เมื่อมีอารมณ์แบบนี้มาทักทาย ก็ต้องให้เวลา ดื่มด่ำ กินเลี้ยง พอรู้จักกันบ้าง

 

      ช่วงนี้ วาดภาพ จากที่ลงในกระดาษ ร้อยปอนด์ เล็กๆ

ก็มาลงเฟรมใหญ่ขึ้นมาสองเท่า   วาดแรกๆ  ลงเฟรมที่ใหญ่ขึ้นมาก็นึกนาน เหมือนกัน

 แต่เมื่อเราคุ้น จาก ที่วาดมาบ้างแล้ว  ก็เลยวาดไปเรื่อยๆ

 

      เวลานึกขึ้นได้ว่าจะวาด คือ นึกรูปในหัวออก แล้วตัวเรา หัวเราะในใจ ก็เลือกภาพนั้นๆก่อนเลย

ภาพอื่นๆ ในสมอง ก็เก็บไว้ก่อน หรือเสียดาย  หรือ มีเวลา ก็ย้ายไปเก็บในสมุดบันทึก

 

      ความใหญ่ของหน้ากระดาน ที่จะวาด ทำให้เราต้องนึกภาพที่ใหญ่ๆก่อน คือภาพที่มีรายละเอียด

น้อย จะได้วาดง่าย  ลงสีง่าย  เวลาร่างก็สนุกดี ไม่ใช้ดินสอ แต่ใช้สีอ่อนๆ อย่าง สีเหลือง ร่างไปตามที่

เราคิดและอยากสื่อ ถ้าผิด ก็เอาสีเข้มทับก็ได้

 

       ภาพข้างล่างนี้  วาดเมื่อตอนค่ำของวัน พฤหัสที่ผ่านมา ใช้สองเฟรมต่อกัน เพราะยังไม่มีเฟรม

ใหญ่กว่านี้

 

                         

 

                  ภาพนี้ดูเศร้าเล็กน้อยนะคะ  แต่ว่า เมื่อมีอารมณ์แบบนี้มาทักทาย ก็ต้องให้เวลา

                  ดื่มด่ำ กินเลี้ยง พอรู้จักกันบ้าง เพราะยังไงๆ ก็จะมาอีกเรื่อยๆ  คุ้นเคยกันไว้ 

                  เมื่อคุ้นเคยกันมากๆเข้า      ก็เป็นเพื่อนกันไปเลย  พอต่อไป ก็ เฮ้ มาแล้วหรือ

                  สบายดีนะ  นั่งก่อนซิ....อะไรทำนองนี้

 

[คนเดินทาง]

ดีเลยหน่อยคุ้นเคยกันไว้.......ชีวิต...กับชีวิต

แต่เจ้าเหมียวไม่เศร้านะดูท่าทางมันซิ น่าเกรงขามมาก

[ร่มไม้ใหญ่ใกล้ทาง]

อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

ความทุกข์ไม่เที่ยง (แม้ความสุขก็ไม่เที่ยง)

ความเหงา เศร้าไม่เที่ยง (เบิกบาน เริงร่า ก็ไม่เที่ยง)

ไม่ใช่เรา เขา สัตว์ บุคคล