"...ด้วยตัวของตัวเองเท่านั้น..."

...แน่นอนว่าภาครัฐนั้นมีไว้เพื่อประชาสาธารณะชนก็จริง แต่มิใช่ทั้งหมด ...

ตั้งแต่เล็กจนโตเราต้องคอยให้ใครต่อใครเขาเข้ามาช่วยเหลือตลอด เรียกร้องนั่น โน่น นี่ไปเรื่อย ซึ่งถึงแม้ว่ามันจะไม่เป็นจริงร้อยเปอร์เซนต์ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่เกินความจริงไปมากนัก

เรียกร้องจะเอาความอบอุ่นบ้างละ จะเอาความรักบ้างหละ จะเอาความสนใจจากใครต่อใครบ้างหละ แล้วมันยังไงล่ะ สร้างขึ้นมาเองไม่เป็นรึไร

ตอนเล็กๆก็เรียกร้องอย่างหนึ่ง โตขึ้นมาก็เรียกร้องอีกอย่างหนึ่ง พอแก่ตัวก็เรียกร้องอีกอย่างหนึ่ง แล้วก็ลุกลามมาจนถึงรัฐที่จะต้องจัดการทุกอย่างมาประเคนให้ ทั้งๆที่ส่วนที่สำคัญแล้ว รัฐก็เป็นเพียงมาตรการหนึ่งเท่านั้น ในการเข้ามาบริหารจัดการส่วนที่สำคัญๆ ในส่วนของประชาสาธารณะชนนั้นเอง ก็ต้องมีการเร่งรัดพัฒนาตัวเองควบคู่ด้วย

แน่นอนอยู่ว่าภาครัฐนั้นมีไว้เพื่อประชาสาธารณะชนก็จริง แต่มิใช่ทั้งหมด ถ้าหากรัฐต้องเข้ามาดูแลทุกอย่างตั้งแต่ไม้จิ้มฟัน ไปยันเรือรบ มันก็จบกัน ไม่ต้องพัฒนาอะไรกันแล้วประเทศชาติ

หากต้องการให้ประเทศชาติเข้มแข็ง ภาคประชาสาธารณะชนเองก็ต้องแข้มแข็งก่อน เพราะทั้งหมดทั้งมวลล้วนมาจากประชาสาธารณะชนทั้งสิ้น ถ้าหากภาคประชาสาธารณะชนไม่เข้มแข็ง แล้วจะมาหวังเอาอะไรกับภาครัฐได้

ดังนั้น ทุกสิ่งทุกอย่างมันก็ล้วนแล้วแต่ต้องมาจากตัวของตัวเองก่อนทั้งนั้น ถ้าจะหวังให้ภาครัฐมาช่วย ก็ต้องช่วยตัวเองให้ได้ก่อน ถ้าหากใครกำลังไม่เข้าใจแล้วละก็ มันก็หมายความว่า ไม่เข้าใจเจตนาที่แท้จริงของประชาธิปไตย ที่ใครต่อใครภูมิใจกันนักหนา

ทุกอย่างจากรัฐล้วนแล้วแต่ต้องเป็นไปเพื่อประชาสาธารณะชนทั้งสิ้น แต่ถ้าหากภาคประชาสาธารณะชนอ่อนแอแล้วจะมาหวังเอาอะไรกันอย่างนั้นหรือ ก็ในเมื่อรัฐนั้นมันมาจากประชาสาธารณะชนมิใช่หรือไร

นี่จึงจะเรียกว่า พอเพียง อย่างแท้จริง คือสามารถพึงพาตัวเองได้อย่างแท้จริง และเป็นไปตามหลักศาสนาอย่างยิ่งด้วย โดยที่ไม่ต้องออกมาเรียก้องให้เป็นศาสนาประจำชาติ มันก็เป็นไปของมันเอง และถ้าหากมันจะเสีย มันเสียจากประชาสาธารณะชนนี่แหละ ไม่ใช่ใครที่ไหนเลย

• สาธารณรัฐ ก็คือการเกื้อกูลระหว่างรัฐและประชาสาธารณะชนอย่างแท้จริง เมื่อประชาสาธารณะชนอยู่ได้ แล้วรัฐจะอยู่ไม่ได้ - ได้อย่างไร เพราะทุกคนอย่างร่วมมือร่วมใจกัน มุ่งสู่ประโยชน์ส่วนรวมอย่างแท้จริง เมื่อสามารถใช้ประโยชน์ร่วมกัน มันก็มิใช่เรื่องยากที่จะเจริญเติบโตไปด้วยกัน เสมอภาคอยู่ในระดับเดียวกัน ไม่มีใครอยู่เหนือกว่า หรือต่ำกว่า มันก็ย่อมไม่มีการเอารัดเอาเปรียบกันอย่างประเจิดประเจ้อ

ความสามารถในการแข่งขันก็อยู่ในระดับที่ไม่น้อยหน้าใคร แล้วมันไม่ดีตรงไหน ถ้าหากเปลี่ยนแลงแล้วมันได้ประโยชน์มากกว่ามาก แล้วมีประโยชน์อะไรที่จะต้องเดินย่ำอยู่กับที่มันตลอดไปด้วย

การพึงพาตัวเอง มันจึงกลายเป็นมาตรฐานที่สำคัญแห่งรัฐ ที่ประชาสาธารณะชนต้องทำให้ได้ เพิ่อประเทศชาติของตนเอง โดยตนเอง และเพื่อตนเอง นี่คือ สามัญสำนึกที่ทุกคนควรมี ต้องมี และมีให้ได้ เพราะมันคืออนาคตอันใกล้ที่ทุกคนมิอาจหลีกเลี่ยงได้ และเป็นทางออกสุดท้ายที่เหลือ ไม่ว่าจะคิดกันอย่างไรก็ตาม แต่มันก็เป็นหนทางที่ดีที่สุดแล้ว ไม่มีอะไรอื่นอีก

-----------------------------------------------------------------------------------------------------