ความภูมิใจ ที่จากหาย...


ในที่สุดวันที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นจนได้ สิ่งที่เราใช้ความพยายาม ความอุตสาหะ กว่าจะได้มา กลับหายไปแค่ชั่วข้ามคืน .... ตอนนี้ทำได้อย่างเดียวคือทำใจ ทำใจ และ ทำใจ

           เช้าวันอาทิตย์ ที่ 17 ก.พ. 2551 น่าจะเป็นเช้าที่สดใส กะจะตื่นสายๆ ซะหน่อย แต่นึกขึ้นได้ว่าต้องทำธุระสำคัญเร่งด่วน ...... รีบตื่นอาบน้ำแต่งตัว... เดินลงหาจากห้องด้วยความสดชื่น มาที่จอดรถ.... อ้าววววว...รถเราไปไหนหว่า...จำได้เมื่อคืนก็จอดไว้ตรงนี้นี่ เดินหารอบหอ ก็ไม่เจอ ที่สำคัญเราคงไม่เลอะเลือนจนไม่สามารถจำได้ว่ารถจอดไว้ตรงไหน .....รถผมหายชัวร์......สิ่งแรกที่นึกสิ่งแรกที่นึกได้ต้องแจ้งความครับ เราก็รีบยืมมอเตร์ไซค์น้อง เพื่อมาแจ้งความ ถึงสถานีตำรวจ (มน.) ตรงประตู 5  เดินเข้าไปไม่มีตำรวจเลยสักคน...เดินออกมาถาม รปภ. ที่เฝ้าประตู บอกให้เรียกได้เลย ตำรวจนอนอยู่ข้างใน (Oh my god .....Oh my buddha นี่ 7 โมงกว่าแล้วนะเนี่ย!!!!) แต่ก็ยังดีที่มีตำรวจอยู่ แจ้งความตอน 7โมงกว่าๆ จดรายละเอียดคร่าวๆ แล้วบอกว่าจะเรียกสอบปากคำทีหลัง  (กระบวนการทำงานแบบใหม่???) ตอนนั้นยังมืดร้อยด้าน ไม่รู้ทำอย่างไร ก็ขี่มอเตอร์ไซด์ ตามที่ต่างๆ ที่คาดว่าจะเจอแต่ก็ไร้วี่แวว จวบจนบ่ายสองตำรวจโทรมาให้ไปสอบปากคำ จากนั้นไปดูสถานที่เกิดเหตุ บ่าย 3  !!! 

          กว่าจะได้รถคันนี้มาใช้ ไม่ใช่ได้มาง่ายๆ ปิดเทอมเพื่อนๆ กลับบ้านไปหาพ่อแม่ ไปหาครอบครัว เราต้องทำงานตามร้านพิซซ่า ตามร้านอาหารต่างๆ รวมทั้งโรงแรม เพื่อหาเงินมาส่งค่ารถ เปิดเรียนมาก็สมัครนิสิตช่วยงานที่สำนักหอสมุด เอาหนังสือขึ้นชั้น ทำงานห้องสมุดคณะ .... เหนื่อยแต่ในที่สุด เราก็ส่งรถจนจบพร้อมกับใบปริญญาพอดี ในที่สุดก็ทำได้ ... ภูมิใจมากเพราะเป็นรถคันแรกที่หามาได้ด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเองล้วนๆ ถึงแม้จะเป็นแค่ มอเตอร์ไซค์ แค่ราคาไม่กี่หมื่น แต่เราก็ดีใจเหมือนกับมีเครื่องบินส่วนตัวยังไงยังงั้น...

