บันทึกจากแดนซากุระ 11 : ถ้าคุณมีโอกาสได้ทำงานที่คุณไม่เคยทำมาก่อน คุณจะทำมั้ย

     กับคำถามข้างต้น "ถ้าคุณมีโอกาสได้ทำงานที่คุณไม่เคยทำมาก่อน ไม่เกี่ยวข้องกับงานประจำ ไม่มีผลต่อการพิจารณาเลื่อนขั้นเงินเดือน ไม่มีอะไรทั้งสิ้น มีแต่แรงงานที่ต้องเหนื่อยยากเพื่อทำให้เสร็จ คุณจะทำมั้ย...."

     ถ้าไม่โกหกตัวเอง หลายคนคงตอบว่า "ไม่  ไม่รู้จะทำไปให้เหนื่อยยากลำบากกายทำไม สู้เอาเวลาไปทำมาหารับประทาน ดีกว่า".....ว่าแล้วก็ก้มหน้าก้มตาดูทีวีอย่างตั้งใจต่อไป

     ในขณะที่อีกหลายคนตอบว่า "แล้วแต่ ถ้าจำเป็นต้องทำก็จะทำ ถ้าเลี่ยงได้ก็เลี่ยง ไอ้งานทุกอย่างมันเหนื่อยยากทั้งนั้นแหละ พักได้ก็อยากพักบ้าง" ว่าแล้วก็เก็บของเข้าลิ้นชัก ไปรับลูกที่โรงเรียนดีกว่า

     แต่มีอีกไม่น้อยที่ตอบว่า "ทำ    เพราะอยากทำ ไม่มีเหตุผลอื่น"

     จากประสบการณ์ของผม พบว่าการทำกิจกรรมอื่นๆ ที่ไม่เกี่ยวข้องกับงานประจำนั้น ทีมงานเป็นเรื่องสำคัญที่สุด เราทำเพราะอยากทำ เราทำเพราะสนุกที่จะทำ การที่จะสนุกที่จะทำได้นั้น ก็เพราะเพื่อนๆ ที่ทำด้วยกันนั้นช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ไม่มีใครเอาเปรียบใคร รักใคร่กลมเกลียวเหมือนพี่น้อง ดังจะเห็นได้จากทีมงานที่ทำกิจกรรมกลุ่มใหญ่ๆ มักจะแพ๊คกันแน่นเหนียว ไม่ใช่เพราะมีผลประโยชน์แอบแฝง แต่ด้วยเหตุผลเดียว เพราะเราสนุกที่จะได้ทำงานร่วมกัน ดังนั้นการทำงานลักษณะนี้เป็นการทำงานด้วยใจ ไม่ใช่ทำงานตามหน้าที

     ในหลายๆ กิจกรรม มักพบว่าผู้ที่มีหน้าที่รับผิดชอบมักจะไม่ใช่ผู้ทำงานจริง แต่เป็นผู้รับผิดชอบเพื่อให้งานเกิดขึ้นมา การทำงานกับคนกลุ่มนี้จะน่าเบื่อที่สุด เพราะจะเอาแต่เสนอหน้า แล้วรับงานมาใช้ต่อ เกิดชาติหน้าขอให้นิ้วชี้บวมเถอะน่า ผมพูดอย่างนี้ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ให้ชี้นิ้วใช้งาน ความแตกต่างระหว่างผู้รับผิดชอบงานที่ทำงานกับผู้รับผิดชอบงานที่ไม่ทำงาน ก็คือการมอบหมายงานและการติดตามงาน ผู้รับผิดชอบงานที่ทำงานจริง จะมีการมอบหมายงานและติดตามความคืบหน้าของงานเป็นระยะๆ ในขณะที่ผู้รับผิดชอบที่ไม่ค่อยจะยอมทำงานจะหายหน้าไปหรือชี้นิ้วใช้งานแล้วไม่ติดตามงาน จะเจอหน้าอีกทีก็วันประชุม เพื่อเสนอหน้าว่าได้ทำอะไรไปแล้วบ้าง

