ภาระ..กับมุมมอง..

วันนี้..ก็ได้ฤกษ์ได้ยาม กลับมายังบล๊อกของตัวเองอีกครั้งหนึ่งครับ หลังจากที่วนเวียน อ่านบล๊อกของพี่น้อง จนฉ่ำตาแล้ว เกิดความฮึด! อยากจะระบายบ้าง..ถึงแม้จะไม่ค่อยเอาอ่าว..เท่าไหร่ (ก็อยู่ภูเก็ตนะครับ ก็เลยไม่อยากเอาอ่าว..ฮิ ๆ เอาแต่ทะเล ครับ)

ก็กำลังคิด และประเมินความรู้สึกของตนเองอยู่ เพื่อที่จะตรวจสอบดูว่า..ความรู้สึก ณ ตอนนี้ มันเป็นอย่างไร?

ก็เหลือบตา..ย้อนกลับ ไปดูหัวข้อบันทึก ณ วันนี้ ดูอึกที  ก็ ยังดูแปลกๆ นะครับ กับหัวข้อ "ดีใจ ..จนเหงื่อตก" ปกติก็จะพูดว่า..ตกใจจนเหงื่อตก แต่วันนี้ ..ผมไม่มีความตกใจ นะครับ มีแต่ความ "ดีใจ" แต่ก็ไม่วาย นะครับ ยังอยากให้คงใช้คำว่า.."จนเหงื่อตก" ให้ตามหลังมาติดๆ นะครับ...

สืบเนื่องมาจากว่า..ณ วันนี้ ผมได้วางแผนไว้ว่า..จะไปยื่นใบสมัครเรียน ให้กับลูกชายคนเล็ก เพื่อเข้าเรียน อนุบาล...ก็ถือว่าโชดดี นะครับ ลูกชายคนเล็กของผม เกิดต้นปี 2547 ก็เลยได้สิทธิเข้าเรียน อ.1 ได้ ก็ถือว่าโชคดีไปเปลาะหนึ่ง...แต่ถ้าจะถามว่า..แล้วทำไม..ถึงต้องเหงื่อตก?    จะไม่ตกได้อย่างไรละครับ..เมื่อผมมาคิดคำนวน ดูว่า เปิดเทอมนี้  ต้องใช้เงินสักเท่าไหร่? โอย..แทบลมจับ..(แต่มันก็ไม่จับสักกะที) ค่าใช้จ่าย คงบานทะเล่อเท่อ..แนะ....

จะไม่ให้บานได้อย่างไรละครับ...จะบอกกล่าว..เล่าความจริง..ให้ฟังนะครับ...

ปีนี้...ลูกชาย..คนเล็ก...เข้าเรียน อนุบาล 1

ปีนี...ลูกสาว (พี่ของลูกชายคนเล็ก)  ..เข้าเรียน ประถม 1

ส่วน ปีนี้..ลูกชาย คนโต....ก็เข้าเรียน  ..มัธยม 1

โอว..พ่อเจ้าประคุณ รุณช่อง...ประมาณดูแล้ว..ค่าใช้จ่าย ส่อแววว่า..จะบานเบอะ....เพราะทุกอย่าง ทั้งเสื้อผ้า ทั้งอุปกรณ์ และอื่นๆ ก็ต้องปรับเปลี่ยนใหม่หมด....

อยากจะหัวเราะ..แต่ทำไม่ได้....ทั้งๆ ที่ดีใจสุดขีด..ที่ได้เห็นถึงการเติบโตของลูกๆ แต่ละคน เพราะการที่ได้เลื่อนชั้นเรียน ขึ้นไป..นั่นก็หมายถึงว่า...เค้าได้เติบโตไปอีกขั้นหนึ่ง...และก็ดีใจ ที่เราได้เลี้ยงดู ประคบประหงม ลูกมาถึงวันที่เค้าได้ไต่เต้า เลื่อนชั้นเรียนไปอีกระดับหนึ่ง...นี่คือความภาคภูมิใจ ที่มี..

แต่เมื่อมาเจอ..3 เด้ง....ของลูกสามคนที่ต้องเลื่อนชั้นเรียน....พร้อมๆ กัน ในการถึงจุดที่ต้องปรับ ระดับชั้นของการศึกษา ... น้ำใสๆ เป็นเม็ดๆ เริ่มปุดออกมา จากผิวหนัง บริเวณ หน้าผาก ข้างหู หลังคอ..และอีกหลายๆ แห่ง อันสืบเนื่องมาจาก ความวิตกกังวลเรื่อง ภาระ..ค่าใช้จ่าย..ที่ต้องจัดเตรียม เพื่อการศึกษา ของลูก....นี่แหละหนา..ที่เค้าเรียกว่า..ดีใจ จนเหงื่อตก..นะครับ  แต่ถึงอย่างไรก็ตาม...เพื่อลูก...ต้องสู้อยู่แล้วครับ....

ผมก็เพิ่งเข้าใจ..จากเหตุการณ์วันนี้แหละครับ..ทำให้ผมเข้าใจ..คุณพ่อ คุณแม่ ผมมากขึ้นเลยครับ พ่อแม่ของผม มีลูกตั้ง 6 คนแนะ...ยังเลี้ยง และส่งเสียลูกให้เรียนได้เลย แล้วเรามีลูกเพียงแค่ 3 คน ก็แค่ครึ่งหนึ่งของพ่อแม่เราเอง...ยังจะบ่นอีกเนอะ...

สุดท้ายก็..สูดหายใจ เข้าลึกๆ  ในใจก็คิด..."เอาละหวา...จะหนักจะเหนื่อยเพียงไหน ก็ทนได้...เพื่อชีวิตของลูก จะได้ก้าวไปข้างหน้า..และ เพื่อจะได้เรียนสูงๆ เพื่อความมั่นคงในชีวิต ภายภาคหน้า.."

คิดได้ดังนี้...ก็รู้สึกถึงความปลดปล่อย..ปลอดโปร่ง....

นี่แหละครับ...มันขึ้นอยู่กับมุมมองของเรา..จริงๆ

[อัยการชาวเกาะ]

สวัสดีครับคุณเล็ก

อยู่กันแค่เอื้อมเองนะครับ แวะมาทักทายและเข้าใจกับภาระของคนเป็นพ่อครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