เพราะฉะนั้นการทอดน่องบนทางเดินแห่งรักจึงเป็นการ หย่อนใจใช่เข็ดหลาบ

ลองลอยไปกับสายลม ใจยังคงหาที่ลงไม่ได้

สายลมที่พัดผ่านเวลายามเย็น เพลงแผ่วๆ ปล่อยไปตามลมจะพัดพาเราไปจะไปไหนก็แล้วแต่สายลม เวลาลำพังคนเดียว กับการฟังเพลงเปลี่ยว ๆ ทำให้รู้สึกว่า ความโดดเดียวตัวคนเดียวก็เหมือนยาขม แม้จะขมแต่ก็รู้สึกดี ที่ได้ทบทวนอะไร ๆคนเดียวลำพังสักพัก

จะเร่งรีบไปใย ถ้าในเมื่ออะไรต่อมิอะไรมันยังไม่เข้ารูปเข้ารอย

อยู่โดด ๆ โสด ๆ ใช่ จะผิดแปลกแยกและแตกต่างจากคนอื่น

เวลาไม่ใช่ตัวแปลที่สำคัญของคนเราที่จะเร่งให้ต้องรีบหาใคร ๆ มาเกี่ยวก้อย

ก็ในเมื่อเคยผ่านมาแล้วกับช่วงรักที่ร้าวราน ที่ผ่านพ้น

การเว้นวรรคอยู่สักพักเพียงลำพัง จึงเป็นเหมือนการหยุดดูชีวิตใครต่อใครแล้วไตร่ตรองตัวเอง เพื่อรอครั้งใหม่ที่จะเดินไปโดยไม่พลาด

ในเมื่อยังรู้สึกรื่นรมณ์กับลมเย็น  ๆโชยเอื่อยรายทาง การก้าวเดินช้า ๆยังคงรื่นรมณ์กว่าการเร่งฝีก้าวให้เหนื่อยหอบ

การได้เดินช้าลงทำให้เราได้คิดถึงตัวเองได้มากขึ้น ใบหน้าต้องลม ก็รู้สึกได้ถึงความเย็นสบาย

เพราะฉะนั้นการทอดน่องบนทางเดินแห่งรักจึงเป็นการ หย่อนใจใช่เข็ดหลาบ

[@..สายธาร..@]

บนหนทางที่ก้าวเดิน

อาจเผชิญ  กับหลายอย่าง

มีเรียบ  มีรกบ้าง

เพียงอย่าร้าง  กำลังใจ

[อาริยา]

เชื่อได้ว่า ล้มลุกคลุกคลาน จะทำให้เรามี "ภูมิคุ้มกันแห่งรัก" อย่างแน่นอน ค่ะ ,เข้าใจและเป็นกำลังใจนะคะ