ดิฉันกลับมาอีกครั้งในบล็อก “การเมืองเรื่องของทุกคน” แต่ละเรื่องที่เขียนเกิดจากมีแรงบันดาลใจให้เขียน เพราะอยากถ่ายทอดความรู้สึกที่ตนเองมีและความพยายามที่จะเข้าใจความรู้สึกผู้อื่น ถือเป็นเวทีแห่งชีวิตอย่างหนึ่ง เรื่องที่ประเดิมครั้งนี้ ดิฉันได้ผ่านประสบการณ์นี้มาแล้วกับลูกสาวเมื่อ 2 ปี ก่อน วงจรนี้ก็คงยังคงหมุนอยู่ และคงหมุนอยู่อีกนาน หลายต่อหลายคนต้องประสบเข้าสักวัน เรา ท่าน ที่มีปัจจัยเพียงพอ คงไม่รู้ซึ้งว่า ความลำบากของผู้ด้อยโอกาส จะเป็นเช่นไร ออกจะเขียนยาวไปหน่อย แต่อยากสื่อจริงๆ ค่ะเนื่องจากความเชยในเรื่องเทคโนโลยี โพสต์ขึ้นแต่ 14 ธันวาคม 2550 แต่ไม่ปรากฏบนจอและเมื่อ อ. ปารมี ช่วยทำให้ กลอนนี้ ก็เลยไปปรากฏในวันที่ 14 ธันวาคม มันย้อนยุคไปหน่อยอาจจะไม่ต่อเนื่อง เพราะจะมีภาค 2 ค่ะ ก็เลยนำมาโพสต์ใหม่
วิบากกรรม เอ็นทรานซ์
จะย่ำยีคนจนไปถึงไหน | การเข้ามหาลัยที่แสนเข็ญ |
เราต่ำต้อยด้อยค่าสุดลำเค็ญ | กว่าจะเข็ญลูกเต้าเข้ามหา’ลัย |
ท่านไม่จนข้นแค้นไม่รู้ซึ้ง | มุ่งหมายถึงมหา’ลัยใช่ของง่าย |
การส่งลูกให้ครบจบมอปลาย |
ค่าใช้จ่ายเท่าไรใครนำพา |
อันค่าเทอมไม่เท่าไรพอไหวอยู่ | แต่ค่าครูพิเศษนี่ซีหนา |
ต้องเรียนกวดรวดครบจบวิชา | จีพีเอนำมาเข้ามหา’ลัย |
แค่ข้าวสารกรอกหม้อก้อยากนัก | ส่งลูกรักกวดวิชาคงไม่ไหว |
ลูกบอกว่าแม่ขาลูกใครใคร |
กวดวิชากันใหญ่ทำไงดี |
ลูกอยากเรียนแม่อยากร้องให้ก้องหล้า | จะหันไปพึ่งพาใครกันนี่ |
น้องอีกสองของเจ้าก็ยังมี | เรียนไล่พี่ตามมาอ้า…หนักใจ |
จะทุ่มเทแต่คนโตโอ้เล็กเล่า | ให้อับเฉาเหงาหงอยคงไม่ได้ |
หัวใจแม่ย่ำแย่ทำอย่างไร |
จะแบ่งให้ลูกทั้งสามตามสมควร |
ต้องทำความเข้าใจพี่ใหญ่ก่อน | ดวงสมรแม่เอ๋ยอย่ากำสรวล |
แม่บากหน้ากู้เงินป้าลำดวน | หลังใคร่ครวญหลายครายอดยาใจ |
ลูกจงเลือกแต่เฉพาะที่คิดว่า | ยากนักหนาเกินกว่าเข้าใจได้ |
อันที่เหลือเจ้านั้นหมั่นท่องไป |
คงช่วยให้มั่นใจในการเอ็น (ทรานซ์) |
ฉันโชคดีที่ลูกเข้าใจแม่ | ไม่งอแงทนได้ไร้ทุกข์เข็ญ |
หมั่นศึกษาแทบเลือดตากระเด็น | หวังได้เป็นนักศึกษาปัญญาดี |
ระบบใหม่เขาเปิดให้สมัครได้ | สอบหลากหลายมากมายสอบหลายที่ |
ลูกจะเรียนอะไรที่ไหนดี |
เลือกให้ดีที่ลูกชอบประกอบกัน |
โอ... แม่ขาเขาสมัครทางออนไลน์ | ทำไงได้เราไม่มีที่ว่านั่น |
ที่โรงเรียนก็มีไม่ครบครัน | ครูบอกให้แบ่งปันกันทุกคน |
แค่เริ่มต้นก็อับจนดูข้นแค้น | สาหัสแสนดวงใจให้สับสน |
ในห้องลูกมีเพียงไม่กี่คน |
ต้องดิ้นรนหาร้านเน็ตเข็ดหัวใจ |
โอ้…ทางการรู้ไหมว่าประชาราษฎร์ | อยู่ภาวะแหว่งขาดรุ่งริ่งไร้ |
หลักประกันมั่นหนอพอวางใจ | ว่าจะไม่อดตายเข้าสักวัน |
สำหรับคนจนจน…. | ทุกอย่างดูขัดสนคนขบขัน |
คอมพิวเตอร์เครื่องละไม่กี่พัน |
ซื้อไม่ได้หรือนั่นมันแปลกจริง |
ผลสุดท้ายลูกสมัครได้อยู่ใกล้บ้าน | หวังเจือจานช่วยแม่ได้ในทุกสิ่ง |
ตัดสินใจทิ้งที่ไกลไม่ประวิง | อยู่แอบอิงแม่น้องปรองดองกัน |
ถึงวันที่สอบเข้าเจ้าตื่นเต้น | แม่เล็งเห็นเด่นชัดนะจอมขวัญ |
ทำให้ดีที่สุดดวงชีวัน |
กำลังใจให้กันนิรันดร์กาล |
เฝ้ารอคอยด้วยใจสั่นระทึก | ยามตกดึกนึกฝันน่าสงสาร |
แม่เป็นห่วงดวงใจเหลือประมาณ | แอบบนบานสานกล่าวให้เจ้าเฮง |
เขาประกาศผลบนอินเตอร์เน็ต | เข็ดแสนเข็ดเทคโนโลยีที่ข่มเหง |
คนจนจนอย่างเราเขาไม่เกรง |
ต้องรีบเร่งเข้าเมืองเปลืองเงินทอง
|
หมดเท่าไรแม่ไม่ปริปากบ่น | ทนสุดทนเพื่อลูกได้ไม่หม่นหมอง |
ลูกสอบได้ในคณะที่หมายปอง | งานฉลองอะไรเราไม่มี |
ฉันทำงานหนักเหนื่อยลืมเมื่อยล้า | หวังใจว่าหาทุนรอนให้เต็มที่ |
ส่งดวงใจไปเรียนปริญญาตรี | วิชาดีติดตัวไม่กลัวจน |
ไม่มีความเห็น