: จะโยงความรู้ในคลาสเรียนจากรายการ AF มาใช้สำหรับการเขียนนิยายอย่างไรดี (1)

<table border="0" cellspacing="0" cellpadding="3" width="100%" style="border: #f1eeda 5px dashed" bordercolor="#f3e3b1"><tbody><tr><td width="85%" valign="top" style="padding: 25px" bgcolor="#ffffff"><p> </p>

"  คลาสเรียนแต่ละคลาส.. ความรู้เหล่านั้น ไม่ว่าจะเป็นการร้องเพลง หรือ การแสดง สามารถถูกวิเคราะห์ เชื่อมโยงเข้ามาสู่เทคนิคการเขียนนิยายได้อย่างลงตัวจริงๆ  ..แต่จะถูกเชื่อมโยงจากตรงไหนถึงตรงไหนบ้างอย่างไร.. จึงอยากจะเขียนบันทึกมาเล่าให้อ่านเล่นๆกัน.."

 

ก่อนอื่นก็คงต้องขอเกริ่นนำก่อนว่า..ปีนี้เป็นปีแรกจริงๆ ที่ได้ดูรายการ AF (Academy Fantasia)และเป็นปีแรกที่ได้รู้จักรายการนี้ ทั้งที่มันมีมาเป็นปีที่ 4 แล้ว (เชยชะมัด)  ทั้งนั้นและทั้งนี้คงต้องขอขอบคุณข้อดีที่มาจากคราเคราะห์ อันเนื่องมาจากอุบัติเหตุที่มีอันทำให้ต้องลาพักอยู่กับห้องครึ่งเดือน

ตอนแรกก็นึกว่าคงต้องเซ็งมากๆ กับเวลาเหล่านั้น  จะทำอะไรดี  จะกลับไปอยู่บ้านรึ..ก็สงสารลูกหมาที่ยังเล็ก ที่ต้องหอบหิ้วกลับไปด้วย แล้วสภาพที่บ้านซึ่งมีแต่หมาตัวโตๆ (แสนดุ) ลูกหมาฉันคงกลายเป็นตุ๊กตาหมาให้พวกมันฟัดเล่นเป็นแน่  อีกประการนึง..ก็เกรงใจพ่อ เพราะลูกหมายังเล็ก ยังไม่ค่อยรู้จักระเบียบวินัย ขืนไปขับถ่ายไม่เป็นที่เป็นทาง คงต้องฟังเสียงบ่นกันทุกนาทีเป็นแน่

ครั้นจะออกไปเที่ยวช้อปปิ้งดูหนัง (เพราะเจ็บแต่มือ แต่ขายังดี) ก็ขี้เกียจเดินจากแฟลตไปขึ้นรถตุ๊กๆที่หน้าโรงพยาบาล  จะเล่นเนต..มันก็ต้องใช้มือขวาจับเม้าท์  จะอ่านหนังสือ..รึก็ถือหนังสือมือเดียว (มือซ้าย) ไม่ได้..มันเมื่อยมือ

สุดท้ายกะจะรื้อเอาแผ่นซีดีหนังมานอนดู  แต่ก็เกิดไปเปิดช่อง true live เจอรายการอะไรไม่รู้  มีพวกเด็กหนุ่มๆสาวๆมานั่งคุยๆกัน กินๆกัน แล้วก็ซ้อมร้องเพลงกัน   ดูตอนแรกด้วยความงงๆ เพราะว่าไม่เคยรู้จักพวกรายการ reality show แต่ก็แปลกแฮะ...ฟังคนคุยกัน (แค่คุยกันเฉยๆ) มันก็เพลินดี จากอยู่ห้องคนเดียว เหงาๆหงอยๆ ไม่รู้จะคุยกับใคร (นอกจากคุยกันเจ้าราอัน ซึ่งยังเล็กมาก ไม่รู้เรื่องอะไรเล้ย คันเหงือกงับมือเป็นอย่างเดียว)  ก็มาฟังคนในจอคุยกัน ฟังเพลินแบบไม่รู้ตัว จนมีความรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเราไปเป็นส่วนหนึ่ง ที่นั่งเงียบๆฟังเขาคุยอยู่ในบ้านนั้นด้วย

แปลกจริงๆ.. ที่มันเพลินมาก แล้วก็หายเหงาไปเลย (คงเพราะปกติ ก็มักเป็นคนชอบฟัง มากกว่าชอบพูดอยู่แล้ว)จึงมีอันเปิดแต่ช่องนี้ 24 ชม. เลย  นอนฟังนักล่าฝันคุย กินพร้อมนักล่าฝัน เข้านอนพร้อมนักล่าฝัน.. แล้วพอตื่นขึ้นมาก็กด TV ดูว่าพวกนักล่าฝันตื่นกันรึยัง  ถ้ายัง... ก็นอนแช่รอ  ค่อยลุกจากเตียงพร้อมเสียงปลุกในทีวี

