แค่ก้าว
แต่ก่อนผมเคยมีคำถามในใจว่า
"ยิ่งเราโต ทำไมมองไปทางไหนก็ยิ่งพบกับเรื่องราวความจริงใจ ความไว้ใจ ได้ยากขึ้นๆ"
ีมีใครเคยเป็นเหมือนผมบ้างไหมครับ?
หลายครั้งผมเคยค้น หา มอง ดู ตามท้องถนนเวลาเดินทางไปยังสถานที่ต่างๆ
ู แต่เชื่อไหมว่า บางครั้งก็ยิ่งงม ก็ยิ่งจม
จะมีให้เราพบเราเห็นบ้างก็นานๆ.......ครั้ง
มันคงไม่แปลกหรอกครับ ที่เราจะไม่สามารถค้นเจอได้
เพราะอะไรน่ะเหรอ......
เรามักไว้วางใจและเปิดความจริงในใจให้กับคนในครอบครัวเท่านั้น ยิ่งเมืองขยายใหญ่ ใยคนเราก็มักจะมีช่องว่างห่างกันมากขึ้นทุกที
ครอบครัวจึงกลายเป็นเสาหลัก แหล่งพึ่งพิงไม่กี่แหล่งของคนเมือง
ถ้ามองในอีกมุมหนึ่ง ที่ๆเราจะพบเห็นใจลอยไปมาระหว่างกันได้หนีไม่พ้น บริเวณที่เราเรียกกันว่า เพื่อน
ซึ่งบริเวณดังกล่าว หลายคนก็เปิดให้เฉพาะคนที่ปั๊ม "สนิท" ที่แขนเท่านั้นเท่านั้นจึงจะเข้าไปได้
ไม่แปลกหรอก ที่นับวันเรายิ่งปัจเจก โดดเดี่ยว ขึ้นเรื่อยๆ
ยิ่งเดินเดี่ยว ยิ่งเปลี่ยวเหงาครับ
ใครไม่เชื่อแต่ผมเชื่อ บ่อยครั้งที่เราปล่อยตัวเอง จ่อมจมอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ แล้วปล่อยให้สมองโลดแล่นไปกับอะไรบางอย่างในห้วงเวลาที่เงียบและมืดมิด เรื่องราวของคนรู้จักมักแทรกและแวะเวียนมาหาเราเสมอ จริงไหม?
ห้องสี่เหลี่ยม ที่ผมบอกก็ไม่ต่างจากใจเราหรอกครับ
เรามักเผลอปล่อยให้ใจนั่งเล่นอยู่ในห้อง เหมือนเรารอ เพื่อนสักคนจะวิ่งมาเปิดประตูแวะเวียนเยี่ยมเรา บ่อย เท่าที่เราต้องการ
โลกนี้กว้างใหญ่นะครับ ใครจะเเวะเวียนมาบ้างยากที่จะคาดเดา เราอาจเป็นแค่ จุดๆหนึ่งในความทรงจำของใครก็ได้
ยิ่งโลกหมุนเร็วขึ้น ถ้าเราอยู่นิ่งเราอาจถูกกองฝุ่นถมทับกาย หายไปก็ได้
หรือบางที เราอาจลืมไปว่า เราทำแค่มองหาอะไรบางอย่าง คงไม่ต่างจากเด็กเกาะข้างรั้วมองดูเพื่อนๆเล่นกัน หรือไม่ต่างจากการเปิดหน้าต่างทิ้งไว้ดูทุ่งกว้าง
แล้วอย่างไรล่ะ
สุดท้ายเราก็ไม่ได้สัมผัสหรอกครับ สนามที่มีเพื่อน หรือทุ่งกว้างแสนสดชื่น
เปิดประตูออกมาเถิดครับ อย่าทำแค่จ้องมองเลย เปิดออกมาจากห้องสี่เหลี่ยเล็กๆแคบๆเถิด
แค่ขาก้าวออกมาเราก็จะพบแล้วล่ะ ความจริงใจ ความไว้ใจ ที่เรา(เอาแต่)ว่า น่ะ
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-**-*--*-*-*-*-*-*-*--*-*-*-*-*-*-*-***-
ขอบคุณที่ทนอ่านบทความกิ๊กก๊อกคร้าาาบ
5555 อ่านแล้ว เม้นด้วยน้าาาา
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น