เรื่องเก่า เล่าใหม่

ซื่อนะกินไม่หมด คตกินไม่นาน

เด ของฉัน (เด เป็นภาษาไหหลำ หมายถึง พ่อ) เป็นคนเก่ง รู้จักวิธีการค้า รู้จักลู่ทางทำมาหากิน จึงได้ทำอาชีพต่าง ๆ เจริญรุ่งเรืองเป็นตัวอย่างแก่ลูก ๆ

เมื่อตอนฉันอายุประมาณ 11 ขวบ เด ทำโรงถ่าน ต้องเอารถ 10 ล้อพร้อมคนงานไปตระเวณรับซื้อถ่านจากชาวบ้านต่างจังหวัด บางครั้งไปเป็นสัปดาห์เต็มรถเมื่อไร่ จึงกลับบ้าน

เมื่อกลับมาก็จะนำถ่านทั้งหมดเทลงฉาง แล้วคนงานและครอบครัวเขา ก็จะกรอกถ่านใส่ถุงกระดาษ เพื่อส่งตามร้านค้าต่อไป

ปกติการกรอกถ่านจะต้องร่อนเอาผงทิ้งเสียก่อน บรรจุแต่ถ่านก้อนลงไป ค่าจ้างกรอกถ่านสมัยนั้น ตก 10ถุง 1 บาท (เงินตอนนั้นมันแพงนะ)

ฉันอยากทำบ้าง เลยขอเดทำ แต่เรามันลูกเถ้าแก่ จะให้กรอก 10 ถุงบาท ได้ไง เลยขอถุงละบาท เดก็ยอม คงเพราะอยากให้ลูกทำงานมั๊ง

3-4 วันต่อมา เดเช็ดถ่านก่อนส่งขาย ทุกครั้งเดจะทำอย่างนี้ และแล้ว ฟ้าก็ฟาดเปรี้ยง

เพราะเดไปเจอถุงถ่านที่หนักผิดปกติ เดเลยทุ่มทิ้งกองนั้นทั้งหมด แล้ว ด่..ว่า พวกมึ..จะขายของครั้งเดียวหรือไง

ตอนแรกฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ไอ้กองนั้นนะ ฉันเองแหละเป็นคนกรอก คนงานก็ไม่กล้าพูดกัน ฉันเลยต้องไปสารภาพบาป

เดบอกว่า ถ้าทำอย่างนี้อีกหน่อยก็ไม่มีคนซื้อของเรา เขาก็จะไปซื้อจากจ้าวอื่น ฉันยังเถียงเลย ว่า ก็ เราซื้อมาแล้วมีทั้งก้อนทั้งป่น ใส่ปน ๆ กันไปจะได้กำไรเยอะ ๆ ไง (ไม่รู้ไปเอานิสัยนี้มาจากใคร ที่บ้านไม่เป็นสักคน) เด หัวเราะใหญ่ แล้วก็สอนว่า จะขายของต้องรู้จักซื่อสัตย์กับลูกค้า จึงจะดึงใจเขาได้ คนขายของก็มีหลายจ้าว ไม่งั้นเขาก็หนีเราหมด แล้วจะไปขายใคร มีแต่เจ๊ง กับ เจ๊ง เท่านั้น

แล้วเดก็บอกว่า จำไว้นะลูก ซื่อนะกินไม่หมด คตกินไม่นาน

จะจำไว้จนวันตาย

เขียนใน GotoKnow โดย ครูทิพย์
ใน ลานดอกหญ้า

คำสำคัญ (Tags): #ความคิด#ความซื่อสัตย์#ความรู้สึก

หมายเลขบันทึก: 170942เขียนเมื่อ 14 มีนาคม 2008 23:37 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 23:07 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน