ระลึกถึงใคร ก่อนที่จะขึ้นไปบนเวทีการแสดง

 

ระลึกถึงใคร

ก่อนที่จะขึ้นไป

บนเวทีการแสดง

<p>
          บนเวทีของการแสดงเพลงพื้นบ้าน บนเวทีที่ผมไปบรรยาย และบนเวทีที่ผมประกอบพิธีทำขวัญนาค รวมทั้งบนเวทีที่ผมยืนร้องเพลงเชียร์รำวง  ผมเคยประหม่า ตื่นเต้นใจสั่นแทบจะออกเสียงร้องเพลง เอื้อนเอ่ยออกมาไม่ได้  ด้วยความที่เราเป็นเด็กและก็หัดใหม่  จากอาการที่เกิดขึ้นเมื่อได้ขึ้นเวทีในครั้งแรก  และเมื่อมีครั้งต่อ ๆ มา หลาย ๆ ครั้งเข้า อาการประหม่า ตื่นเต้น กลัว ไม่กล้าที่จะร้อง ก็เริ่มลดลงและค่อยๆ จางหายไป กลายเป็นความตั้งใจที่จะทำหน้าที่อย่างเต็มที่ โดยไม่มีความตกประหม่า ความตื่นเต้นมีบ้างเป็นธรรมดา  วันนี้ยิ่งมีผู้คนมาดู มาให้กำลังใจมาก ๆ ยิ่งเฉย ๆ ไม่มีอาการตื่นเต้นเหมือนอย่างในครั้งแรกที่ขึ้นเวที</p>

                                                                                                                                     

</span></strong><p>           ผมกล้าที่จะยืนร้องเพลงอีแซว โดยด้นกลอนสดบนเวทีแสดง เมื่อคืนวันที่ 6 เมษายน 2525  ผมทำหน้าที่ได้อย่างสมบูรณ์ก็เพราะ ผมมีป้าอ้น จันทร์สว่าง ครูเพลงของผมยืนอยู่เคียงข้างผม บนเวทีประชันเพลง 10 คณะ ในวันนั้น ผมรู้สึกว่าผมมีความมั่นใจมาก           บนเวทีที่ผมไปบรรยาย ให้ความรู้แก่เพื่อนครู อาจารย์ทั้งเรื่องศิลปะ  ทัศนศิลป์ เรื่องการแสดงเพลงพื้นบ้าน เรื่องการพัฒนาโดยการจัดทำผลงานทางวิชาการ เพื่อขอเลื่อนวิทยฐานะ ผมสามารถที่จะทำให้บรรยากาศในห้องประชุมมีชีวิตชีวา ไม่เงียบเหงา ง่วงนอน ตื่นตาตื่นใจได้ก็เพราะ ผมมีบุคคลต้นแบบอยู่ในหัวใจของผม  บุคคลที่มีจุดเด่นในการพบปะผู้คนแล้วทำให้มีความสุขใจ  ท่านอยู่ในใจผม และไปกับผมทุกงาน  บนเวที บนปรัมพิธีที่ผมทำขวัญนาค ผมเคยมีพ่อคุณวัน มีชนะ ครูผู้สอนวิชาทำขวัญนาคให้ผมอยู่เคียงข้างตั้งแต่วันที่ผมเริ่มต้นฝึกหัด ออกงานไปกับพ่อคุณ จนเมื่อถึงเวลาที่ท่านจากไป ผมยังต้องบอกท่าน เชิญให้ท่านมาช่วยเหลือเมื่อผมเข้าทำพิธีทุกครั้ง </p><p>           </p><p>                </p><p>              บนเวทีที่เป็นวงกลม เมื่อก่อนเล่นกันบนพื้นดินส่วนคนเชียร์เพลงอยู่บนเวทีเล็ก ๆ ผมมีน้าชาย (น้องแท้ ๆ ของแม่ 2 คน) อยู่เคียงข้าง เมื่อได้ยินเสียงจังหวะกลอง ฉิ่ง ฉาบ กรับ โหม่ง น้าชายจะกระซิบว่า ให้ร้องเพลงอะไร ผมก็จะขึ้นคำร้องเพลงนั้น ๆ ได้เข้ากับจังหวะรำวงทันที ในวันนี้ ถึงแม้ว่าผมไม่ได้ยืนนั่งอยู่เคียงข้างกับคนที่มีพระคุณ เคยสอนผมมาก็ตาม แต่ทุกครั้งก่อนที่ผมจะเอ่ยเสียงร้องออกไป ผมจะต้องยกมือขึ้นไหว้ และบอกเล่ากล่าวถึงชื่อของครู อาจารย์ที่ให้ความรู้แก่ผมมาตั้งแต่เริ่มต้นทุกคน เพื่อให้ท่านคอยมาให้ความช่วยเหลือผม เมื่อตอนที่ร้องไม่ได้ หรือมีข้อติดขัด (เนื่องจากผมร้องเพลงด้น) ผมไม่มีเนื้อท่องจำอยู่ในสมอง เพลงที่ผมเล่น เป็นการร้องออกมาสด ๆ ทั้งหมด ครับ </p><p>             ผมแนะนำเด็ก ๆ ในวงเพลงของผมทุกคนว่า ก่อนที่จะทำการแสดง บางงานมีเวลาให้เราน้อย ยังไม่ทันที่จะได้ไหว้ครู บอกครู หรือคำนับครูเลย ก็จะต้องร้องเข้าเนื้อหาเสียแล้ว จึงได้แต่เพียงว่าให้ยกมือขึ้นไหว้อธิษฐานใจเอา ขอให้ครูมาช่วยคุ้มครอง เคยสอบถามพี่ขวัญจิต ในเรื่องนี้ ท่านก็บอกว่า “พี่ก็เหมือนกันบางงานมีเวลาน้อยก็เล่นเลย อาศัยว่าใช้เวลาก่อนที่จะออกไปหน้าฉาก หรือหน้าเวที ยกมือขึ้นไหว้ บอกครูแกให้รู้ว่าเรากำลังจะทำหน้าที่แล้ว ขอให้มาคุ้มครองด้วย” </p><p>        นึกถึงใคร ก่อนที่จะขึ้นไปแสดงบนเวที ก็นึกถึงครู อาจารย์ที่สั่งสอนเรามาขออย่าให้ติดขัด ขอให้คิดได้ ร้องได้ดังที่ใจเรามุ่งหวังตั้งไว้  ขอให้ครู อาจารย์มาช่วยเหลือให้การแสดงเป็นที่รักใคร่ ถูกใจผู้ชม </p><p> </p><p>(ชำเลือง  มณีวงษ์. ระลึกถึงครู เมื่ออยู่บนเวทีการแสดง. 2550)</p>