ฝนตกยังต้อง ฟ้าร้องยังถึง(๑)

ฝนตกยังต้อง ............ฟ้าร้องยังถึง......................

บันทึกศิลปะธรรมระหว่างเว้นวรรคชีวิตที่สวนโมกขพลาราม

โดย คุณหญิงจำนงศรี รัตนิน หาญเจนลักษณ์

โดยส่วนตัวชอบอ่านหนังสือ ชีวจิต http://www.cheewajit.com/Default.asp

 มาก่อน ชอบอ่านคอลัมภ์ที่คุณหญิงจำนงศรีเขียน แต่วันนี้คงยังไม่ได้พูดถึงหนังสือเล่มนี้ ที่พิมพ์อีกครั้งเนื่องจากการครบรอบ ๑๐๐ ปีชาตกาลพุทธทาส....วันนี้จะขอเล่าถึงยัยนวล นกกินปลี เพื่อนบ้านที่มาทำรังอยู่ที่ระเบียงบ้านนานหลายเดือน

เรื่องนี้ก็เริ่มจากเจ้าตัวผู้ ยัยนวล (เพราะเธอจะอกนวล ขนเรียบ) กับยัยไม่สวย (เพราะเธอมัวแต่สนใจดูแลลูก หาอาหาร จนลืมสนใจตัวเอง) เนื่องจากรักพี่เสียดายน้อง เจ้าตัวผู้เลยชวนทั้งสองสาวมาวางไข่และช่วยกันเลี้ยงลูกที่รังเดียวกัน

เช้าๆ จะได้ยินเสียง บรรดาคุณแม่ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันมาดูแลลูกนกที่อยู่ในรัง จนกระทั่งลูกนกโต เริ่มหัดบิน .... วงจรชีวิตหมุนเวียนไปอย่างนี้หลายครั้ง จนเป็นความคุ้นชิน ...

แต่ฉันใดก็ฉันนั้น อยู่มาวันหนึ่ง เจ้าเหมียวเพชรฆาต ปีนป่ายจากบ้านอื่น มาจดจ้องรังนก ในคืนวันหนึ่ง ดึกมากแล้ว ทันใดนั้นก็มีเสียงตุ๊บ หน้าบ้าน พอเปิดประตูไปดู รังนกได้ตกลงมาพร้อมกับการจากไปของลูกนก

แม่นกแรกๆ ก็คงไม่รู้ ทำใจไม่ได้ บินมาวนเวียนที่รัง ร้องหาลูก... เมื่อเวลาผ่านไป ความพยายามในการซ่อมแซมรัง เพื่อวางไข่ลูกนกตัวใหม่ก็เริ่มขึ้น

วันนั้นกลับมาถึงบ้าน รังนก ตกอยู่ที่พื้น มีไข่นกอยู่ ๒ ใบ เราก็เอาเชือกผูกไว้ที่เดิม เวลาผ่านไปไร้ซึ่งแววของยัยนวล ที่จะมากกไข่

วัฎจักรสงสาร มันเป็นเช่นนี้เอง............

 

[jintra]

ยัยนวล เอ๊ย

 นี่ละน่าชีวิต ยังไม่ตาย ก็ยังต้องสู้ต่อไป

แต่ความตายก็คงมาถึงสักวัน