เห็นเขากินอาหารกัน.. ก็ชักเกิดความรู้สึกอยาก  แล้วจากที่เบื่ออาหารจนน้ำหนักลดฮวบฮาบไปเกือบ 10 โล  ก็เริ่มอยากกินโฯ่น อยากกินนี่  เห็นเขากินพิซซ่า ก็อยากกินมั่ง โทรสั่งพิซซ่า เห็นเขากิน KFC ก็อยากกิน KFC ด้วย โทรสั่ง KFC

มาเจ็บปวดก็ตอนเห็นเขากินซิซเล่อร์นี่แหล่ะ  เพราะเกิดความอยากกินสุดๆ แต่ออกไปกินไม่ได้ สุดท้ายสะกดความอยาก ไม่ไหว โทรชวนน้องที่ทำงาน 

"พาไปพี่กินซิซเล่อร์หน่อย.. พี่เลี้ยงเอง " 

55555.. สรุปว่า โฆษณาของทรูเนี่ย เขาได้ผลเกินคาดจริงๆ

....................

แจ็ค + พะแพง // ขอบคุณภาพจาก : http://www.af-gallery.net/update/index.php

ร่ายเกริ่นมาซะยาว มาเข้าสู่หัวเรื่องดีกว่า

สารภาพว่าเพิ่งเข้ามาดูรายการนี้เอาตอนกลางๆซีซั่นแล้ว คือดูทันช่วงกลางสัปดาห์ที่แจ็ค V2 ยังอยู่

ตอนแรกๆแค่กะว่าจะดูว่ามันเป็นยังไง (ไม่นึกว่าจะติด) ไม่ได้เชียร์ใคร หรือลุ้นใครเป็นพิเศษ อีกทั้งแอบสารภาพว่าไม่ได้โหวตใครด้วย  อันเนื่องมาจากไม่ได้ใช้ซิมทรู อีกทั้งยังโหวตไม่เป็น (ยิ่งเชยระเบิด) แต่ก็ยอมรับอ่ะนะว่า.. ในจำนวนนักล่าฝันที่มีอยู่ในขณะนั้น 9 คน (ประกอบด้วยนัท แจ็ค พะแพง อิ๋งอิ๋ง มิว ต้อล ตี๋ ลูกโป่ง และฝ้าย) แอบสะดุดตาน้องแจ็ค V2  ว่าเด็กคนนี้จะว่าเด่นสุดก็ไม่เชิง แต่ในความเรียบๆของเขากลับมีประกายบางอย่างที่ฉายออกมาทำให้รู้สึกแอบชื่นชม จะบอกว่า..เป็นประกายของ "พระเอก" ก็ได้มั้ง  กับอีกคนคือน้องพะแพง V3  นั่นเป็นความรู้สึกที่เอ็นดู.. รู้สึกว่าน้องเค้าเป็นเด็กเฮี้ยวๆซนๆ เป็นธรรมชาติดี  แม้ว่าบางครั้งจะมีพฤติกรรมบางอย่างที่ให้แอบถอนใจ แต่นั่นกลับเป็นจุดเสน่ห์ของตัวละครตัวนี้ ที่เน้นชวนให้น่าสนใจ

ครั้นพอค้นพบความรู้สึกของตนเอง ก็อดย้อนถามเหตุผลในใจไม่ได้ว่า 

"ทำไม ?"

แล้วในที่สุดก็ได้รับคำตอบ... บุคลิกของแจ็ค กับ พะแพง ..จะว่าไปก็ช่างคล้ายกับบุคลิกของ ตัวเอกในนิยาย ที่ตนเองชอบเขียนถึงนั่นเอง

นั่นคือ.. พระเอกที่มีร่างสูงผิวขาวใบหน้าหล่อเหลา มีประกายราศีสูงส่งมาดคุณชายสูงศักดิ์ เรียบขรึม แต่อบอุ่น  กับ.. นางเอกที่มักชอบเขียนในแนวเด็กสาวซนๆ เฮี้ยว แก่นกล้า ไม่กลัวใคร

