เมื่อนั้นนางลำหับพิศมัย

เมื่อนั้นนางลำหับพิศมัย...............................นึกถึงบทละครร้องในเรื่องเงาะป่าแล้ว   เลยนึกไปถึงปมปัญหาของเรื่องนี้เกิดจากรักสามเส้าซึ่งสุดท้ายก็จบลงด้วยภาพอันน่าอเน็จอนาถสุดสะเทือนใจ  ทำไมหนอความรักจึงต้องมีพลานุภาพขนาดนั้นด้วย   ชีวิตมนุษย์ต้องสังเวยอีกสักเท่าไหร่เพื่อความรัก 

ความรักเป็นธรรมชาติของหัวใจที่มิอาจมีใครบังคับใครได้แต่น่าจะมีเหตุผลกันบ้างน้อ   เมื่อเขาไม่รักเราทำไมจะต้องดันทุรัง  ก็รู้ทั้งรู้แต่ก็ยังเศร้า  ยังโหยหาอาลัยกันไม่รู้จักจบสิ้น  บอกว่าขอเพียงแค่รักนะจริงหรือแล้วรักทำไมละในเมื่อรักข้างเดียวแห้งเหี่ยวหัวโตมีแต่เศร้าไปเปล่าๆ  ที่ว่าแค่มองเห็นเขามีความสุขก็เป็นสุขนั้นจริงหรือเปล่า หลอกตัวเองเสียละมากกว่า

ถ้าเป็นไปได้เรามาเปลี่ยนมิติของความรักเสียใหม่จากรักกันอย่างคู่รักมาเป็นเพื่อน  เป็นพี่น้องจะดีกว่าไหม  จะมีอิสระต่อกันมากกว่าและไม่ต้องชิงรักหักสวาทกันเหมือนกับฮเนาและซมพลา   แม้ว่าลำหับจะสวยสักเพียงใด   เพียงใครคนหนึ่งปรับใจรักใคร่เอ็นดูเธออย่างน้องสาว   แม้จะไม่ได้ครอบครองก็แค่ห่วงใยกัน   ตนเองก็มองหาสาวอื่นที่ดีดีเพื่อรักแทนไม่ดีกว่าหรือ

นี่เป็นเพียงหนึ่งแนวคิดนะที่อยากนำเสนอเมื่อตัวเราเองต้องเจอปัญหารักสามเส้า  อุปสรรคย่อมมีแน่นอนละ  จะจัดการหาทางออกที่ดีที่สุดอย่าให้ความรู้สึกที่ดีดีต้องกลับกลายมาเป็นต้นเหตุของโศกนาฏกรรมเหมือนที่เคยเกิดขึ้นแล้ว  และยังมีเกิดขึ้นอีกเรื่อยมา   ตัดใจนะอาจจะยากแต่ก็ยังดีกว่าการเคียดแค้นสูญเสียชีวิตและเลือดเนื้อไปเพื่อสังเวยสิ่งที่เราใฝ่หากันจังนะ   "ความรักเจ้าเอย........................"  

 

เก็จถะหวา     8  ตุลาคม  2550    08.40 น.

 

[ครูอ้อย แซ่เฮ]

ครูอ้อยจะรออ่านอีกนะคะ

สนุกดีค่ะ

[บัวชูฝัก]

• สวัสดีครับ
• ชอบวรรณคดีทุกเรื่องครับ
• เพราะวรรณคดีเกี่ยวเนื่องกับนาฏศิลป ครับ โดยเฉพาะเรื่องของละคร
• จะคอยติดตามนะครับ
• ขอบคุณครับ