น้ำแข็ง
เคยสังเกตไหมครับว่า เวลาที่เราสั่งกาแฟเย็นมาดื่ม พอเราดูดน้ำหมด เหลือแต่น้ำแข็ง แล้ว เจ้าน้ำแข็งก้อนที่เราอยากกิน มันมักจะอยู่ข้างล่าง เราพยายามเอาหลอดเขี่ยเพื่อให้มันมาอยู่ข้างบน มันก็ดั๊นมามีน้ำแข็งก้อนใหญ่ขวางอยู่ จนต้องยกแก้ว ใช้อีกมือนึงช่วยตะแคง แล้วเอาหลอดจิ้มๆ กระทุ้งๆ มันอีกให้น้ำแข็งก้อนใหญ่ลงไปที่ก้นแทน เผื่อว่ามันจะได้ดันก้อนเล็กที่เราอยากกินขึ้นมา...พยายามอยู่นาน
น้ำแข็งก้อนที่เราหมายตาไว้ มักจะไม่ค่อยออกมาให้เราได้กินง่ายๆ มันช่างดื้อจริงๆ เลย แต่ว่าเมื่อเวลาผ่านไป ความร้อนก็ทำให้น้ำแข็งค่อยๆ ละลาย ขืนถ้าปล่อยไว้ต่อไป เจ้าน้ำแข็งก้อนนั้นคงต้องละลายหมดแน่ๆ เลยแล้วเราก็จะอดกินก้อนที่หมายตาเอาไว้ ดังนั้นจึงต้องใช้ความพยายามเพิ่มมากขึ้นอีก เพื่อให้ได้กินน้ำแข็งก้อนที่เล็งไว้ ยิ่งใช้หลอดกระทุ้งๆ เข้าไป พยายามหลายๆ ครั้ง สุดท้าย มันก็เลื่อนขึ้นมาอยู่ข้างบน แต่ดั๊น ยังมีน้ำแข็งก้อนใหญอีกก้อนขวางอยู่ คราวนี้ผมก็เลยตัดสินใจเอาน้ำแข็งกรอกปาก กัดก้อนใหญ่ เก็บก้อนเล็กไว้ที่แก้ม...สุดท้ายก็ได้อมสมใจ...5555
อาจจะงง สงสัยว่าเล่ามาทำไมเนี๊ยะ .. คือ อยากจะถามความคิดเห็นว่า เรื่องนี้ควรจะสอนให้เรารู้อะไรบ้าง
ปล.ไม่รู้ว่าผิดวัตถุประสงค์ของ Blog นี้รึเปล่า ในเรื่องของการเขียนคล้ายๆ web board แต่วันนี้ผมก็ได้ Post ลงมาแล้ว หวังว่าคงไม่เป็นอะไรนะครับ
ความเห็น (2)
อืมม... เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า เพื่อจะไปให้ถึงสิ่งที่หวัง เราก็ต้องยอมฟันฝ่าอุปสรรคที่ใหญ่กว่าที่ขวางกั้นไว้ และในกรณีน้ำแข็งนั้น เราต้องใช้ "ฟัน" เพื่อ "ฝ่า" จริงๆ ถูกไหมครับ
ในบล๊อกนั้น เราจะเขียนเรื่องอะไรก็ได้ครับ เพราะเป็นบล๊อกของเรา ความคิดเราไม่จำเป็นต้องจำกัดอยู่กันเรื่องใดเรื่องหนึ่ง
ทั้งนี้เพราะ tacit knowledge นั้นฝังอยู่ในทุกอณูความคิดของเรา ดังนั้นเพื่อถ่ายทอดมันออกมา ทุกสิ่งที่เราคิดและเห็นว่ามีคุณค่าที่จะถ่ายทอด จะมี tacit knowledge แฝงอยู่หมดเลย