ลมพัดหวน

วันนี้ดิฉันได้มานั่งทบทวนความคิดตัวเองหลังจากที่ได้ร่วมเดินทางไปเสวนา UKM หลายครั้ง และครั้งนี้ก็เป็นครั้งสำคัญของดิฉันที่ได้เห็นคุณค่าของความเป็นคนที่คุณหมอภักดีท่านเล่าให้ฟัง หลังจากที่ดิฉันเฝ้าคิดอยู่ตลอดเวลาว่าชีวิตมนุษย์ต้องการ? พอได้มาฟังคุณหมอภักดี ดร.วรภัทร และครูบาสุทธินันท์เล่า ทำให้ดิฉันรู้สึกว่าตัวเองว่างเปล่าไปหรือเปล่า? น่าจะเติมเต็มสิ่งที่มีประโยชน์ในชีวิตบ้าง

เมื่อประมาณ ๑ ปีที่ผ่านมา  ดิฉันได้เริ่มเขียนบล็อคแค่ไม่กี่บันทึก (ทำเพราะหน้าที่-กึ่งโดนบังคับ) แต่ด้วยความที่เป็นคนไม่ชอบอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ จึงหาทางออกให้ตัวเองโดยขอเป็นผู้ประสานงานในระดับปฏิบัติงานดีกว่า  เพราะโดยอาชีพแล้วต้องพบปะ พูดคุย ประสานงานกับบุคคลมากมายหลากหลายความแตกต่าง แต่ในครั้งนี้อาจจะมีความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นบ้างไม่มากก็น้อย (เพราะมีผุ้ใหญ่ทั้งผลัดทั้งดัน)

ที่เกริ่นมาทั้งหมด เพราะรู้สึกดีใจที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของ KM ครั้งนี้

ต้องขอขอบคุณ ม.นเรศวร ที่ดำเนินงานจัดงานนี้ขึ้นมา

(โดยเฉพาะพี่ตูนคะ)

[ขจิต ฝอยทอง]

• มาทักทายก่อน
• กลัวน้องแผ่นดินหรือพี่หนิงมาก่อน
• อิอิอิๆๆ
• เสียดายเห็นแล้ว
• แต่ไม่มีโอกาส
• ได้คุยกัน
• จำผมได้ไหมน่า

[KPN AC jack]

สวัสดีครับน้องผึ้ง

เรียนรู้จาก ผู้รู้ถือเป็นทางด่วนของการพัฒนาครับ

อย่างท่านอาจารย์พิศมัย ศรีอำไพ น้อยคนนักที่ได้ทำงานกับท่าน

จงเก็บเกี่ยวประสบการณ์จากท่านให้มากที่สุด

เช่นกันสุดท้ายต้องขอบคุณชาว มน. ทุกท่าน

[DSS "work with disability" ( หนิง )]

สวัสดีจ้ะน้องผึ้ง

ลมพัดหวนครั้งนี้  ขอให้พัดเย็นสบายและมีความสุขนะคะ

[น้ำผึ้ง]

๑.ขอบคุณนะคะคุณขจิตที่ยังจำได้...ต้องขอแจ้งก่อนนะคะว่าชื่อ "น้ำผึ้ง" พอดีคุณทวีสินบอกว่ามีการจำชื่อผิดกันคะ

๒.พี่แจ๊ค...ใช้คำว่า "ทางด่วนของการพัฒนา" ทำให้ผึ้งต้องทำการบ้านเยอะเลยนะคะ ส่วนท่านอาจารย์พิศมัยเป็นสิ่งที่ผึ้งปลื้มที่สุดในการทำงานเชียวนะ เพราะท่านทั้งสั่งทั้งสอนผึ้งทุกอย่าง

๓.ขอบคุณนะคะพี่หนิง...จะลดความแรงของพายุลงบ้าง