ควางดงามของการมีชีวิต
21 - 22 กพ ไปวัด พระบาทน้ำพุ กับ เจ้าหน้าที่ของคลิกนิกเอชไอวี ของ รพ.
และ แกนนำผู้ติดเชื้อเอดส์ ที่มาช่วยงานที่ คลินิก
อืม... ไม่รู้จะเริ่มต้นเล่าว่าอย่างไรดี ทั้งๆ ที่ ตอนแรก คิดไว้ว่า คงจะ ไม่ เป็นอะไร มาก มายนักในความรู้สึก เพราะเราอยู่ รพ และอ่านหนังสือ เกี่ยวกับธรรมะ และการตาย มาบ้าง
ความรู้สึก ที่เหมือนมีก้อน อะไร มาจุกอยู่ที่คอ ตอนที่เดิน อยู่ภายในวัด ยังไม่จางหายไปเลย
เห็นคนป่วย เห็นกองกระดูก กองมหึมา เห็น คนที่กำลังหายใจ และดำเนินชีวิตเหมือนเรา ๆ ท่าน ๆ สุดท้ายทุกคน ก็มีจุดจบเหมือนกันหมด
แตกต่างกันที่ การทำยังไง ให้ชีวิตที่ตนดำรงอยู่นี้ เกิดประโยชน์ กับตนเอง และคนอื่นมากที่สุด
ชีวิตคนเราเกิดมา ก็ แค่เกิดมาเพื่อทำความดี นั่นแหละ
ทางวัดยังต้องการปัจจัย เราไม่ลังเลใจที่จะบริจาค ใช้เงินมาตั้งเยอะ บริจาคเงินให้วัดไว้ทำงาน คงไม่ต้องคิดมากอะไร
ขณะเดินทางกลับ วัดพระบาทน้ำพุ อยู่เบื้องหลัง ได้แต่นั่งนึกในใจว่า
ทุกคนต้องดำเนินชีวิต ต่อไป ตามเส้นทางของตนเอง และทำตามหน้าที่ของตนเองให้ดีที่สุด
ชีวิตนี้มันสั้นนัก แหละ ทำยังไง ให้ เกิดประโยชน์ ก่อนจะจากไป ก็ คงแค่นี้
ฝากบอกเพื่อน ๆ ที่เข้ามาอ่านว่า ชีวิต นี้มันสั้นนัก บางครั้งเราไม่ต้องลังเลอะไรเลย ที่จะตัดสินใจ เลือกสิ่งที่จะทำสิ่งที่ดีให้กับชีวิต
ขากลับ คณะ แวะ Village outlet ที่โคราช เสื้อผ้าราคา เป็นพัน วัยรุ่น บางคน ซื้อเสื้อ ทีละหลายพัน โดยไม่ต้องคิดอะไรมากมายเลย
ความแตกต่าง ภายใน 1 วัน
เห็นแล้วก็ คิดถึง คนด้อยโอกาส ในสังคมอีก หลายคน ทำไม ช่องว่าง มันช่างต่าง กันมากมายเช่นนี้
ความเห็น (3)
การระลึกถึงความแน่นอนของชีวิตอยู่อย่างสม่ำเสมอ เป็นประโยชน์ทำให้เราเข้าใจคุณค่าชีวิตและใช้เวลาที่เหลืออย่างมีคุณค่า
พระพุทธเจ้าท่านสอนว่า....ให้ระลึกถึงความตายทุกลมหายใจ..
ขอบคุณสำหรับข้อคิดเตือนใจก่อนที่จะไม่มีลมหายใจให้ระลึก..
ชอบชื่อบันทึกมากเลยค่ะ.."ความงดงามของชีวิต.."
..เพื่อ..ชีวิตที่งดงาม..
ขอบคุณค่ะ..
ดีจ้า
อ่านข้อความข้างบนแล้ว ก็นึกถึงเมื่อ 7 ปีที่แล้ว ได้เข้าไปดูสถานที่ฟักฟื้นใจและกายพร้อมด้วยการรอคอยการสิ้นสุดของชีวิต คนที่ติดเชื้อHIV ที่จังหวัดชุมพร เป็นสถานที่ที่อยู่บนเขาและล้อมรอบด้วยป่า เหมือนจะเป็นกำแพงกั้นพวกเค้ากับโลกภายนอก ซึ่งยังไม่เป็นที่ยอมรับในสังคม ต้องนั่งรถเข้าไปประมาณ 1.30 นาที มีบ้านพัก 2 หลังยาวๆ มีทั้งอยู่เป็นครอบครัว และอยู่อย่างโดดเดียว มีพระภิกษุและอาสาสมัครดูแลอยู่
เข้าไปเดินเยี่ยม และให้กำลังใจ ตอนนั่งรถกลับมองย้อนกลับไปตามทาง ก็ได้ความรู้สึกกลับมา 2 อย่าง คือ เศร้าใจ และเห็นถึงความมุ่งมั่นและความเมตตาธรรมของผู้ดูแล รู้สึกทึ่งมาก และถ้าเป็นเราเราจะทำอย่างหนอ