     ย้อนกลับมาเรื่องทำงานที่ไม่เกี่ยวข้องกับงานประจำ สิ่งเดียวที่เราจะติดตัวเราไปตลอดคือประสบการณ์ในการทำงาน งานนี้นะเหรอฉันเคยทำมาแล้วมันต้องทำอย่างนั้น อย่างนั้น อย่างนั้น งานนั้นนะเหรอฉันก็เคยช่วยเขาทำมาก่อน มันต้องทำอย่างนี้ อย่างนี้ อย่างนี้ ดังนั้นประสบการณ์ในการทำงานก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ช่วยแยกคนออกจากกัน ระหว่างคนที่ทำเป็นกับคนที่ทำไม่เป็น แล้วคุณล่ะ พร้อมที่จะมีประสบการณ์ที่ยังไม่เคยมีแล้วหรือยัง

    

[ศิริ]

แฮะ แฮะ อันนี้ต้องขอดูก่อนว่างานนั้นมันถูกกฏหมายหรือไม่ และผิดจริยธรรมรึเปล่า ? ดูว่าเราถนัดและมีเวลาไหม คงจะไม่รับไปสุ่มสี่สุ่มห้า เดี๋ยวคนชักชวนเราเขาจะเสียใจ ว่าไม่น่าเลือกเข้ามาทำงานเลย โดยส่วนตัวแล้วถ้าจะให้ทำขอทำให้ดีที่สุด อย่างน้อยก็คงจะไม่อยากให้ใครพูดลับหลังได้ (อาจดีที่สุดได้แค่นั้น) แต่จริง ๆ แล้วถ้าเราได้ทำงานอะไรสักอย่างมันก็เป็นประสบการณ์ จริง ๆ  และถ้าเราได้ลองทำเราอาจติดใจก็ได้ และอาจได้ค้นพบตัวเองอีกต่างหาก สรุปว่าจะลองดูค่ะ

[nidnoi]

มันก็อยู่ที่ว่า  เป็นงานที่ชอบหรือรักมั๊ย   เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น   ก็เต็มใจทำเสมอ   แต่บางทีเราก็เหนื่อยใจและเหนื่อยกายเกินกว่าที่จะไปทำอะไร   ที่นอกเหนือจากงานประจำ (งานที่ทำแล้วได้ขั้นและได้เงิน)    พออายุมากๆ  แล้ว   แรงบันดาลใจมันก็เริ่มน้อยลงๆๆๆๆๆๆ

[นายดำ]

 ความเห็นของผมในเรื่องดังกล่าวที่พี่ Mitochondria เขียนไว้น่าจะเป็นระบบการสั่งการมากกว่านะครับ การอยากทำงานหรือการมีส่วนร่วมจะน้อย ถ้าการทำงานเกิดจากทีมงานหรือจากคนที่อยากทำตรงนี้น่าจะสำเร็จมากกว่าไม่ใช่การสั่งให้ทำตามคนสั่ง ส่วนเรื่องทำแล้วอยากได้อะไรตรงนี้   โดยพื้นฐานแล้วต้องการเกือบทุกคนครับตามทฤษฎีของ มาสโลว์ คือ 1ปัจจัยสี่ 2.ความปลอดภัย 3.เกียรติยศชื่อเสียง 4.การเป็นที่ยอมรับของสังคม ถ้าผมจำไม่ผิดนะครับ  ผมจะยกตัวอย่าง เช่น นายกทักษิณตอนนี้ท่านอยู่ข้อที่ 4 ครับ ข้ออื่นๆท่านมีครบแล้ว ส่วนคนอื่นก็เรียงลำดับว่าคนไหนต้องการข้อไหนครับ

 

[พี่เม่ย]

"ถ้าคุณมีโอกาสได้ทำงานที่คุณไม่เคยทำมาก่อน ไม่เกี่ยวข้องกับงานประจำ ไม่มีผลต่อการพิจารณาเลื่อนขั้นเงินเดือน ไม่มีอะไรทั้งสิ้น มีแต่แรงงานที่ต้องเหนื่อยยากเพื่อทำให้เสร็จ คุณจะทำมั้ย...."

   มีเงื่อนไขอีกข้อเดียว คือขอดู วัตถุประสงค์ของงาน นั้นๆก่อนค่ะ ถ้าเราเห็นด้วยก็ทำ ถ้าไม่เห็นด้วยก็คงไม่ทำ "แต่ไม่คัดค้านและไม่ขัดขวาง"