ต้องขอโทษด้วยนะคะที่หายไปนาน แต่ไม่ลืมที่จะเขียนต่อให้จบคะ
เริ่มเลยดีกว่านะคะ เพื่อไม่ให้เสียเวลา
หลังจากที่มีการเดินทางครั้งที่สองแล้ว กิจกรรมถัดไปคือการเรียกชื่อสิ่งที่มองเห็นผิดๆ ทุกคนก็พยายามเรียกกันใหญ่เลย มันไม่ง่ายแต่ก็ไม่ได้ถือว่ายากเกินไป จากนั้นก็ปิดตาแล้วเต้นรำคะ
ช่วงบ่าย
ออกไปพูดหน้าห้องคนละหนึ่งนาที กิจกรรมนี้ได้รับเสียงตอบรับอย่างดี มีทั้งเสียงหัวเราะ เสียงโฮ่ร้อง (โดนใจนะคะ) หัวข้อก็ให้เพื่อนที่นั่งถัดจากเราเป็นคนกำหนด สามารถพูดอะไรก็ได้ โกหกอะไรหก็ได้ สนุกคะ
กิจกรรมถัดมาคือ บิน ให้ทุกคนหาวิธีบินให้ได้ จะเดี่ยวจะกลุ่มได้ทั้งหมดคะ มีทั้งวิ่งแล้วกระโดด ให้เพื่อนๆช่วยกันอุ้ม หลากหลายวิธีเลยคะ
จากนั้นก็เป็นกิจกรรม บทบาทสมมติ ให้คิดว่าตัวเองติดคุก 99 ปี กิจกรรมนี้สร้างความหวาดกลัวให้กับหลายคนคะ บางคนร้องไห้ บางคนเฉยๆ บางคนก็อยู่ในมุมของตัวเอง ตัวเด่นที่ช่วยสร้างบรรยากาศก็คือ อ.โย่งและน้องพีท สองคนนี้ส่งอารมณ์ได้สุดๆเลยคะ น้องพีทออกแนวโมโหร้ายโวยวาย หาเรื่อง แต่อาจารย์โย่งจะเน้นทำลายข้าวของและทำร้ายคนรอบข้าง แต่สุดท้ายเหตุการณ์ก็คลี่คลายได้ เพลงที่ใช้ประกอบกิจกรรมนี้ เสียงค่อนข้างรุนแรง ฟังแล้วกดดัน อึดอัด เครียด หลังจากจบกิจกรรมแล้วก็แลกเปลี่ยนความเห็นคะ เสียงส่วนใหญ่จะหนักไปด้านวิจารณ์น้องพีทและอาจารย์โย่งคะ ออกแนวบ่นๆมากกว่าคะ
กิจกรรมสุดท้าย ยกคน ให้ตัวแทนนั่งบนเก้าอี้ แล้วอีกสี่คนใช้นิ้วยก (เอามีประสานกัน ให้เหลือเพียงนิ้วชี้กับนิ้วกลาง ท่าคล้ายยิงปืน) ช่วยกันยก ก่อนนั้นต้องประสามมือกันบนศรีษะของคนที่นั่ง รวมพลัง แล้วยก กิจกรรมนี้สอนให้รู้ว่า เราทุกคนมีพลังของเพียงเชื่อมั่นว่าเราทำได้ \(=*O*=)/ สู้โว๊ย! สู้ๆ!
ไม่มีความเห็น