...สอนลูกให้เล่นไพ่...

ครอบครัวเราอยู่กันสามคน พ่อ แม่ ลูก...

อาจารย์หลายๆท่าน พี่ๆ น้องๆ ที่รู้จักก็มักจะถามว่า "ไม่มีลูกอีกสักคนเหรอ"  ทั้งผมและภรรยาก็มักจะตอบว่า "ไม่ไหวแล้ว แก่แล้วไม่มีแรงเลี้ยง" แต่จริงๆ เหตุผลเราอีกอย่างนึงคือ เราอยากตั้งใจเลี้ยงคีนด้วยตัวพวกเราเองอย่างเต็มที่ และเราก็ได้เห็นพัฒนาการของความน่ารักของคีนในแต่ละช่วงอายุที่แทบจะไม่ซ้ำและไม่น่าเบื่อเลย...

ด้วยความที่เป็นครอบครัวเล็กอย่างที่บอกไป ตอนเย็นๆหลังทานข้าวเสร็จ ดูแลคีนให้ทำการบ้าน เล่นบอล เล่น school simulation และอื่นๆตามแต่ใจอยากแล้ว ก็นั่งดูละคร "หุบเขากินคน" ต่อด้วย "ถ้าคุณแน่...อย่าแพ้ป.4" "4 Angies" และ "English Minutes" (update ณ ปัจจุบัน)

อาบน้ำอาบท่ากันเสร็จก็สองทุ่มกว่า คีนก็มักจะยังไม่ง่วง ถึงแม้พ่อแม่จะง่วงสุดๆก็ตาม... พ่อหรือแม่ก็มักจะได้รับการคะยั้นคะยอให้อ่านนิทานให้คีนฟัง พอทำบ่อยๆจนเป็นอุปนิสัยและทำให้คีนรักการอ่านแล้ว เราก็เริ่มเจอปัญหาว่า จำนวนนิทานที่ซื้อมาเยอะเหลือเกิน และไม่สามารถหาหนังสือที่ถูกใจได้ในบางช่วงเวลา

นอกจากนี้นิทานหลอกเด็กในหัวของพ่อแม่ก็ถูกขุดขึ้นมาใช้จนหมดสมองแล้ว จะทำไงดีหว่า???

ผมก็เลยลองสอนคีนตอนอายุหกขวบให้มาเป็นขาไพ่ให้พ่อแม่ซะเลย... สิ่งที่พบก็คือ เด็กๆมีความสามารถในการเรียนรู้เร็วมากอย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งสลาฟ... จับหมู... รัมมี่... แบล็กแจ็ค... คีนเล่นได้หมดภายหลังจาก demonstration แค่ไม่กี่ตา...

ผ่านมาหกเดือน คีนก็เรื่มมีทักษะเทียบเท่าระดับโปรเฟสชั่นแนล และสามารถคิดรูปแบบเกมส์ไพ่ใหม่ๆโดยมีกติกาที่ไม่เหมือนใคร มาให้พ่อแม่เล่นได้อีกด้วย

จนกระทั่งบัดนี้ ผมก็ยังเจ็บใจทุกทีที่เล่นจับหมูแพ้ "เป็นหมู" ก็เพราะคีย์แมนที่ยัดทั้งควีนโพธิ์ดำและหลากหลายโพธิ์แดงมาให้ผม ก็คือ "คีน" นั่นเอง...

คีน... นายแน่มาก

[พ.ญ. อัจฉรา เชาวะวณิช]

ยินดีกับคุณพ่อด้วยค่ะที่มีลูกเก่ง     เด็กๆพี่อ่านนิทานเรื่องปลาหมึกจอมเกเรให้ลูกฟังจนท่องกลอนได้ตลอดเล่ม

พี่คิดว่าเติมเรื่องการเป็นคนดี การให้และช่วยเหลือเพื่อนๆจะทำให้ลูกคนเก่งของเราเป็นที่รักของเพื่อนๆมากขึ้นค่ะ