ควรเสพ รักษาอารมณ์ที่ควรรักษา สลายอารมณ์ที่ควรสลาย

10.สำนึกในส่วนรวม

คนโง่-คิดแต่เรื่องส่วนตัว

คนฉลาด-คิดแต่เรื่องส่วนรวม

คนมีปัญญา- คิดแต่เรื่องส่วนรวมเชื่อมโยงด้วยคุณธรรม

11.การอยู่รอด

คนโง่-เอาแต่ตัวอยู่รอด

คนฉลาด-เอาหมู่คณะอยู่รอด จึงอยู่รอดปลอดภัยแต่ไร้ระเบียบ

คนมีปัญญา-เอาระบบรอด จึงสามารถสร้างสิ่งใหม่บนฐานเก่าได้อย่างรวดเร็ว

12.ธรรมมะ

คนโง่-ดูหมิ่นธรรมมะ

คนฉลาด- ศึกษาธรรมมะ จึงรู้สึกและดำเนินชีวิตด้วยดี

คนมีปัญญา-ใช้ธรรมมะดำเนินชีวิต อย่างเหนือชั้น

ข้อเขียนบทความนี้ ได้บันทึกมาจาก หนังสือพิมพ์เดลินิวส์ เดือนมีนาคม 2549 กลับไปอ่านพบจึงได้นำมาบันทึกอีกครั้ง

เขียนใน GotoKnow โดย คำแสนดอย
ใน คำแสนดอย

คำสำคัญ (Tags): #คนฉลาด#คนมีปัญญา#คนโง่

หมายเลขบันทึก: 175932เขียนเมื่อ 8 เมษายน 2008 22:40 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 18:55 น. ()สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (8)

หยั่งราก ฝากใบ

เขียนเมื่อ 8 เมษายน 2008 23:07 น. ()

สวัสดีค่ะ

อ่านแล้วชอบมากค่ะ
ขอนำไปเผยแพร่นะคะ
ขอบคุณค่ะ

คำแสนดอย

เขียนเมื่อ 8 เมษายน 2008 23:27 น. ()

สวัสดีค่ะ อ.วัลภาคนไม่มีราก
ขอบคุณนะคะที่มาเยี่ยมชมบันทึกนี้ ดีใจจังเลยค่ะ เพราะพึ่งเริ่มหัดเขียน
ขอบคุณมากค่ะ

คนป่าซาง

เขียนเมื่อ 8 เมษายน 2008 23:33 น. ()

อยากให้คนที่มีบทบาททางสังคมชุมชน ได้อ่าน เวลามีอารมณ์ขุ่นมัวเศร้าหมอง เพราะความมีอวิชชาครอบงำ แม้บัณฑิตก็ย่อมแพ้พ่าย หากไม่เข้าใจ ระงับอารมณ์ ประกาศตัวเองปาว ๆ สุดท้ายก็พ่ายแพ้ วันนี้ปรีเปรม พรุ่งนี้สั่นคลอน รอนแรมอ้างว่าง ห่างหายผู้คน