วิบากกรรมเอ็นทรานซ์
ดิฉันกลับมาอีกครั้งในบล็อก “การเมืองเป็นเรื่องของทุกคน” แต่ละเรื่องที่เขียนเกิดจากมีแรงบันดาลใจให้เขียน เพราะอยากถ่ายทอดความรู้สึกที่ตนเองมีและความพยายามที่จะเข้าใจความรู้สึกผู้อื่น ถือเป็นเวทีแห่งชีวิตอย่างหนึ่ง
เรื่องที่ประเดิมครั้งนี้ ดิฉันได้ผ่านประสบการณ์นี้มาแล้วกับลูกสาวเมื่อ 2 ปี ก่อน วงจรนี้ก็คงยังคงหมุนอยู่ เรา ท่าน ที่มีปัจจัยเพียงพอ คงไม่รู้ซึ้งว่า ความลำบากของผู้ด้อยโอกาส จะเป็นเช่นไร ออกจะเขียนยาวไปหน่อย แต่อยากเล่าจริงๆ ค่ะ
วิบากกรรมเอ็นทรานซ์
| จะย่ำยีคนจนไปถึงไหน | การเข้ามหาลัยที่แสนเข็ญ |
| เราต่ำต้อยด้อยค่าสุดลำเค็ญ | กว่าจะเข็ญลูกเต้าเข้ามหา’ลัย |
| ท่านไม่จนข้นแค้นไม่รู้ซึ้ง | มุ่งหมายถึงมหา’ลัยใช่ของง่าย |
| การส่งลูกให้ครบจบมอปลาย |
ค่าใช้จ่ายเท่าไรใครนำพา |
| อันค่าเทอมไม่เท่าไรพอไหวอยู่ | แต่ค่าครูพิเศษนี่ซีหนา |
| ต้องเรียนกวดรวดครบจบวิชา | จีพีเอนำมาเข้ามหา’ลัย |
| แค่ข้าวสารกรอกหม้อก้อยากนัก | ส่งลูกรักกวดวิชาคงไม่ไหว |
| ลูกบอกว่าแม่ขาลูกใครใคร |
กวดวิชากันใหญ่ทำไงดี |
| ลูกอยากเรียนแม่อยากร้องให้ก้องหล้า | จะหันไปพึ่งพาใครกันนี่ |
| น้องอีกสองของเจ้าก็ยังมี | เรียนไล่พี่ตามมาอ้า…หนักใจ |
| จะทุ่มเทแต่คนโตโอ้เล็กเล่า | ให้อับเฉาเหงาหงอยคงไม่ได้ |
| หัวใจแม่ย่ำแย่ทำอย่างไร |
จะแบ่งให้ลูกทั้งสามตามสมควร |
| ต้องทำความเข้าใจพี่ใหญ่ก่อน | ดวงสมรแม่เอ๋ยอย่ากำสรวล |
| แม่บากหน้ากู้เงินป้าลำดวน | หลังใคร่ครวญหลายครายอดยาใจ |
| ลูกจงเลือกแต่เฉพาะที่คิดว่า | ยากนักหนาเกินกว่าเข้าใจได้ |
| อันที่เหลือเจ้านั้นหมั่นท่องไป |
คงช่วยให้มั่นใจในการเอ็น |
| ฉันโชคดีที่ลูกเข้าใจแม่ | ไม่งอแงทนได้ไร้ทุกข์เข็ญ |
| หมั่นศึกษาแทบเลือดตากระเด็น | หวังได้เป็นนักศึกษาปัญญาดี |
| ระบบใหม่เขาเปิดให้สมัครได้ | สอบหลากหลายมากมายสอบหลายที่ |
| ลูกจะเรียนอะไรที่ไหนดี |
เลือกให้ดีที่ลูกชอบประกอบกัน |
| โอ... แม่ขาเขาสมัครทางออนไลน์ | ทำไงได้เราไม่มีที่ว่านั่น |
| ที่โรงเรียนก็มีไม่ครบครัน | ครูบอกให้แบ่งปันกันทุกคน |
| แค่เริ่มต้นก็อับจนดูข้นแค้น | สาหัสแสนดวงใจให้สับสน |
| ในห้องลูกมีเพียงไม่กี่คน |
ต้องดิ้นรนหาร้านเน็ตเข็ดหัวใจ |
| โอ้…ทางการรู้ไหมว่าประชาราษฎร์ | อยู่ภาวะแหว่งขาดรุ่งริ่งไร้ |
| หลักประกันมั่นหนอพอวางใจ | ว่าจะไม่อดตายเข้าสักวัน |
| สำหรับคนจนจน…. | ทุกอย่างดูขัดสนคนขบขัน |
| คอมพิวเตอร์เครื่องละไม่กี่พัน |
ซื้อไม่ได้หรือนั่นมันแปลกจริง |
| ผลสุดท้ายลูกสมัครได้อยู่ใกล้บ้าน | หวังเจือจานช่วยแม่ได้ในทุกสิ่ง |
| ตัดสินใจทิ้งที่ไกลไม่ประวิง | อยู่แอบอิงแม่น้องปรองดองกัน |
| ถึงวันที่สอบเข้าเจ้าตื่นเต้น | แม่เล็งเห็นเด่นชัดนะจอมขวัญ |
| ทำให้ดีที่สุดดวงชีวัน |
กำลังใจให้กันนิรันดร์กาล |
| เฝ้ารอคอยด้วยใจสั่นระทึก | ยามตกดึกนึกฝันน่าสงสาร |
| แม่เป็นห่วงดวงใจเหลือประมาณ | แอบบนบานสานกล่าวให้เจ้าเฮง |
| เขาประกาศผลบนอินเตอร์เน็ต | เข็ดแสนเข็ดเทคโนโลยีที่ข่มเหง |
| คนจนจนอย่างเราเขาไม่เกรง |
ต้องรีบเร่งเข้าเมืองเปลืองเงินทอง |
| หมดเท่าไรแม่ไม่ปริปากบ่น | ทนสุดทนเพื่อลูกได้ไม่หม่นหมอง |
| ลูกสอบได้ในคณะที่หมายปอง | งานฉลองอะไรเราไม่มี |
| ฉันทำงานหนักเหนื่อยลืมเมื่อยล้า | หวังใจว่าหาทุนรอนให้เต็มที่ |
| ส่งดวงใจไปเรียนปริญญาตรี | วิชาดีติดตัวไม่กลัวจน |
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น