วันนี้ได้ยิน ท่าน ผอ.จะไปเกี่ยวข้าว ที่ นาของ ร.ร.วัดเจริญภูผา อยากไปจัง แต่เราไม่ได้เตรียมตัวมา วันนี้ดันใส่กระโปรงชุดสูทมาซะเนี่ยะ ได้ยินว่าเกี่ยวข้าวหูผึ่งเลย คิดถึง วันเก่า ๆ ตอนเด็ก ๆ ไม่ชอบเลยต้องตื่นแต่เช้า ๆๆๆ กินข้าวตั้งแต่ยังไม่สว่างเพื่อจะออกจากบ้านไปถึงนาตอนสว่างพอดี เก็บข้าว ให้ครบ 5 เลียง (หรือตามที่แม่กำหนดให้) แล้วรีบเดินบ้าง วิ่งบ้าง กลับมาอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียน ขี้เกียจตื่นมาก แต่ก็จำเป็นต้องตื่นไม่เช่นนั้น จะยิ่งไปโรงเรียนสาย ตอนเย็นกลับมาจากโรงเรียนก็เหมือนกัน รีบเปลี่ยนเสื่อผ้า แล้วไปเกี่ยวข้าว กลับค่ำ หรือถ้ากลับเร็วหน่อยก็ต้องมาหุงข้าว อุ่นแกง ตักน้ำใส่โอ่ง แล้วแต่ว่างานไหน เร่งด่วน สำคัญกว่า หากเป็นช่วงวันหยุดตอนเย็นเวลากลับจากนา ต้องเอาเลียงข้างใส่กระสอบ น้ำหนักให้พอสมกับตัว แล้วทูนไว้บนหัว เดินกลับบ้าน เดินตามกันเป็นแถว 4 คนพี่น้อง พ่อแม่จะกลับที่หลังพวกเราอีก เป็นวิถีชีวิตชนบทง่าย เรียบ ที่มีความสุข นึกย้อนกลับไปทีไรก็มีความสุขทุกที หลายปีผ่านไป 4 คนพี่น้อง เรียนหนังสือทำงานอยู่คนละทิศละทาง ปีหนึ่งจึงได้เจอกัน ที่บ้านเหลือแต่พ่อกับแม่ ที่นาไม่มีเหลือ ขายหมดไม่ใช่เพราะไม่มีใครทำ แต่พ่อแม่ขายที่นาให้ลูก ๆ เรียนหนังสือ ทั้ง ๆ ทีพ่อแม่ยังไม่รู้ว่าลูกจบออกมาจะประกอบอาชีพอะไรดี ก็ยังเสียงตัดที่ขายไปเรื่อย ๆ น้องคนเล็กเรียนจบก็พอดีที่นาหมด ยังดีที่ เรา 4 คนพี่น้อง ตั้งใจเรียน และมีงานทำกันทุกคนแม้จะมีเงินเดือนไม่มาก แต่ก็พอกินพอใช้พอเพียงไปตามประสาข้าราชการ ดิฉันชอบชีวิตชาวนา แต่แม่บอกว่า จะให้ลูกเรียนเพื่อจะได้ไม่ต้องเหนื่อยเหมือนแม่ ตอนนี้พ่อ แม่ก็มีมีความสุขแม้จะไม่มีนาทำ เพราะมีลูกดีอย่างเราไง............เฮ้อ..แก่แล้วชอบเล่าความหลัง
สวัสดีคะคุณ Purepure's mom
เด็กๆก็เคยไปหัดเกี่ยวข้าวเหมือนกันคะ ด้วยความซน..เล่นเอานิ้วก้อยเกือบขาด..เก่งนะคะเกี่ยวข้าวเป็นด้วย..ต้องมีจังหวะดีๆ..ต้องฝึกเหมือนกัน..ใครไม่รู้นึกว่าง่าย...."นิ้วหายไม่รู้ตัว.."
ด้วยรักจากใจ ยายหมูอ้วน
ขอบคุณค่ะ
ชีวิตอ่านแล้วดูน่ารัก แต่ทำจริง ๆ เหนื่อยค่ะ ลำบากมากด้วยค่ะ
น่าจะไปเนาะ..สูทเต็มยศ สาวสวย กับการเกี่ยวข้าว มันเข้ากันเจง ๆ
ชีวิตในวัยเด็กที่ลำบาก ทำให้เรามีความอดทน และอดกลั้นอยู่ร่วมในสังคมได้อย่างมีความสุข นึกถึงแต่เด็กสมัยนี้ ที่วัน ๆ มีแต่เรียนกับเรียน ไม่รู้จะเป็นอย่างไร (ซีเรียสนะ) _^_