จากคอลัมน์ "จิตวิวัฒน์" ในหนังสือพิมพ์มติชน โดย พระไพศาล วิสาโลhttp://www.matichon.co.th/matichon/matichon_detail.php?s_tag=01act02150950&day=2007-09-15§ionid=0130
ทุกวันนี้การทำงานส่งเสริมสุขภาพในความคิด ความรู้สึกของตัวเอง คือ เร่งรีบ เร่งรัด มีโจทย์หลายข้อที่ระเบียบวิธีปฏิบัติ และเป้าหมายขององค์กรแต่ละระดับกำหนดให้ค้นหาคำตอบ จนบางครั้งรู้สึกเหนื่อย
แต่พอได้อ่านบทความนี้แล้ว สะดุดกับประโยคที่ว่า " การช่วยให้ผู้ป่วยมีจิตใจที่สงบหรือเปี่ยมด้วยบุญกุศล เป็นเรื่องที่สำคัญกว่าการยืดลมหายใจให้นานที่สุด หากจะมีการเยียวยาร่างกายก็ต้องไม่เป็นอุปสรรคต่อการทำจิตให้สงบ "
เป้าหมายของการทำงานส่งเสริมสุขภาพให้ห่างไกลโรค ในความคิดและการกระทำของตัวเองที่ผ่านมา เลยคล้ายการหนีสิ่งที่หนีไม่พ้น
หากเพิ่มความตระหนักถึงความตายเข้าไปในกระบวนการส่งเสริมสุขภาพว่า คือ สิ่งที่ทุกคนพึงได้สัมผัส และผ่านไป ไม่ต้องถามหา ไม่ต้องวิ่งหนี
การพิจารณาให้รอบว่า องค์รวมของแต่ละกลุ่มเป้าหมาย สามารถส่งเสริมให้มีสุขภาพดีได้ระดับใด ที่จะช่วยให้เขาเหล่านั้นอยู่อย่างมีความสุขตามสภาวะที่เขาเป็น
คงหมายถึง "การทำงานส่งเสริมสุขภาพแบบพอเพียง"
DAENG...D
หายไปนานมาก ไม่ได้เข้ามาตอบเลย พอเข้ามาก็ขออนุญาตเผยโฉมใหม่นะคะ นี่แหละค่ะตัวจริงของ DAENG...D
ตอนนี้จะปิดบันทึกที่ nurseopd แล้วนะคะ ย้ายที่อยู่ใหม่เป็น "โลกใบเล็ก" และขอให้ planet manager ชุมชนคนศูนย์ฯ add แล้วค่ะ หลายท่านอาจเห็นหน้ากันแล้ว
ขอบคุณความห่วงใยจากน้องแต๋ว และ อจ.หมอนนท์
ที่สัมผัสได้ด้วยความรู้สึกค่ะ