       ในที่สุดวันที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นจนได้ สิ่งที่เราใช้ความพยายาม ความอุตสาหะ กว่าจะได้มา กลับหายไปแค่ชั่วข้ามคืน .... ตอนนี้ทำได้อย่างเดียวคือ....ทำใจ ทำใจ และ ทำใจ 

       การที่เขียนบันทึกนี้   ขึ้นมาก็หวังแค่อยากให้คนที่เข้ามาอ่านบันทึกนี้ระมัดระวัง สิ่งของของตนเอง ไม่อยากให้ต้องสูญเสียสัญญาลักษณ์ของความภาคภูมิใจไปอีกคน 

                                     

คำสำคัญ (Tags): #รถหาย
หมายเลขบันทึก: 165970เขียนเมื่อ 18 กุมภาพันธ์ 2008 16:29 น. ()แก้ไขเมื่อ 4 เมษายน 2012 17:05 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (7)

ถ้าบอกรายละเอียด สถานที่ที่จอดรถไว้ น่าจะเป็นประโยชน์กับผู้อ่านคนอื่นๆ ด้วย

 

ปล. ขอให้โชคดี เจอรถไวๆ นะคะ

โถ! น่าสงสาร  ใครนะช่างทำได้ลงคอ

แถมยังมีกะจิตกะใจห่วงคนอื่นๆ อีก  น่ารักจัง.....

  • แนะนำให้ลงภาพรถ ยี่ห้อ ทะเบียน ตำหนิ
  • เผื่อใครเจอจะได้ แจ้งที่ตำรวจหรือเจ้าของครับ
  • พี่โทนครับ พี่เต้ยมีประสบการณ์รถหายแล้วได้คืน ลองไปปรึกษาดู ชั้น ๔ CITCOMS แหละ
  • ภาวนาให้ได้คืนในเร็ววันครับ

ตอนนี้ ผม พิมพ์เป็นกระดาษ ระบุ รุ่นรถ เลขทะเบียน เลยตัวถัง เบอร์โทรศัพท์โทน เบอร์โทรศัพท์ผม แจกจ่ายให้นิสิตทหาร และโทรไปบอกลูกศิษย์ที่เป็นสารวัตร ให้ช่วยแจ้งสายตรวจ ให้ช่วยหาอีกแรงครับ

      อ้อ ผมเห็นประกาศผลสอบภาษาอังกฤษ บัณฑิตศึกษา โทนเป็นหนึ่งใน 37 คนนะครับที่สอบผ่าน แต่เป็นคนเดียวของสาขาวิจัย

รักรถ ต้องล็อครถ อย่าให้ใครมาลักรถ

อุปกรณ์ต่างๆที่คิดว่าจะกันรถหายมันก็ไม่ได้ช่วยให้ไม่หายหรอกครับ ก็แค่ประวิงเวลา หรือขโมยมันจะเห็นคันอื่นลักง่ายกว่าเท่านั้นเอง เทคโนโลยีน่าจะได้พัฒนาไปในทางสร้างสรรค์ แต่กลับต้องมาสร้างอะไรที่เอาไว้กันคนด้วยกันเอง

ผมเคยได้ยินเรื่องเล่าเป็นเรื่องของเด็กประถมไปทัศนศึกษาที่สถานีตำรวจ ที่ห้องอาบน้ำรวมก็จะมีล็อคเกอร์แล้วก็มีแม่กุญแจคล้องไว้ เด็กก็ถามว่า"ล็อคกุญแจไว้ทำไมครับ" วิทยากรตำรวจที่นำทัศนศึกษาก็ตอบว่า "กันของหายครับ" เด็กก็เลยถามกลับไปว่า "ก็ในนี่มีแต่ตำรวจที่เข้ามาใช้ไม่ใช่หรือครับ" ตำรวจ " !!?? " (ไม่รู้จะตอบเด็กยังไงเลยครับ)

  • เอาใจช่วยให้ได้คืน(ซึ่งอาจน้อยนิดมาก)
  • เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
  • เพราะว่าน้องที่คณะก็หายแต่ว่าได้คืน
  • ถือว่าฟาดเคราะห์ไปนะคะ  เพื่อเจอสิ่งที่ดีกว่า 
  • พวกนี้หากินบนความทุกข์ของคนอื่น
  • พักอยู่แถวไหนค่ะ  จะได้รู้ไว้
พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท