แงซายจอมจักรา

ดารินหายเป็นปกติ ออกเดินทางได้ ทุกคนยกเว้นมาเรียต้องพึงยาร้อนบุญคำอีกเพราะอากาศหนาว หิมะตก แล้วก็ บรรลุถึงบริเวณเนินจันทร์ ช่วงบ่ายของวันอาทิตย์ที่ 1 พ.ย ก่อนวันขึ้น 5 ค่ำเดือน 12 ถึง 2 วัน

ช่วงสายวันรุ่งขึ้น ออกสำรวจพื้นที่ และตรวจหาร่องรอยคนหาย ในทันใดนั้นเอง ก็ปะทะกับฝูงหมาป่านับพันที่ไล่ต้อนกวางมา มีบาดเจ็บสองคน ไชยยันต์กับจัน จนแงซายยิงธนูติดระเบิด ไล่ฝูงหมาหนีไปหมด แงซายพบหลักฐานการมาถึงเนินพระจันทร์ของคนสาปสูญ คือที่พักนอนและรอยก่อไฟในหลุมอุกาบาต แต่ก็ยังตีปริศนาลายแทงไม่ออก

วันขึ้น 5 ค่ำเดือน 12 ตามกำหนดของลายแทง วันนี้แล้วซินะ ปิ่นพระศิวะจะฉายแสง แล้วถันพระอุมาจะปรากฏ กลางวันออกตรวจตราไปทุกที่ ก็ไม่เกิดปัญญาใดๆให้ตีปริศนาลายแทงได้ พอตกเย็นก็กินอาหาร เก็บสัมภาระเตรียมออกเดินทาง มาพักรอที่เนินพระจันทร์ท่ามกลางความหนาวเหน็บจนต้องอาศัยยาร้อนของบุญคำช่วย และแล้วเมื่อพระจันทร์เสี้ยวของคืน5 ค่ำแตะเขาศิวะเทพ ปรากฏการณ์ก็สว่างไสว ถันพระอุมาก็ปรากฏ แล้วทุกคนก็ออกเดินทาง

เดินทางมาอย่างมีความหวัง เป็นเวลาหลายชั่วโมง จนเวลา 03.25 น. ก็มาพักที่เวิ้งถ้ำเล็กๆ (ถ้ำเล็กๆทางด้านเหนือของเต้านมด้านใต้สุดของภูเขาสองลูก) เจ้าของลายแทงมาเข้าฝันดาริน แล้วก็พบโครงกระดูกของเจ้าของลายแทงในถ้ำนั้นเอง

ตื่นเที่ยง (เวลาในมรกตนครช้ากว่าเวลาจริง 7 ชั่วโมง) ไม่มีอาหารรองท้อง ต้องใช้อาหารแก้หิวของดาริน 3 ชั่วโมงเศษของการไต่เขา ก็พบพระศิวะแอดเวนิว ทันทีที่เหยียบหัวถนน นาฬิกาของเชษฐาก็หยุดเดิน เวลา 15.35 น.กับ 22 วินาทีของวันที่ 4 พฤศจิกายน นอกจากนาฬิกาหยุดเดิน เข็มทิศก็ชี้ผิดทิศด้วย แต่แก็ปกระสุนปืนยังทำงาน (.375 จากมือดาริน) เดินตามถนนี่ลาดต่ำลงมาราว 4 ชั่วโมงเศษทุกคนก็เหนื่อยล้า เป็นมาเรียที่สังเกตเห็นเงาตะวันว่าเพิ่งเที่ยงหรือเลยเที่ยง ทุกคนหยุดพักใต้ร่มต้นไม้ข้างลำธาร จับปลามาย่างกินแล้วทุกคนก็หลับเป็นตายจนเกือบรุ่งเข้า

ย่ำรุ่งตื่นมาก็พบว่าแงซายหายไปพร้อมกับอาวุธปืนและยุทธปัจจัย ฟ้าสางกองทัพของมรกตนครจับคนต่างถิ่นเป็นเชลย ทุกคนถูกกวาดต้อนไปกับทหารเพียงแต่ไม่โดนพันธนาการเพราะรพินทร์ได้สำแดงเดชฤทธิ์ของอาวุธสายฟ้า(ปืนที่เหลือ)ให้รหัสยะประจักษ์

หลังพักเที่ยงออกเดินทางต่อ กุตะมะโดนธนูอาบยาพิษของฝ่ายขบถ ชาวต่างถิ่นจึงมีโอกาสรักษากุตะมะเพราะไม่มีหมอหลวงมาด้วย รักษากุตะมะแล้ว ยังช่วยรักษานักโทษ 6 คนและได้ข่าวเกี่ยวกับมรกตนครและข่าวคนหาย กลางดึกเมยานีลูกสาวอรชุนตีปล้นค่ายชิงตัวนักโทษทั้ง6 หนีไปได้ พร้อมกับมาดูตัวคณะเดินทางทั้ง 11 คน

รุ่งเช้าออกเดินทางต่อ ดารินได้มีโอกาสวิสาสะเพิ่มเติมกับกุตะมะ ช่วงหนึ่งผ่านประตูปิศาจ ได้รับสัญญาณแสงบอกว่าได้เข้ากับกองทัพประชาชนแล้ว จะหาทางช่วยคณะรพินทร์ก่อนที่จะเปิดศึกกับสิงหรา ถึงหน้าเมืองเวลาย่ำค่ำจึงไม่อาจเข้าเมืองได้ มีแต่กุตะมะกับรหัสยะเท่านั้นที่เข้าเมืองไป ตกดึกดารินวางแผนออกไปสำรวจต่ายโดยวางยาสลบแล้วชวนรพินทร์กับตะหยิ่นออกไป โชคดีได้เจอเมยานี จึงได้ทราบเรื่องราวต่องๆของมรกตนคร

