ชีวิตคือการเรียนรู้.... เป็นการเดินทางไกล...... เป็นการค้นหาความหมาย
หรือว่าอื่นๆอีกมากมายตามที่เราอยากจะบอก เช่นกันหลังจากจบ
จากรั้วมหาวิทยาลัยกันแล้วก็แตกกระจายกันไปตามแนวทางที่แต่ละคนเลือก
ทำงานกันในหลายรูปแบบสุขบ้าง...ทุกข์บ้างแล้วแต่เส้นทางที่เลือกไว้
หลายคนบอกว่าชีวิตเราเลือกไม่ได้ซึ่งก็มีโอกาสได้แลกเปลี่ยนหลายครั้ง
ก็จะบอกไปว่าชีวิตเราได้เลือกแล้วถึงแม้ว่าเราจะบอกว่าเลือกไม่ได้ก็ตาม
นั้นก็คือเราได้เลือกแล้ว.........และจะต้องยอมรับผลที่จะตามมาเสมอ
ถึงแม้ว่าเราจะชอบหรือไม่ชอบ.....ยอมรับหรือไม่ยอมรับก็ตาม........
มีคนเคยถามว่าเรามีชีวิตอยู่เพื่ออะไร.....ผมได้บอกไปว่าสำหรับตัวเองแล้ว
คิดว่าชีวิตเราจะมีคุณค่าหากว่าเรามีชีวิตอยู่เพื่อผู้อื่น
การที่เด็กจะเติบโตขึ้นมาเป็นอย่างไรสภาพแวดล้อมทางสังคมมีส่วนอย่างมาก
ซึ่งการหล่อหลอมชีวิตในวัยรุ่นที่กำลังเติบโตนั้นนับว่าสำคัญยิ่ง
โดยส่วนตัวแล้วชีวิตในมหาวิทยาลัยมีความสำคัญมากที่ทำให้ตัวเอง
เป็นคนเต็มคนได้ในทุกวันนี้ การได้มีโอกาสทำกิจกรรมทางสังคม....การได้ออกค่ายอาสา
การได้เข้าฟังบรรยาย...สัมนาต่างๆ การได้สัมผัสชีวิตคนทั้งในสลัม....ในชนบท
การได้เพื่อนๆที่ดี...... หนังสือดีๆ...การพูดคุยแลกเปลี่ยนถึงเรื่องราวของชีวิตผู้คน
ทำให้ตัวเองเลือกข้างที่จะอยู่ได้ในสังคม.........
อยากเห็นเด็กๆที่ผ่านออกมาระบบการศึกษาในปัจจุบันสามารถดำรงชีวิตอยู่ได้
อย่างมีความเข้าใจในสังคม......แต่ข่าวที่ได้รับอยู่ในแต่ละวันซึ่งคาดหวัง
ให้เกิดสิ่งเหล่านี้ได้ยากเหลือเกิน ข่าวการขโมยน๊อตที่เสาไฟฟ้า....ขโมยแผ่นสังกะสี
ที่เขียนบรรยายตามสถานที่ท่องเที่ยว การขโมยโคมไฟตามถนนหนทาง......
ซึ่งเป็นการสะท้อนให้เห็นความตกต่ำของจิตใจสาธาระณะของคนไทยในปัจจุบัน......
อาจจะเป็นเพราะว่าสังคมเรายอมรับคนที่มีเงินมากไปหรือเปล่า
ไม่มีความเห็น