เรียนรู้จากช่าง...
วันนี้ตื่นมาเช้ากว่าปกติ นั่งคิดอะไรเพลิน ๆ ผมเลยนึกไปถึงเรื่องหนึ่ง สมัยที่ยังเรียนหนังสืออยู่ในระบบการศึกษา ผมเป็นคนที่ไม่ชอบเรียนวิทยาศาสตร์เอาซ่ะเลย เหตุผลตอนนั้นมีนิดเดียวคือผมคิดว่า อ.สอนไม่รู้เรื่อง....? เลยไปสนใจทางด้านศิลปศาตร์ซะเลย พอจบมาทำงาน งานที่ผมทำกลับเป็นงานที่ใช้ความรู้ทางวิทยาศาสตร์ซะเป็นส่วนใหญ่ แทบจะไม่ค่อยเกี่ยวกับสิ่งที่ผมเรียนมาเท่าใดนัก ทำงานมาสักระยะก็รู้จักเพื่อนมากขึ้นทั้งที่ร่วมงานและไม่ร่วมงาน ผมแปลกใจอยู่อย่างหนึ่งคือส่วนใหญ่เป็นวิศวกร (ผมชอบเรียกเขาว่า"ช่าง") เคยมีคนบอกผมว่า วิศกรบ้างคน(ท่าน) ไม่ชอบให้เรียกพวกเขาว่า "ช่าง" พวกเขาบอกว่ามันไม่สมกับหลักสูตรที่เขาได้เรียนมาด้วยความเหนื่อยยากลำบาก...? พอได้พบปะพูดคุยแลกเปลี่ยนเรียนรู้ ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะเป็นความรู้เกี่ยวกับงานด้านวิศวกรรม จากครั้งแรกที่ผมไม่เคยมีความรู้อะไรเลยทางด้านนี้ ฟังบ่อย ๆ แลกเลี่ยนบ่อย ๆ ซักถามบ่อย ๆ มันทำให้ผม GET และมีความสนใจศาสตร์ทางด้านนี้อย่างไม่น่าเชื่อ จากที่ผมไม่เคยชอบมันเลย...
ประเด็นหลักของเรื่องนี้ผมกำลังตั้งคำถามว่า
- เกิดอะไรขึ้นกับการเรียนการสอนวิทยาศาสตร์ในบ้านเรา ?
- ทำอย่างไรให้เด็กสนใจวิทศาสตร์ ?
- และทำอย่างไรให้เกิดศาสตร์และศิลป์ ในตัวเด็กควบคู่กันไป..ไม่ใช่วิทยาศาสตร์สุดโต่งหรือศิปศาสตร์ขวาจัด......?
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น