วัฒนธรรมของคนในโฮจิมินท์
ระหว่างวันที่ 24 -27 พฤศจิกายน 2550 ดิฉันได้รับโอกาสในการเดินทางไปเยือนนครโฮจิมินท์โดยการเชิญจากตลาดหลักทรัพย์แห่งประเทศไทย เนื่องจากโครงการที่ดิฉันได้จัดทำกิจกรรมให้กับมุม SET Corner ของห้องสมุดพิทยาลงกรณได้รับรางวัลTOP 5 การเดินทางในประเทศเวียดนาม คนไทยหลาย ๆ คนเริ่มสนใจมากขึ้น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของการแข่งขันทางธุรกิจการลงทุน ที่เวียดนามกำลังมาแรง การติดตามดูมรดกโลกที่ในประเทศเวียดนามมีอยู่หลายแห่ง หรือการติดตามดูสถานที่ตามละครภาพยนตร์ เช่น เมืองฮอยอัน เป็นต้น สำหรับการเดินทางครั้งนี้มุ่งสู่นครโฮจิมินท์ ซึ่งอยู่ในเขตเวียดนามใต้
ประเทศเวียดนามแบ่งเป็น 3 ภาค คือเวียดนามเหนือ เวียดนามกลาง และเวียดนามใต้ เมืองฮานอยซึ่งเป็นเมืองหลวงจะอยู่ที่เวียดนามเหนือ
เมื่องเว้ ดานัง ฮอยอัน จะอยู่ที่เวียดนามกลาง ส่วนโฮจิมินท์อยู่ที่เวียดนามใต้ เป็นย่านธุรกิจ การลงทุนที่สำคัญของประเทศ ก่อนหน้าที่จะเดินทางไปก็คล้าย ๆ หลายคนที่คิดว่าอีกไม่นานคู่แข่งของการค้าและการลงทุนที่สำคัญของไทยคือประเทศเวียดนาม ขณะนี้มีหลายประเทศมากที่ลงทุนในประเทศเวียดนาม โดยเฉพาะในนครโฮจิมินท์จะพบการลงทุนหลายด้านในขณะนี้ การซื้อขายน้ำมันดิบ การลงทุนด้านอสังหาริมทรัพย์ การโรงแรม ฯลฯ ไม่น่าเชื่อเลยว่าประเทศที่พึ่งผ่านพ้นสงครามมาเพียง 32 ปีจะปรับปรุงบ้านเมืองได้รวดเร็วเกือบเท่ากับประเทศไทย
มีวัฒนธรรมที่น่าสนใจและแปลกมากก็คือเรื่องการใช้รถใช้ถนน ในนครโฮจิมินท์ใช้จักรยานยนต์เป็นส่วนใหญ่ และรถทุกคันจะวิ่งสวนกันไปมาหรือตัดทางกันไปมา โดยไม่มีใครบ่นใคร มองดูเหมือนไม่มีวินัยในการใช้ถนน แต่น่าแปลกว่าการกระทำเช่นนี้ไม่เป็นอุปสรรคในการใช้ชีวิต สุขภาพจิตของคนที่นี้น่าจะดีทีเดียว ในการใช้ถนนจะมีการยืดหยุ่นกันและกัน รถจักรยานยนต์แต่ละเส้นทางมากมายเป็นพัน ๆ คัน วิ่งตัดไปมา คอยหลบหลีกกันเอง รวมทั้งหลบหลีกคนที่เดินข้ามถนนด้วย
การนั่งเล่นตอนเย็นก็แปลก ร้านค้าที่เปิดตอนเย็นมักจะตั้งที่นั่งหันหน้าออกนอกถนน ร้านค้าริมฟุตบาทก็เช่นกัน จะมีโต๊ะเล็ก ๆ และมีม้านั่งตัวเล็ก ๆ ไว้บริการผู้คนที่ต้องการพักผ่อน ทานน้ำปั่นผลไม้บ้าง ทานขนม บ้าง ก็จะตั้งเก้าอี้ให้คนนั่งหันหน้าออกนอกถนน คนที่มานั่งทานด้วยกันก็นไม่นั่งหันหน้าเข้าหาโต๊ะแบบคนไทย ทุกคนนั่งหันหน้าออกนอกถนน เป็นภาพที่แปลกมาก จะโพส ภาพให้ดูต่อไป ไกด์บอกว่าเป็นการนั่งกินลม
และที่เพิ่งรู้ว่าทำไมเปลที่แกว่งไม่มาเขาเรียกว่า"เปลญวน" เพราะที่นครโฮจิมินท์มี ร้านตามต่างอำเภอรอบนอกจะตั้งร้านไม่มีที่นั่ง มีแต่โต๊ะและเปลญวนแขวนไว้บริการ มากมายให้ผู้คนมาดื่มกาแฟและนอนพักผ่อน
เป็นวัฒนธรรมที่แปลกแตกต่างจากเราพอสมควร การรับประทานแผ่นแหนมเนือง จะต่างจากแหนมเนืองไทย เพราะเขาจะไม่แช่แผ่นแป้งในน้ำ จะนำแผ่นแป้งซึ่งแห้งห่อใส่เครื่องซึ่งไม่มากเหมือนบ้านเรา แล้วม้วนรับประทาน เลยไม่รู้ว่าใครเป็นเจ้าของตำรับกันแน่
เล่าแค่นี้ก่อนเวลาหมดค่ะ
ความเห็น (3)
มีน้องที่อยู่ขอนแก่นก็เขียนเรื่องไปห้องสมุดนี้เหมือนกันคะ อ่านหรือยัง
ไม่ทราบบล็อก ช่วยแนะนำหน่อย
เว็บดีมากเลยครับทำอีกเยอะๆนะครับจะคอยดู