กรุ่นความหลัง
เมื่อได้พบพ่อคำเดื่อง และได้เขียนพาดพิงถึงพ่อคำเดื่องมันก็ทำให้ความหลัง ประสบการณ์ในบางโอกาสที่ได้ร่วมกับพ่อคำเดื่องมีกลิ่นไอของความทรงจำพลุ่งขึ้นมา
พ่อคำเดื่องได้ชื่อว่า... อย่างน้อยสำหรับดิฉัน ...เป็นผู้ที่ซื่อตรงต่อธรรมชาติยิ่งผู้หนึ่ง สิ่งที่พ่อคำเดื่องพูด หรือเขียน จะมีความละเอียดอ่อน และจะนำธรรมชาติมาอธิบายปรากฏการณ์ได้น่าทึ่ง น่าฟัง และในแง่มุมที่เรามักจะมองข้ามไป ทั้ง ๆ ที่เป็นเรื่องที่อยู่ใกล้เหมือนปากประตูหรืออยู่แค่ปากคอก....ทำให้เราอัศจรรย์ในใจและคิดตามว่า ...เอ๊ะ...ทำไมเราไม่คิดแบบนี้บ้างนะ
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องน้ำฝน...
...ดินที่ไม่มีอะไรคลุมนั้น เวลาฝนตกความรุนแรงของหยดน้ำฝนที่หล่นสู่ดินรุนแรงมาก และสามารถย้ายหน้าดินที่อุดมสมบูรณ์ให้หายไปได้เลย...แต่ในธรรมชาติเดิมซึ่งอุดมไปด้วยป่าไม้นั้นเวลาฝนตก ...เม็ดฝนจะหล่นลงสู่ใบของต้นไม้ใหญ่ที่อยู่สูงที่สุด ส่วนหนึ่งอาบลำต้น กระเด็นไปเม็ดที่เล็กลง ร่วงลงสู่ใบไม้ขั้นต่ำลงมาเป็นระยะ เป็นไม้พุ่มเตี้ย เป็นหญ้า ซึ่งตอนนั้นเม็ดฝนอาจกลายเป็นเพียงเม็ดเล็ก ๆ และถูกทอนความรุนแรงจนเหลือแต่ความนุ่มนวล แล้วค่อยทิ้งตัวซับลงสู่พื้นดิน
หรือเรื่องการออกแบบปลูกต้นไม้
.....แถวนี้ให้เป็นแถวสำหรับแกงหน่อไม้ ก็วางแผนปลูกหน่อไม้ ใบย่านาง พริก ผักปัง ฟักทอง บวบ แมงลัก ผักสะแงงฯลฯ เวลาเราจะแกงหน่อไม้ ก็เดินเก็บไปตามลำดับ ถึงจุดสุดท้ายก็ตั้งเตาไฟและหม้อแกงไว้ได้เลย กินแกงหน่อไม้
พ่อคำเดื่องเป็นคนที่เร็วมากทั้งความคิดและการลงมือปฏิบัติ ซึ่งเที่ยวนี้พ่อคำเดื่องพ่อคำเดื่องได้ตั้งคำถามกับชาวบ้านว่า ไม้อะไรโตเร็วที่สุด ชาวบ้านก็ตอบไปต่าง ๆ นา ๆ แล้วพ่อคำเดื่องก็เฉลยว่า คือไม้ที่กลับไปบ้านแล้วปลูกเลย จะเป็นไม้ที่โตเร็วที่สุด!!!
และนอกจากนี้ท่านก็เป็นคนใจร้อนทีเดียว ท่านเคยเล่าให้ดิฉันฟังว่า มีครั้งหนึ่งปั่นจักรยานจะไปประชุม ถนนตอนนั้น ( ก่อนปี 2535 ) เป็นถนนดินปน ทรายเป็นส่วนมาก ปั่นลำบาก ..ช้า.. ท่านก็เลยทิ้งจักรยานไว้ตรงนั้น แล้ววิ่งไปจนถึงจุดหมาย ........ใจมันไปแล้ว
มีคราวหนึ่งดิฉันได้มีโอกาสร่วมเดินทางไปบุรีรัมย์พร้อมกับพ่อคำเดื่อง เรานั่งรถโดยสารประจำทางของบริษัทขนส่ง ...แน่นอน ..ดิฉันหาเรื่องซักไซ้พ่อคำเดื่องเรื่องนั้นเรื่องนี้ตลอดเส้นทาง ใครที่เคยมีโอกาสคุยกับพ่อคำเดื่องก็จะรู้ว่าเวลาท่านแสดงความคิด ทัศนะต่อเรื่องต่าง ๆ นั้นน่าฟัง และสนุกอย่างยิ่ง...
ขึ้นนั่งบนรถไม่นานพ่อคำเดื่องก็หลับ ส่วนดิฉันนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งหลับ มาตื่นอีกทีเมื่อรถจอดที่โคราชให้ผู้โดยสารเข้าห้องน้ำ พอกลับขึ้นมานั่งบนรถดิฉันจึงถามพ่อคำเดื่อง
พ่อคำเดื่อง หลับได้เร็วนะคะ
พ่อคำเดื่อง ผมต้องรีบหลับ ไม่งั้นมันจะหลับไม่ได้เลย เพราะความกลัวรถที่พุ่งไปอย่างรวดเร็วเหลือเกิน ผมนึก ๆ ดูแล้วมันก็เหมือน พวกเราทั้งหลายนอนอยู่ในโลงศพที่แล่นได้ และแล่นอย่างเร็วมากมากเสียด้วย.....
พอถึงตอนเช้ามืด รถจะแล่นผ่านปากทางบ้านหัวฝายซึ่งเป็นทางเข้าบ้านพ่อคำเดื่อง ท่านทำท่าจะลุก ดิฉันก็บอกว่า
พ่อคำเดื่องคงต้องไปลงสตึก กับตุ๊แล้วล่ะค่ะ
ทำไม่ล่ะ
รถของบริษัทขนส่งจอดไม่ได้ เขาจะจอดเฉพาะสถานีขนส่งเท่านั้น
พ่อคำเดื่องฟังและคิดครู่หนึ่งแล้วบอกว่า ไม่เป็นไร ถ้าเขาจอดไม่ได้ ผมจะขับแทนเขาแล้วจะจอดเอง
ว่าแล้วพ่อคำเดื่องก็เดินไปข้างหน้า
รถจอดได้จริง ๆ แล้วพ่อคำเดื่องก็ลงไป.
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น