กิจกรรมสุนทรียสนทนาโดยรวม

สิ่งที่ได้เกินคาดหวัง

วันสุดท้ายของการมาอบรม กระบวนกรให้เราเขียนว่าเราได้อะไรบ้างจากการมาร่วมกิจกรรมจิตวิวัฒน์ในครั้งนี้ โดยใครจะนั่งจะนอนเขียนอย่างไรก็ได้ แต่มีกติกาว่าต้องเขียนโดยห้ามกลับมาอ่านทวนที่เขียนไปแล้ว อะไรที่แว้ปเข้ามานั่นแหละคือสิ่งที่อยากเขียนบอกเล่ามาเลย

ขอนำสิ่งที่เขียนในวันนั้นมาลงให้อ่านกันค่ะ….จากการมาอบรมจิตวิวัฒน์นี้ จากที่ไม่เข้าใจเลยว่าต้องมาทำอะไร เปิดประตูเอ๊ะไม่เห็นมีโต๊ะ เก้าอี้ เอเอกสารประกอบการประชุมก็ไม่มีชั้นมาทำอะไรที่นี่เนี่ย แต่พอมาถึงวันนี้รู้สึกได้เลยว่ามีความสุขมาก ไม่เคยรักตัวเองและคนอื่นมากขนาดนี้ สามารถยิ้มได้จากหัวใจทบทวนสิ่งที่ได้รับอยากให้ได้รับรู้ ประทับใจผู้นำสี่ทิศ สัตว์ทั้ง4 อันมีกระทิง หนู หมี อินทรีย์ ได้บอกให้เราได้รับรู้ตัวตนของเราที่เป็นอยู่ในขณะนี้ และคนรอบข้างทำให้เราเข้าใจตัวเองและคนอื่นมากขึ้น ให้อภัยตัวเอง และคนอื่น มองด้วยความเข้าใจว่านั่นคือธรรมชาติ โกรธน้อยลง

ลองออกจากพื้นที่ไข่แดงที่ปลอดภัยดูบ้าง พื้นที่ไข่ขาวที่น่าตื่นเต้นแต่ไม่อันตราย ปลดปล่อยปลดล็อคตัวตนของเราออกมา กล้าที่จะเผชิญหน้า รับฟังคนอื่นมากขึ้นจากการทำ dialogue และ

บางครั้งคำพูดของคนบางคนทำให้เราได้คิดได้ว่า เออจริงด้วยแฮะ ทำไมเราไม่เคยนึกถึงมาก่อนเลย การทำตาราง 4 ช่อง ทำให้เราสามารถเก็บไพ่ในมือที่ทิ้งลงไปมากมายจนกลายเป็นที่มาของตัวตนในปัจจุบัน ไม่รู้มาก่อนเลยว่าตัวเองซ่อนไพ่อะไรไว้บ้าง สามารถเห็นตัวตนอีกด้านจากกระจกซึ่งคือเพื่อน ๆ ผู้ทำให้เกิดจิตร่วม เพิ่งเข้าใจกับคำว่าจิตร่วมว่าคือการที่ทุกคนมีความเปิดรู้เหมือนกัน แม้จะแตกต่างกันไปบ้าง แต่มันอยู่บนแนวเดียวกัน มีคนที่รู้สึกเหมือนเรา คล้ายกับว่าเรามีเพื่อน มีคนที่ต่างจากเราเป็นเหมือนกระจก

มารู้จักกับสมอง 3 ชั้น โหมดปกติ โหมดปกป้อง ทุกคนคิดว่าตัวเองปกติรวมทั้งฉันด้วย แต่มาครั้งนี้ฉันได้รู้แล้วว่าฉันอยู่ในโหมดปกป้องซะมากกว่า กลัวไปหมดไม่กล้าเริ่มทำอะไรใหม่ ๆ ไม่กล้ายอมรับความล้มเหลว play save ตลอดเวลาทั้ง ๆ ที่ถ้าเราไม่ทำ ไม่ล้มเหลวมาก่อนเราจะไม่เข้าใจ

เราถูก block ทางความคิดต่าง ๆ มานานแค่ไหนนะ ฉันถึงเพิ่งรู้ว่าฉันสามารถทำอะไรได้อีกมากมาย มันไม่อันตราย แต่ไม่กล้ากลัวสายตาผู้คน ตอนนี้ฉันได้เรียนรู้จากกระบวนการด้วยตัวเองว่าจะเอาชนะความกลัวนั้นอย่างไร ทั้งเรื่องงาน เรื่องส่วนตัว ต่อไปนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ฉันจะเหมือนมีหลักให้ยึด มีแนวให้คิด ฉันคิดว่า “ฉันรับมือได้” ไม่รู้ว่าเขียนขนาดนี้อย่างไรเมื่อยมือไปหมดเพราะมีข้อกำหนดด้านเวลา เรื่องราวมันหลั่งไหลออกมาเรื่อยๆ เหมือนน้ำซึมคล้ายว่าจะเป็น AAR ของกิจกรรม คือคาดหวังอะไร ได้อะไรมา แล้วจะทำอะไรต่อไป