เรื่องเล่าระหว่างการเดินทาง

        ตลอดเส้นทางในการเดินทางไปทำงาน ระหว่าง ปัตตานี - หนองจิก  

เต็มไปด้วยชุดสีเขียว และรถสีเขียว

ก่อนหน้านี้ เรารู้สึกแย่  และเริ่มแย่มากๆ ทุกครั้งที่น้ำตาเจ้ากรรมก็ไม่ค่อยยอมอยู่ในที่ๆ..ควรจะอยู่ 

ระยะทางเพียง  8 ก.ม จากตัวเมืองปัตตานี ถึงอำเภอหนองจิก  นับว่าเป็นเส้นทางที่มีระยะทางที่สั้นมาก

เกือบเรียกได้ว่า เป็นโรงพยาบาลชานเมืองก็ว่าได้ 

กอ่นหน้าที่จะมีเหตุการณ์ความรุนแรงเกิดขึ้นในพื้นที่  เส้นทาง ...ปัตตานี -หนองจิก 

เป็นเส้นทางที่เรามักจะพามอเตอรไซด์คันโปรด ขับไปอย่างช้า   ๆ 

และจอดชมความงามของพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าในยามเย็น 

ซึ่งพระอาทิตย์ที่ใครๆว่าสวยนักยามตกดินที่ภูกระดึง  สู้ ..พระอาทิตย์ที่ลับขอบฟ้าข้างทุ่งนา

และรวงข้าว ข้างโรงพยาบาลหนองจิกไม่ได้  ( เรื่องนี้ ขอประกัน เพราะไปภุกระดึงมา 3 รอบ แล้ว 

ยังยืนยันว่า  สิ่งที่เห็นเป็นอย่างเรื่องราวที่เล่ามาจริงๆ ) 

แต่มาวันนี้ มอเตอร์ไซด์คันโปรดถูกจอดนิ่งจนเกือบลืมไปว่ามันยังใช้การได้ 

เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลหนองจิก เกือบ  100 % มีรถยนต์เป็นของตนเอง และที่สำคัญ 

เป็นรถยนต์ที่ติดฟิมล์ดำ ขนาดที่คนขับเองยังรู้สึกมืดเสียเหลือเกิน 

 .....ความรู้สึกแย่ที่เห็นทหารชุดสีเขียว และรถถัง , รถฮัมวี่   ตลอดเส้นทาง กลายเป็นภาพที่ชินตา

และรู้สึกปลอดภัยที่เห็นพวกเขา  จุดครวจหลักๆ มี  2 จุดคือจุดที่มีความเสี่ยง  และมีผู้เสียชิวิตบ่อยครั้ง 

  นอกจากจุดตรวจสำคัญ  แล้ว ตลอดเส้นทาง ยังมีทหาร ยืน ทุก ๆ  1 ก.ม.  และที่ไม่เคยขาด คือบริเวณ

หน้า โรงพยาบาล  และ  บริเวณ ไกล้เคียงโรงพยาบาล 

ทั้งหมด    มันเป็นเรื่องเล่า  ระหว่างการเดินทาง ...........

[suksom]

• ขอให้พบสันติสุขในเร็ววันครับ
• สาธุๆๆ

[เพชรน้อย]

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

ขอความสันติจงมีโดยเร็วค่ะ เราคนไทยด้วยกัน รักกันเสมอ

 

[กิตติพงศ์ พลเสน]

พี่จิตติมา และชาวหนอกจิกทุกท่าน

• เห็นภาพชัดเจนมากครับ
• แต่ก็ไม่รู้ว่า ได้ได้สัมผัสบรรยากาศอย่างนั้น จะรู้สึกอย่างไร
• ขอเป็นกำลังใจครับ
• แล้วเจอกันวันที่ 21 มีนาคม 2551 ที่หาดใหญ่ครับ

ด้วยความเคารพรัก