เขียนไปเถอะหัวใจ ถ้าใจยังรักจะเขียน

ความเรียง อันประทับใจต่อพลังแห่งการเขียน ด้วยหัวใจ ดวงใจ และความรักที่มีต่อการเขียน หัวใจสำคัญอันนำพาให้เราโบยบินไปได้อย่างเป็นสุข

เขียนไปเถอะหัวใจ ถ้าใจยังรักจะเขียน

ต้องมีพลังบางอย่างปรากฎขึ้นอย่างแน่นอน

มิเช่นนั้น จะไม่มีพลังใดฉุดเราจากความธรรมดาชีวิต

นอกเหนือจากตะโกนบอกเล่ากัน

เมื่อมนุษย์คนแรกในประวัติศาสตร์โลก ต้องการจารึกเรื่องราว เพื่อไม่ให้สูญหายไปในกาลเวลา และจากความหลงลืม จนขีดสิ่งเพิ่มเติมให้ซับซ้อนมากกว่าภาพที่แลเห็น กระทั่งขยับลำดับเป็นตรรกะของอักขระ และต้องมีพลังอย่างมากมาย ได้ต่อเนื่องเชื่อมโยงผ่านกันมา จนนับถือเป็นพลังแห่งการเขียน ให้ฝังใจผู้คนที่อยากเขียนต่อเนื่องกันไป

เมื่อมนุษย์จารึกมากเข้า

เมื่อการเขียน  และอักษรไม่เพียงพอต่อแรงโหยหา

เราจึงพยายามค้นหาหนทาง ผลิตอักษรอักขระให้มากมายพอ แก่ความต้องการและการอ่านอันโหยหา ภาพแกะไม้ แกะพิมพ์อักษร จากทั้งอักษรพิมพ์ในหน้าเดียว อักษรพิมพ์แยกตัวจึงถูกทดลองค้นคว้า กระทั่งพัฒนามาสู่ตัวหลอมอักษรเหล็ก เพื่อทำพิมพ์อันมีประสิทธิภาพ

จนกระทั่งการพิมพ์อักษรเข้ามาสู่โลกแห่งอักขระ

จิตวิญญาณแห่งการเขียนยังไม่สูญหาย

ผู้คนมากมายต่างโหยหาผลงานแห่งการเขียน ผู้คนมากมายมีความสุขที่ได้เขียน บ้างตีพิมพ์ไว้เฉพาะตน บ้างเขียนประดับใจผู้คนในโบสถ์วิหาร บ้างเขียนอ่านกันเองในครัวเรือน บ้างเขียนเตือนสติเตือนตน บ้างเขียนเพื่อพลิกฟ้าคว่ำแผ่นดิน บ้างจาระไนความรักตนที่มีต่อคนอื่น บ้างส่งสาส์นแดนไกลเพื่อย้ำว่าหัวใจยังไม่ได้ไปไหนไกล และอีกมหาศาลของอารมณ์เขียน

ผู้คนยังโหยหาจะเขียน

อารมณ์อาวรณ์และพลังแห่งการเขียนยังคงปรากฎ

พลังแห่งความศักดิ์สิทธิ์ยิ่งใหญ่ พยายามจะกักกันการเขียนไว้ลำพังตน พยายามให้การเขียนประดับไว้เพียงจิตวิญญาณ ต่อแรงศรัทธา ต่อปรารถนาอันยิ่งใหญ่ แต่ใครเล่าจะกำหนดได้ถึงขอบเขตแห่งความยิ่งใหญ่ ถ้าสิ่งเหล่านั้นไม่รองรับปรารถนาในตัวตนของผู้คน

กระดาษที่เขียนคำขอโทษแม่

ด้วยภาษาเรียบง่าย โย้ไปเย้มา จึงทรงพลัง

เพราะส่งผ่านความรู้สึกคิดคำนึง ถึงสำนึกต่อแม่ และอยากบอก

 

ไม่ว่าจะเป็นความต่ำต้อยเพียงใด

หรือยิ่งใหญ่คับฟ้าจนแถนหลวงมิอาจกางมือขวางได้

ความจริงของการเขียนก็ยากจะปิดกั้น เพราะลำพังแค่พลังในการอยากบอกกล่าวลอยไปเพียงใด การเขียนก็จะเดินทางตามไปรวดเร็วเพียงนั้น กระดาษแผ่นน้อยบอกคำขอโทษของลูก จึงมีค่ายิ่งใหญ่ทัดเทียมใบประกาศอิสรภาพแห่งมนุษยชาติ

คำบอกแม่ ยิ่งใหญ่เทียบเท่าแผ่นกระดาษประกาศว่า มีมนุษย์อยู่จริงในจักรวาลนี้ ที่เที่ยวไปทิ้งไว้ตามดวงดาวดวงอื่น

 

เมื่อแรงปรารถนาลอยลม การเขียนได้ลอยลมตาม

ไม่มีสิ่งใดจะเหนี่ยวรั้ง และฉุดดึงไว้ได้

หากใจมิปรารถนา

แค่ลำพังคำถามเล็กน้อย ในปมเงื่อนของความอยากเขียน แค่เพียงลำพังอยากให้ผู้คนได้เข้ามาอ่านสิ่งที่ตนเขียน แค่เพียงพลังอยากบอกกล่าวสิ่งอันคิดไว้ หรือไตร่ตรองถึงแรงโหยหาบางประการ การเขียนก็รองรับตั้งแต่จรดใจ

 

ไม่ว่าจะเป็นพลังในด้านใด

เราล้วนมีตัวตนเป็นเครื่องกำกับ

อยากให้งดงามเพียงใด ใจเราได้กำกับและก้าวเดินไปพร้อมเราเสมอ สำหรับในขณะนั่งคิดนึก เรียบเรียงแต่ละเรื่องราว กระทั่งปั่นเรื่องปนฝันให้ออกมาเป็นอักษร ใจเรายิ้มและเป็นสุขเพียงใด

แค่ลำพังได้ล้มกลิ้งไปกับฝันอันบรรเจิด

แค่ได้อมยิ้มเมื่อนึกถึงสีหน้าคนอ่าน

แค่ระเบิดหัวเราะเพราะมีคนอ่านตบมือชื่นชม

แค่ได้ยืนขึ้นหน้าแท่นบนเวที เพื่อรับรางวัลเกียรติยศอย่างเหนียมอาย สิ่งใดก็มิอาจนำมาเปรียบและเทียบเคียงได้ เพราะเบื้องต้นแห่งการเขียนนั้น ได้นำพาให้หัวใจได้โบยบินอย่างเป็นสุขแล้ว

 

ขอเราท่าน จงตะโกนให้ดัง

ด้วยอักขระและอักษรเขียน ร่วมกันเถิด

เขียนร่วมกัน เขียนไปเถอะหัวใจ ถ้าหัวใจเรายังรักจะเขียน