เขียนถึงคนของหัวใจจากไชยะบูลี: (๑๕) บันทึกก่อนจากหลวงพระบาง

 คนของหัวใจ....... 

นี่เป็นบันทึกสุดท้ายที่เขียนถึงคุณ ก่อนที่ผมจะจากไชยะบุรี จากหลวงพระบาง กลับมากรุงเทพฯแล้วครับ 

ผมเก็บบันทึกที่แสนละมุนนี้ไว้กับตัวด้วยความหวงแหนนานมาก กว่าจะส่งถึงคุณ ด้วยเกรงว่าจะไม่มีสิ่งเร้าใดที่เหมือนกับทริปนี้ จะมาคลี่เผยห้วงคิดที่เร้นอยู่ภายในก้นหุบ ที่แม้แต่ผมเองเจ้าของหัวใจเองยังไม่ค่อยได้นึกถึง

ผมไม่อยากกลับสู่ภาวะแห่งความเป็นจริง ภาวะที่เราไม่อาจจัดการพาตัวเข้าใกล้ชิดกันได้โลกที่เราต่างมีกำแพงแห่งความรักอิสระมาขวางกั้น เหตุเพราะเราต่างขยาดกับพันธนาการแห่งชีวิต 

หลังจากจ่ายค่าเช่ารถที่ใช้บริการตลอดสิบกว่าวันที่ผ่านมาในอัตรา เกือบสามพันบาทต่อวัน จ่ายเบี้ยเลี้ยงให้รัฐกรชาวลาวในอัตราหนึ่งแสนกีบต่อวัน และแถมค่าทิปให้คนขับที่ช่วยงานทุกอย่างอีกครึ่งล้านกีบ ผมก็ปิดงบประมาณที่จะเบิกจากเจ้าของงาน 

ค่ำคืนนี้ผมตัดสินใจให้รางวัลกับตัวเอง ด้วยการย้ายเข้าพักในย่านริมแม่น้ำคาน ที่เขาว่าเป็นย่านไฮโซราคาสูง แต่ผมก็ผิดหวังกับหลายๆโรงแรมที่ดูเหมือนไม่ค่อยใส่ใจต้อนรับผม กลับมามองตัวเองที่ขะมุกขะมอมมาจากสนามพร้อมกลิ่นวิสกี้ ชนิดต้มเองจากในหมู่บ้าน อ๋อเป็นเช่นนี้เองเขาถึงไม่อยากให้พัก

 โรงแรมบ้านช้างอินน์ หลวงพระบาง 

และแล้วผมก็ได้เข้าพักที่ โรงแรมบ้านช้างอินน์ครับ เป็นโรงแรมเล็กๆมีห้องพักเพียงแปดห้อง เจ้าของเป็นคนไทยครับ ตกแต่งด้วยของเก่า สวยงามมาก ทั้งบริเวณต้อนรับภายนอก ห้องโถงภายใน ระเบียงด้านหลัง และสวนรับประทานอาหารด้านหลังที่เต็มไปด้วยกล้วยไม้ และคลอเสียงดนตรีบรรเลงเบาๆ ภายในห้องพักจัดไฟจัดแสงน่าพักผ่อน ในตู้เย็นที่ซ่อนอยู่ภายในตู้โชว์ไม้ มีน้ำกระเจี๊ยบสีแดงสดไว้รอต้อนรับ พร้อมส้มอีกตระกร้าโต บรรยายไม่หมดครับ ดูรูปเอาก็แล้วกัน

ผมเลือกพักห้องขนาดใหญ่ด้วยราคา ๘๐ ยูเอส ส่วนห้องธรรมดาราคา ๖๐ ยูเอสครับ รวมอาหารเช้า และรถรับส่งสนามบินครับอ้อรถยุโรบคันยาวสามวาที่จอดอยู่หน้าโรงแรมนั่นเขามีไว้รับส่งแขกจากสนามบินครับ ตอนผมลงจากรถที่สนามบินฝรั่งรุมถ่ายรูป(รถ)กันใหญ่  มีคนหนึ่งมาถามผมว่า “คุณเป็นเจ้าชายเหรอ” 

     

