เคยไหมที่เรามีอาการมึนเบลอกับสิ่งรอบๆ ตัว โดยเฉพาะในช่วงที่อะไรมันหมุนไปไวขนาดนี้ (ที่จริงอาจจะมึนจากอาการนอนน้อยก็เป็นได้เพราะผม นอนน้อยเมื่อคืน) แต่สิ่งที่สำคัญมันทำให้เราเฉื่อย ทั้งๆ ที่เรามีภาระอีกเพียบ พรุ่งนี้สอนอีก 4 ชั่วโมง จิ๊บๆ แต่วันนี้ต้องเตรียมให้ดี 1 วิชาเป็นวิชาใหม่ที่ผมสนใจมาเลือกสอน อีกวิชาเป็นวิชาที่ผมสอนมาแล้วหลายหน ตอนนี้ต้องเตรียมสอนวิชาที่ผมไม่ถนัดก่อน
ในภาวะการณ์ที่ผมมึนในอารมณ์ ไม่มีความรู้สึกอยากทำงานเช่นนี้ สิ่งที่ทำได้อย่างเดียวคือ
1.พักสักครู่
2.คิดถึงหน้าที่ต่อเด็กเค้าเสียเงินมาเรียนนะ ไม่ใช่มานั่งเฉย
3. คิดถึงค่าจ้าง เราทำงานคุ้มเงินหรือยัง
4. คิดถึงอาจารย์ หรือแรงบันดาลใจในการทำงาน
หนึ่งในคนที่ผมระลึกถึงอยู่เสมอเป็นท่านอาจารย์ท่านหนึ่งซึ่งท่านได้กรุณามาเป็นอาจารย์พิเศษใหคณะนิติศาสตร์มหาวิทยาลัยนเรศวรด้วย คือ รองศาสตราจารย์ ดร. พันธุ์ทิพย์ กาญจนจิตรา สายสุนทร ที่จริงแล้วผมไม่ได้เป็นลูกศิษย์ท่านโดยตรงเพราะผมไม่ได้จบธรรมศาสตร์ แต่ผมรู้จักท่านผ่านงานของท่าน ซึ่งท่านกรุณามาเล่าประสบการณ์การทำวิจัยให้เหล่าคณาจารย์คณะนิติศาสตร์ทราบผ่านกิจกรรมการจัดการความรู้ที่คณะนิติศาสตร์จัดอยู่เป็นประจำให้กับบุคคลากร ส่งที่ผมประทับใจท่านมากคือ
1.ท่านเป็นอาจารย์ผู้ใหญ่ที่เป็นคนง่ายๆไม่มีพิธีรีตรองมาก
2. ท่านเป็นคนพูดตรงๆ ไม่อ่อมคร้อม
3.ท่านเป็นคนมีระบบความคิดที่สมบูรณ์แบบ
4. ข้อนี้เป็นข้อที่ผมประทับใจท่านมากที่สุด คือท่านทำงานเพื่อคนอื่นๆ ในสังคม ท่านเป็นนักวิชาการที่แท้จริง และให้โอกาสคนทุกๆ คนส่งเสริมให้คนอื่นๆไปดี และมองคนในแง่ดี
5. ท่านเป็นคนขยันผลิตงานวิชาการอย่างต่อเนื่อง และมีบทความเกร็ดความรู้ใหม่ๆมาให้สังคมอยู่เสมอ
6. ท่านดูแลนิสิตของท่านอย่างดีสังเกตได้จากการตอบกระทู้ใน website ของท่าน ท่านไม่ลังเลเลย และไม่เคยคิดว่าจะเสียเวลาที่จะมาตอบปัญหาต่างๆ ของนิสิตเพื่อแก้ความเข้าใจให้ถูก
มองดูท่านแล้ว ผมไม่ต้องพูดก็รู้ว่าท่านเป็นต้นแบบเป็นแบบฉบับของนักกฎหมาย/ อาจารย์สอนกฎหมายอีกหลายคนในเมืองไทย
ตอนนี้ผมหายมึนแล้ว อย่างน้อยผมก็รู้เว่าสิ่งที่ผมทำตอนนี้มันยังไม่ได้เสี้ยวหนึ่งของท่านเลย
หน้าที่ที่มีอยู่ตรงหน้ามันรอคอยผมไปทำมันให้ดีอยู่
ขอคาราวะอาจารย์ผู้เป็นแบบฉบับของการอุทิศตนใช้ผลงานวิชาการเพื่อรับใช้สังคม
ผมจะอาศัยความมานะที่มีอยู่ในตัว แนวคิด และตวามเพียรมาทำงานให้เต็มที่อย่างเช่นท่านอาจารย์บ้าง
ขอเป็นแรงใจให้กับท่านอาจารย์และกลุ่มทำงานคนไร้สัญชาติของอาจารย์ทำงานต่อไปให้สำเร็จครับ
ชอบบทความนี้จัง กำลังรู้สึกแย่ ๆ และล้า ๆ เรื้อรังมานาน ขอบคุณที่เพิ่มพลังทางใจให้ผู้อ่าน มีกำลังใจต่อสู้มากขึ้นแล้วคะ ก็เป็นศิษย์ มน. คนหนึ่งนี่นา