การอดทนรอคอย
เมื่อวานนี้ผู้เขียนนั่งรถประจำทางจากบ้านย่านรามอินทรา ไปไหว้หลวงพ่อโสธร ที่วัดโสธรวรารามวรวิหาร จังหวัดฉะเชิงเทรา ตลอดการเดินทางผู้เขียน ต้องอดทนรอคอยรถประจำทาง แม้ว่าในใจ จะรีบเร่งไปให้ถึงเร็วๆ และต้องเดินเป็นระยะทางไกลพอควร กว่าจะถึงป้ายที่รถจอด เมื่อรู้สึกเหนื่อยก็นั่งพัก...
รถจอดที่สถานีขนส่ง ผู้เขียนจึงต่อรถสายในเพื่อไปที่จุดหมาย นั่งรอในรถสักพักหนึ่ง กระเป๋าผู้หญิงวัย 30 ตอนปลาย ใส่เสื้อสีเหลือง ยิ้มแย้มแจ่มใส ถามผู้เขียนลงที่ไหน? ผู้เขียนบอกว่า "วัดโสธรฯ" เขาพูดต่อ "ไปวัดต้องใจเย็นๆนะคะ ไปหาหลวงพ่อต้องใจเย็นๆ" ผู้เขียนยิ้มออกมาได้ เขาพูดต่อ "สักครู่นี้ มีคนจะไปไหว้หลวงพ่อฯ มาถามเราว่า รถจะออกหรือยัง ออกภายในกี่นาที 10 นาทีจะออกไหม เราบอกว่ารอสักครู่ก็ไม่ฟัง ไปเหมารถสามล้อ แล้วชวนลูกค้าที่นั่งในรถเราไปร่วมแชร์ด้วย ดูท่าทางเขากระวนกระวาย เร่งร้อน แล้วจะไปไว้พระได้อะไร ไปหาหลวงพ่อฯต้องใจเย็นๆ" เธอพูดซ้ำๆอยู่นั่นเอง จนผู้เขียนต้องยิ้มกว้างขึ้น แล้วนึกถึงตนเอง ...ถูกหลวงพ่อสอนตั้งแต่ยังไม่ถึงวัด... ก่อนหน้านี้ผู้เขียนได้รับคำเตือนจากมิตรแล้วว่า "อย่าทำอะไรรีบร้อน รีบเร่งนัก ช้าๆหน่อยก็ดี" ผู้เขียนนึกถึงเรื่อง แก่นกับกะพี้ ที่เคยถูกสอน ถ้ารีบไปถึงวัด แล้วรีบกลับ เพราะเรามีนัดมากมายสารพัด ดูนาฬิกาเป็นหลัก แล้วเราก็ได้กะพี้กลับไป นึกถึงเรื่องที่สอง ...คนไปไหว้พระ เบียดเบียนผู้อื่นตั้งแต่เริ่มต้น แล้วจะได้อะไรกลับไป แก่นหรือกะพี้?
ผู้เขียนไปถึงวัด มีลมพัดเย็นสบาย เข้าไปกราบหลวงพ่อฯ นั่งกรรมฐาน แล้วไปจุดธูปเทียน แม้จะมีคนมาก แต่ยังไม่แน่นเท่ากับวันหยุด ด้วยโอกาส จังหวะที่มี ก็สามารถตั้งเทียน ปักธูปได้สำเร็จงดงามสมใจ ผู้เขียนรู้สึกว่าได้อะไรมากมายที่เป็นคุณค่าทางจิตใจ รวมถึงการขัดเกลาพฤติกรรมของเราเอง เมื่อเดินทางกลับ...
ความเห็น (2)
การไหว้พระให้ได้บุญต้องไหว้ด้วยใจนะครับ
อดีตเด็กวัด
เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะ ว่า สภาพจิตใจเราต้องพร้อม...
ขอบคุณค่ะ