รับtagจากอ.วิบุล

ผมรับtagจากอ.วิบุล เขียนไปได้มากแล้ว แต่เกิดปัญหาทางเทคนิคที่ทำให้ข้อความหายหมด
เนื่องจากชะล่าใจเพราะคิดว่ามีไฟสำรองช่วยแล้ว
คงไม่มีปัญหาเหมือนเมื่อก่อน

ที่จริงเนื้อความที่เขียนก็ไม่มีอะไรมาก
เป็นการบอกกล่าวว่า เขียนblogเพื่อบันทึกการทำงานจริงๆ

เป็นการเขียนที่ไม่สมบูรณ์นัก เพราะละเลยเรื่องราวที่เป็นความเห็นลึกๆในแง่ลบหลายเรื่อง

เรื่องลบเก็บไว้ในความทรงจำ ภาษาบ้านเรา เรียกว่า พาไป "เปลว" พร้อมกับตัวเราดีกว่า

อารัมภบทอยู่นานเพื่อจะบอกว่า ผมไม่ค่อยได้เข้าไปดูเพื่อนๆต่างblogสักเท่าไร นานๆครั้งถึงจะได้ท่องเนตแวะชมและอ่านงานเขียนของเพื่อน
เพื่อนก็แวะมาชมของเราตามสัดส่วนที่เราไม่ไปชมของเพื่อน
เป็นธรรมดา
แม้แต่แพลนเน็ตที่สร้างขึ้นก็ไม่ได้อ่านทั้งหมด

ที่ผมนึกถึงคนแรกคือ อ.ขจิต ถือเป็นปชส.ของก๊วนหลายก๊วนและ ของg2kด้วย ผมนึกไม่ถึงจริงๆว่าธรรมชาติจะสร้างคนที่ขยันคุยกับคนอื่นๆได้มากขนาดนี้ เคยพักห้องเดียวกัน แกคุยได้ตลอดทั้งกับคนใกล้ตัวและทางโทรศัพท์ เชื่อมคนนั้นถึงคนนี้ไปเรื่อย

คนใกล้ตัวที่ขยันแต่ก็ไม่เท่าอ.ขจิตคือครูนง นครศรีธรรมราช ผมสงสัยว่าเพื่อนเราอย่าง2คนที่ยกเป็นตัวอย่างคงลงแดงแน่หากขาดเครื่องมือสื่อสาร ทั้ง2ท่านมีบุคลิกน่ารัก อารมณ์ดีตลอด ขอให้เจริญด้วยอายุ วรรณ สุขะ พละและปฏิภาณครับ

ที่คิดถึงอีกคนคืออ.เอก ในฐานะเจ้าบ่าวหมาดๆ ไม่นึกว่าอ.จะสรรหาสัตว์เล็กสัตว์น้อยมาเขียนเปรียบเปรยได้มากขนาดนี้ อ.เอกมีลีลาแบบพระเอกจริงๆ เงียบขรึมแต่ไม่ใช่แบบผู้ทรงภูมิ เป็นอารมณ์ขันที่แฝงอยู่ในความเงียบเจ้าปัญญา

ผมอ่านงานเขียนของอ.ประพนธ์บ้าง ชอบทอล์คโชว์ของอาจารย์มาก

อ.วิบุลที่ให้เกียรติtagหาผมนั้น ผมเพิ่งตามอ่านของอาจารย์เมื่อไม่นานนี่เอง ชอบลีลาการเขียน และชื่นชมความรอบรู้-ลึกของอาจารย์ อ่านสนุก พลิ้วไหวชวนติดตาม

ที่เหลือไม่ต้องกล่าวถึงเพราะเป็นเพื่อนร่วมงาน เจอะเจอกันในงานเป็นประจำหลายคนอยู่แล้ว

ผมเขียนblogบันทึกการทำงาน เล่าเรื่องงานที่ทำ ทั้งความคิด การปฏิบัติและบทเรียนที่ได้รับ อยากเปิดเวทีคนทำงานเรื่องนี้ซึ่งเข้าใจว่ามีคนที่เกี่ยวข้องมาก แต่ที่เข้ามาร่วมแจมมีไม่มากนัก

ขอบคุณอ.วิบุลอีกครั้งที่เข้ามาtag แต่ผมคงทำผิดกติกาที่อาจารย์เสนอไว้บ้าง คงไม่ว่ากันนะ