“๘ ครั้งในชีวิต ที่แม่โกหก”

              เรื่องเล่านี้ ได้มาจากนิทานอีเมลที่ส่งต่อกันมา  คิดว่า สมัยนี้ ต้องให้เรื่องที่กระตุกต่อมความซาบซึ้งทำงานบ่อย ๆ จึงขอเอามาไว้ ณ ที่แห่งนี้

              เพราะอยากให้ทุกคนได้ซึมซับความรักของแม่    หญิงที่ทำทุกอย่างเพื่อลูก บางครั้งจำต้องโกหกลูก เพื่อให้ลูกได้สิ่งที่ดีที่สุด รู้อย่างนี้แล้ว คุณจะกล้ารักแม่น้อยลงอีกหรือคะ...

              ตอนเด็ก ๆ เมื่อถึงเวลากินข้าว แม่มักจะแบ่งข้าวมาให้เพิ่มพร้อมพูดว่า “ลูกต้องกินข้าวเยอะ ๆ นะ ส่วนแม่ไม่ค่อยหิว”   นี่เป็นครั้งแรกที่แม่โกหก  พอโตขึ้นแม่พยายามหาอาหารที่มีประโยชน์มาให้กิน ในขณะที่เรากินแกงต้มปลา  แม่จะนั่งข้าง ๆ แทะกินเศษเนื้อปลาที่ติดอยู่ตามก้างปลา   แม้เราได้พยายามแบ่งเนื้อปลาให้แม่  แต่แม่ปฏิเสธพร้อมบอกว่า “ลูกกินเถอะ แม่ไม่ค่อยชอบกินเนื้อปลา” นี่เป็นครั้งที่ ๒ ที่แม่โกหก

              เมื่อเรียนอยู่ชั้นมัธยม  เราต้องใช้เงินเพิ่มมากขึ้น  แม่หารายได้พิเศษด้วยการรับงานจากโรงงานมาทำที่บ้าน ตี ๑ ตี ๒     “แม่นอนเถอะดึกมากแล้ว พรุ่งนี้แม่ต้องไปทำงานอีก”   แม่ยิ้มและพูดว่า  “ลูกนอนต่อเถอะ แม่ยังไม่เหนื่อย” ครั้งที่ ๓ แล้วที่แม่โกหก  

              ตอนใกล้จบชั้นมัธยม  เป็นการสอบวันสุดท้าย  แม่หยุดงานไปเป็นเพื่อน  แม่รออยู่หลายชั่วโมง   พอทำข้อสอบเสร็จ ก็รีบออกมาหาแม่   เห็นเหงื่อออกตามตัวแม่    แต่ท่านกลับรินน้ำเย็นที่เตรียมมาให้ดื่ม เมื่อบอกให้แม่ดื่มน้ำก่อน แม่พูดขึ้นว่า “ลูกดื่มเถอะ แม่ยังไม่กระหายน้ำ” นั่นเป็นครั้งที่ ๔ ที่แม่โกหก

              หลังจากพ่อล้มป่วยและเสียชีวิต   แม่ต้องทำงานหนักขึ้นเพื่อหารายได้มาจุนเจือครอบครัว เพื่อนบ้านเห็นครอบครัวเราลำบากมาก ก็แนะนำให้แม่แต่งงานใหม่ แต่แม่ไม่เห็นด้วย   แม่พูดว่า “แม่มีลูกอยู่ทั้งคน แม่ไม่ต้องการความรักอีก”  แม่โกหกเป็นครั้งที่ ๕

              แล้วในที่สุด  เมื่อเราเรียนจบและมีงานทำ  ความที่อยากให้แม่ได้พักผ่อนบ้างแต่แม่ไม่ยอม  ทุกเช้าแม่จะออกไปตลาด เพื่อขายผักที่หามาได้เลี้ยงชีพ ทั้ง ๆ ที่ส่งเงินมาให้แม่  แต่แม่ไม่ยอมรับเงิน บางครั้งยังส่งเงินกลับคืนให้อีก แม่พูดกับผมว่า “แม่มีเงินพอใช้แล้ว ลูกควรเก็บเงินไว้สร้างฐานะ”  แม่โกหกเป็นครั้งที่ ๖

              เพื่ออนาคตที่ก้าวหน้า   เราตัดสินใจเรียนต่อปริญญาโทด้วยทุนของมหาวิทยาลัยในอเมริกา  เมื่อเรียนจบก็ได้งานทำที่นั่นและมีเงินเดือนค่อนข้างสูง เมื่อทำงานไปได้สักพักผมอยากให้แม่มาอยู่ด้วย แต่แม่บอกว่า “แม่ไม่คุ้นเคยกับชีวิตต่างแดน” ครั้งที่ ๗ แล้วซินะที่แม่โกหก

               ในที่สุด แม่ก็ป่วยด้วยโรคมะเร็งและต้องเข้ารับการผ่าตัดที่โรงพยาบาล   เราลางานแล้วรีบบินกลับมาหาแม่ทันที   แม่นอนพักฟื้นอยู่บนเตียง  ดูผ่ายผอมและดูทรุดโทรมลงมาก   แม่ดีใจที่เห็นเรา  ท่านยิ้มด้วยความยากลำบาก  เราโอบกอดแม่พร้อมกับร้องไห้ด้วยความสงสาร  แม่พยายามปลอบเราด้วยเสียงที่แหบพร่าและสั่นเครือ

                “ลูกรักของแม่ เห็น หน้าลูกแม่ไม่รู้สึกเจ็บแล้ว” นี่เป็นครั้งที่ ๘ ที่แม่โกหก และเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิตของแม่ที่โกหก

[เพื่อนร่วมทาง]

• คงเป็นครั้งแรกนะคะ ที่คิดว่า โกหก แล้วไม่มีความผิด