ในห้องพักโรงแรมบ้านช้างอินน์ 

ตอนเย็นผมทานอาหารมังสะวิรัต ที่ร้านอาหารอินเดีย กับพี่บางทรายที่เผอิญเดินสวนกันที่ตลาดมืดอย่างอร่อย ภายใต้แสงเทียน(เพราะไฟฟ้าดับ)   

ผมใช้เวลายามค่ำคืน ในห้องพักสุดหรูของโรงแรม ฟังเสียงเพลงบรรเลงเบาๆจากในสวน แล้วทบทวนเรื่องของหัวใจ ข้อสรุปยังเป็นเช่นเดิม เราคงต้องรักษาระยะห่าง เพื่อรักษาสัมพันธภาพ ด้วยเกรงว่าหากใกล้กันเกินไป จะเกิดประจุผลักจากสองใจ (ดังที่เราเคยทดลองด้วยกันมาแล้ว) แล้วเราจะไม่หลงเหลือแม้กระทั่งความสัมพันธ์อันดีงาม เหมือนดังที่คุณจัดการกับหลายชายหลายคน ที่เข้ามาเหนี่ยวรั้งเพื่อเป็นเจ้าของคุณ แล้วเขาเหล่านั้นต้องผิดหวังกลับไปทุกราย (บางรายคุณก็ให้เกียรติผมไปมีบทบาทด้วยจำได้ไหม) จากบทเรียนที่ผ่านมาผมจึงไม่อาจฝืนดึงคุณลงมาจากแดนดินอันสงบสุขได้ 

   

 

ผมตื่นแต่เช้ามืดตักบาตรพระที่หน้าวัดแสนสุราช พร้อมกับคุณยายคุณป้าชาวเมืองหลวงพระบาง และกลุ่มนักท่องเที่ยว ผมรับชุดใส่บาตรจากแม่ค้าสองคนๆละชุด เผื่อคุณด้วยชุดหนึ่งนะครับ

 

คุณยายท่านนี้เป็นชาวเมืองหลวงพระบางที่มาใส่บาตรใกล้ๆกับผมครับ

อยากบอกคุณว่า ผมอธิษฐานให้คนของหัวใจ มีวันที่ดีงามไปจนถึงวัยเช่นคุณยายท่านนี้ครับ 

Platonic Love ของเราจะยั่งยืนตลอดไปจวบจนเราถึงวัยนี้นะคุณนะ  

[pa_daeng]

สวัสดีค่ะ คุณ paleeyon คนน่ารักของคนของหัวใจ

ขอให้สุขสมใจ พาคนของหัวใจไปหลวงพระบางอีกเมื่อไร

ขอป้าที่ยังสาวและลุงที่ยังหนุ่มแน่นไปด้วยสองคนเด้อ

 

 

ถึงเมืองไทยแล้ว ส่งข่าว แน่เด้อ

เห็นบ่อว่า ป้าแดงมีน้ำใจ บ่คือ ผู้รังคนสิไปอินเดีย กะบ่ซวน

[paleeyon]

ผมต้องขออภัย

ที่บทจบของบันทึกนี้ อาจทำให้หลายท่านหมองหม่นหัวใจ

แต่บันทึกมิใช่นิยาย คงหนีความจริงไม่พ้น

ขอให้เชื่อในความสวยงามของ Platonic love เถิด

บัตรเครดิต และมือถือของผม ยังทำหน้าที่ส่งช่อลิลลี่ ไปให้คนของหัวใจ ตามโอกาสอย่างสม่ำเสมอครับ

บันทึกชุดนี้ต้องรวบรัดจบ เพราะเจ้าของบันทึกต้องเดินทาง เข้าลาวทางเมืองหงสา อีกสองสามสัปดาห์ครับ

[นายช่างใหญ่]

สวัสดีครับคุณเป ลี่ ยน

              สาธุ....ไปถึงไหนๆ ไม่ลืมทำบุญ

                                      โชคดีครับ

[คนไกลบ้าน]

คุณเปลี่ยนค่ะ อ่านแล้วอดใจหายไปด้วยไม่ได้ พี่ก็เป็นคนติดที่ยิ่งอยู่นานหรือบางทีแค่สักระยะ พอจะหันหลังจากใจจะสลายไปเสียทุกที