รุ่งเช้าก็ถูกคุมตัวมารอที่ปราสาทส่วนหลังในอุทยาน โดยมีรหัสยะเป็นตัวประกัน จนเที่ยงก็มีอาหารมารับรอง ช่วงบ่ายได้เข้าเฝ้ากษัตริย์สิงหรา ณ. ที่นี่เมื่อสิงหราถามถึงคนที่ 12 (หมายถึงแงซายที่สิงหราต้องการตัว) เชษฐาบอกขอดูตัวคนหายที่มาตามก่อน สิงหราอนุญาตแล้วให้ลงไปดูในคุกโดยมีกุตะมะเป็นตัวประกันไปด้วย

เมื่อลงไปถึงก็เจอนายชดกับหนานอิน พร้อมกับรับทราบว่าหลงกลวิงหราโดนขังในคุกด้วยจนกว่าจะยอมวางอาวุธ แต่แล้วพระเจ้าก็ไม่เข้าข้างคนผิด ปรากฏว่า กุตะมะซ้อนกล แปรพักตร์เข้ากับอรชุนผู้นำกองทัพประชาชน โดยเปิดประตูลับที่อยู่ในห้องขัง ประตูลับนี้มีกุตะมะทราบแต่เพียงผู้เดียว แล้วก็นำคณะรพินทร์ออกมาพบกองทัพประชาชนที่มีแงซายคอยต้อนรับอยู่แล้ว

รุ่งขึ้นวางแผนเผด็จศึก โดยให้ให้แงซายออกไปรบ แล้วทำทีแตกพ่ายหนีมาที่ช่องเขาซึ่งรพินทร์ได้วางระเบิดรอไว้แล้ว เมื่อรหัสยะตามาก็โดนระเบิดเขาถล่ม รหัสยะแตกทัพหนีเข้าเมือง กองทัพแงซายตามไป ฝ่ายเชษฐารพินทร์ช่วยยิงธนูติดระเบิดถล่มประตูเมืองให้กองทัพประชาชนเข้าไปได้

ที่สนามชัย แงซายเผชิญหน้ากับสิงหราและรหัสยะ แล้วแงซายนก็แสดงฝีมือดาบ ฆ่าสองพี่น้องอย่างง่ายดาย จับญษติทรราชมาพิจารณาโทษ แล้วขึ้นไปดูแม่มดวาชิกาผู้วางแผนโต่นกษัตริย์วิษณุพรมนารถในครั้งกระโน้น จับแม่มดมาเผากลางเมือง

รุ่งขึ้น เอาศพกุตะมะไปไว้ที่สุสานพระแม่อุมาเทวี พร้อมกับเปิดขุมเพชรพระอุมาให้ทุกคนได้ดูเป็นบุญตา แงซายสถาปนาเป็นสมเด็จพระเจ้าจักราธิราช ขึ้นครองเมือง

หลังพักผ่อนที่มรกตนครเป็นเวลาสมควร ทุกคนก็เดินทางกลับ

เขียนใน GotoKnow โดย ลูกเป็ดขี้เหร่
ใน อ่านแล้วชอบเลยเอามาเล่าต่อ

คำสำคัญ (Tags): #เมยานี-แงซาย

หมายเลขบันทึก: 128164เขียนเมื่อ 14 กันยายน 2007 18:47 น. ()แก้ไขเมื่อ 28 พฤษภาคม 2012 18:55 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (5)

BM.chaiwut

เขียนเมื่อ 14 กันยายน 2007 20:17 น. ()

ลูกเป็ดขี้เหร่....

เข้ามาเยี่ยม....

ชอบนิยายชุดนี้มาก เคยอ่านจบครั้งแรกตอนเป็นวัยรุ่น... ตามที่เคยเห็นมา นิยายชุดนี้พิมพ์ใหม่เรื่อยๆ และการแบ่งภาค-ตอน บางครั้งก็เปลี่ยนไป มีการเพิ่ม-ลด ชื่อภาคชื่อตอนใหม่... คงจะมุ่งหวังด้านการตลาดด้วย...

เค้าว่า นิยายเรื่องนี้ลอกเลียนมาจาก ขุมทรัพย์โซโลมอน ... เมือไปอ่านดูกเห็นด้วยเพราะ โครงเรื่องคล้ายคลึงกันมาก... แต่เพชรพระอุมาได้ขยายความออกไปพิสดารยิ่งกว่าขุมทรัพย์โซโลมอน....

อีกเรื่องที่เคยอ่านในนิตยสารบางกอกตอนเล็กๆ คือ ขุนเขาพญาไฟ และภาคสองชื่อ ภูผามหาพรหม ของ ระวี ก้องหล้า ... เรื่องนี้สนุกมาก ชอบพอๆ กับเพชรพระอุมา...

นิยายทำนองนี้เรื่องอื่นๆ เช่น ลูกดอกจรวด ของสิงขร ...หรือ ล่องไพร ของน้อย อินทนนท์ ก็เคยอ่าน แต่เรื่องไหนๆ ก็สู้ เพชรพระอุมากับขุนเขาพญาไฟ ไม่ได้

จะติดตามอ่านเรื่อยๆ....

เจริญพร