เด็กน้อย...กับถุงเนื้อหมู

ความแตกต่างของคน ความลำบาก

เป็นการเขียนBlog ที่เริ่มด้วยความลังเล....มีหลายเรื่องอยากเล่าอยากคุย...แต่เขียนจากเหตุการณ์ที่ใกล้ๆ แบบควันยังกรุ่นๆ ดีกว่า...เมื่อวานเป็นวันที่เปลี่ยนวิถีการเดินทางจากที่ทำงานมาบ้าน...ใช้รถประจำทาง(คนสงขลาเรียก "รถหลังคาสูง").....คนขับนี้ขับ...แบบวัยรุ่นมากๆๆ แต่เราก็นะเหมือนลูกไก่อยู่ในรถเขานี้....ความจริงจะลงก็ได้ละ...แต่มาตรการนี้คิดไว้ว่า...ยังพอรับได้อยู่....ก็นั่งมาระยะทางแค่ยี่สิบกิโลเมตรแต่ดูจะยาวไกลมากสำหรับเรา.....มีฉากมาให้ดูสำคัญอยู่สองฉาก....ฉากแรกเป็นผู้ชายสามคน.....มารู้ว่าไม่ใช่คนไทยก็ตอนคุยโทรศัพท์มือถือ.....เราก็แอบชมเขาในใจว่าเก่งนะ...ใช้มือโทรรุ่นใหม่เอี่ยมเลย....แล้วดูจะไม่กังวลต่อเส้นทางที่จะเดินทางไปแสดงว่าอยู่มานาน....ตอนนี้เห็นแรงงานต่างชาติเยอะๆ ก็แอบกังวัลหลายๆเรื่อง.....ส่วนใหญ่ละก็แก้ไม่ได้ด้วยตัวเองสักเรื่อง.....พอคนกลุ่มนี้ลงจากรถ....เราก็เริ่มวังเวงไม่มีกรณีศึกษา....ให้วิเคราะห์...ความคิดดังกล่าวแว๊บหายไปเลยเมื่อพระเอกตัวน้อยเนื้อตัวมอมแมขึ้นรถมา....เราก็แอบชมคนขับอีกว่ามีน้ำใจนะแวะรับเด็ก....เจ้าตัวน้อยขึ้นมาแววตาดูจะกังวล...เนื้อตัวก็ดูมอมแมม.....คาดว่าคงจะหารายได้พิเศษช่วงปิดเทอมน่าจะมาทำงานในโรงงานละแวกนั่น...แต่เราเห็นเขากำถุงเนื้อมือไว้อย่างแน่น....เอาใจใส่มาก...ก็คิดแทนเขาอีก(ว่างงานมากเลยเรา)ว่า คงจะเป็นอาหารมื้อเที่ยงหรือเย็นแน่เลย.......พอรถแล่นได้ช่วงหนึ่งเจ้าตัวน้อยก็เริ่มมองหาที่กดกริ่ง...ก็สังเกตว่าเขานะกังวลเรื่องจะกดกริ่งตรงที่อยากจะลงได้มั่ย....ปรากฏว่าเขาเริ่มมองหาความช่วยเหลือ.....แต่ไม่ยอมพูดอะไรที่เป็นประโยคเลยนะ...ส่งสายตามาอย่างเดียว....พอถึงหน้าวัดแห่งหนึ่งเขาก็พยักหน้าเราแล้วชี้กริ่ง....โอเคหน้าที่พลเมืองดีตกเป็นของเราแล้ว....เจ้าตัวน้อยลงไปแต่ทิ้งคำถามให้เราคิดอีกว่า...เอ๊...เด็กไทยเปล่าเนี่ย....ทำไมไม่ยอมพูดอะไรเลยตัวก็โตน่าจะเกินประถมสี่แล้วนะ.....เอ๊...เด็กต่างชาติอีกเปล่าเนี่ย......สรุปว่าเป็นแค่คำถามที่คำตอบอาจจะเป็นอะไรได้หลากหลาย...แต่อยากให้เด็กที่เขาเล่นเกม...สบายเกินไป..มองพ่อแม่เป็นผู้ให้บริการ...อยากให้เขามาเห็นภาพแบบนี้...เผื่อว่าจะได้คิดอะไรได้ด้วยตนเอง......แบบมองดูละครย้อนดูตน......เราเองก็ย้อนไปย้อนมาในความคิด...สุดท้ายก็มาจบตรงที่ว่าเราเป็นครูนี้นะ...โอกาสจะแก้ไขเรื่องนี้เราทำได้............ขอจบดื้อๆละ