แต่ละบันทึกของร้อยเรียงเรื่องที่ผ่านพบทั้งหมดที่เกียวกับ เขียนถึงคนของหัวใจจากไชยะบูลี: (๑๕) คุณเปลี่ยนเก็บเกี่ยวมาเขียนเล่าในบันทึกได้พบทั้งหลากหลายความรู้สึก และความแปลกใหม่ ขอบคุณมากคะ

ไปบ้านคุณนุชกันอย่างกระทันหัน แต่คุณนุชก็ระลึกถึงมิ่งมิตรทุกคนจริง ๆ คะ

กลับบ้านเรานะค่ะคุณเปลี่ยนดงหลวงเมืองมุก จะกลับเดือนไหนบอกหน่อย บอกหน่อย

[จันทรรัตน์ เจริญสันติ]

สวัสดีค่ะ

อ่านแล้วนึกถึงคำกล่าวที่ว่า "ไกล๋นักมักหนาว ใกล้นักมักฮ้อน"

มีระยะห่างของความรักก็ทำให้ความรักลงตัวอีกแบบนะคะ..

.(แต่แอบถามตามประสาคนชอบลุ้นนิยายรักแบบลั่นระฆังวิวาห์ตอนจบว่า....ถ้าสมมุติว่า เรื่องนี้เป็นนิยายนะ....พระเอกจะรู้ตัวไหมว่า การที่นางเอกยืมตัวพระเอกไปกันท่าคนอื่นน่ะเป็นวิธีบอกรักของผู้หญิงที่มีความอายสูงมากๆ ??........)

[เบิร์ด]

สวัสดีค่ะคุณเปลี่ยน

แอบย่องตามพี่สร้อยมาติดๆ เพราะตามลุ้นมาตั้งนาน ..นั่นน่ะสิคะเบิร์ดเห็นด้วยกับคำถามของพี่สร้อยที่ว่า

ถ้าสมมุติว่า เรื่องนี้เป็นนิยายนะ...พระเอกจะรู้ตัวไหมว่า การที่นางเอกยืมตัวพระเอกไปกันท่าคนอื่นน่ะเป็นวิธีบอกรักของผู้หญิงที่มีความอายสูงมากๆ ??........

แต่รักที่นิรันดร์คือรักที่ไม่ได้ครอบครองนี่นา  เพราะงั้นถึงจะจบแบบไม่ใช่นิยายเหมือนที่คุณเปลี่ยนกล่าว แต่Platonic Love ก็ยั่งยืนตลอดไปได้เนาะคะ...ฮื่อ!ปรอทโมแรนติกเบิร์ดสูงปรี๊ดอีกแล้ว..เลย ไปหยิบฉวยเอาความหวานของทมยันตีมาฝากค่ะ

รักที่ยิ่งใหญ่แท้จริง จะอยู่ในหัวใจที่ยิ่งใหญ่พอกัน
กว้างขวางพอกัน และเชื่อใจอย่างที่สุด
ในโลกนี้สรรพสิ่ง ย่อมแปรเปลี่ยน 
หากในหัวใจ "คำมั่นสัญญา"
ย่อมเป็น นิรันดร์
(คำมั่นสัญญา,ทมยันตี) 

[ชาตรี เสงี่ยมวงศ์ (ครูชา เปิงบ้าน)]

• สวัสดีครับ อ. paleeyon ครับ
• "ผมไม่อยากกลับสู่ภาวะแห่งความเป็นจริง ภาวะที่เราไม่อาจจัดการพาตัวเข้าใกล้ชิดกันได้โลกที่เราต่างมีกำแพงแห่งความรักอิสระมาขวางกั้น เหตุเพราะเราต่างขยาดกับพันธนาการแห่งชีวิต "
• ช่างสรรหามาใส่ในบันทึกการเดินทางได้ดีแท้  เหมือนบทนิราศที่มาในรูปความเรียง 
• อยากรู้ว่า "ผู้ลางคน" ใครนะที่ประชดประเทียดถึง "เจ้าของหัวใจเองยังไม่ค่อยได้นึกถึง"
• ถ้าเป็น "เห้งเจีย" ผู้มีฤทธิ์จะเสกให้สมดังฤดีที่ต้องการแน่ทีเดียวครับ

[kmsabai]

สวัสดีครับ

สบายหายดีแล้วครับ

อย่าลืมดูแลสุขภาพนะครับ