(สำหรับแจ็ค ยังสะดุดใจกับชื่อ เมธัส ซึ่งเป็นชื่อจริงของเขาด้วย ซึ่งเป็นชื่อเดียวกับพระเอกในเรื่อง "เมธัส-ซารัส" จะว่าไปชื่อตัวละครตัวนี้ ในตอนนั้นเป็นชื่อที่คิดขึ้นมาเอง ไม่อยากเชื่อจริงๆว่ามีคนไทยชื่อนี้เหมือนกัน พอเห็นจึงแปลกใจมากๆ.. แต่จะว่าไป ต่อมาก็เจอมีคนชื่อนี้มากกว่า 1 คนแล้ว)

แต่ก็นั่นแหล่ะ.. ดูได้ 2 วัน ก็มาถึงคืนคอนเสิร์ทวันเสาร์  ปรากฏว่าแจ็คออก เป็นอะไรที่ใจหาย  เพียงแต่เพราะเพิ่งดู.. ยังไม่ได้มีความผูกพันอะไรมาก จึงไม่ได้เสียใจ หรือผิดหวังอะไรมากมาย บวกกับเริ่มรู้จักคนอื่นๆที่เหลือ และเห็นข้อดีของทุกๆคน  ด้วยเหตุนี้..การดูที่เหลือต่อไป จึงไม่ได้เชียร์ใครหรือลุ้นใครเป็นพิเศษ  เป็นกำลังใจให้ทุกๆคน ใช้เวลาที่แต่ละคนเหลืออยู่ในบ้านแมกโนเลีย ศึกษาแและสังเกตทุกๆคน

แล้วการดูในช่วงเวลาที่เหลือ.. ก็เป็นอะไรที่สนุกขึ้น น่าสนใจขึ้น.. โดยเฉพาะในคลาสที่มีครูเข้ามาสอนเด็กๆ

ทั้งนี้เพราะพบว่าคลาสเรียนแต่ละคลาส.. ความรู้เหล่านั้น ไม่ว่าจะเป็นการร้องเพลง หรือ การแสดง สามารถถูกวิเคราะห์ เชื่อมโยงเข้ามาสู่เทคนิคการเขียนนิยายได้อย่างลงตัวจริงๆ

แต่จะถูกเชื่อมโยงจากตรงไหนถึงตรงไหนบ้างอย่างไร.. จึงอยากจะเขียนบันทึกมาเล่าให้อ่านเล่นๆกัน อ่านแล้วเพื่อนๆท่านใดอยากจะร่วมแจม แลกเปลี่ยนความคิดเห็นก็ขอเชิญเลยนะคะ..  อยากรู้ว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นของพวกเราจากการดูรายการ AF นั้น..

ที่โยงไปถึงการเขียนจะมีความคล้ายกันหรือไม่อย่างไร  ?

^___________^

 

</font></td></tr></tbody></table>

[ขจิต ฝอยทอง]

• มาดูพี่สาวหน่อย
• สงสัยเหมือนกันว่าพี่สาวเราหายไปไหน
• โหเปื่อย เอยป่วยนี่เอง
• ดูแลสุขภาพบ้างนะครับ
• ดีใจที่พี่มีลูกน้องตัวใหม่ท่าทางจะซนมากๆๆ
• ชอบดูเหมือนกัน แต่ ที่กลัวคือ เด็กบ้านเราแยกเยะไม่ออกว่านั่นคือการแสดง
• เพราะเด็กๆก็จะจ้องไปเป็นแต่ดารา นายแบบนางแบบ ทำอะไรไม่เป็น เรียกว่าเหบียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ มีแต่ค่านิยมที่รักสวยรักงาม ทิ้งพื้นฐานของตนเอง เกลียดพ่อแม่ที่ยากจน
• แต่รายการแบบนี้ก็สอนอะไรดีๆเหมือนกัน
• แต่เหมือน copy รายการของต่างประเทศมาเลยครับ
• ขอบคุณครับผม

[k-jira]

• สวัสดีค่ะ..มาเร็วจังยังตกแต่งบันทึกไม่เสร็จเลย อิอิ  server G2K แฮงค์บ่อยมา ส่งได้บ้างไม่ได้บ้าง เลยช้า ^__^'
• ลูกตัวใหม่ซนมากค่ะ ดีที่ตอนนี้สี่เดือนกว่าแล้ว เริ่มรู้เรื่องขึ้น และรู้จักอ้อนค่ะ เลยน่ารักขึ้น (อิอิ..แบบว่าเป็นโรคแพ้อ้อน)
• AF ดูตอนแรกก็เพราะไม่รู้จะทำอะไร แต่ดูไปดูมาก็ติด อยากดูติดต่อ ว่าจะเกดอะไรขึ้นต่อจากนั้น อีกอย่างหนึ่ง เพราะมันเป็น reality ทุกคนเลยเป็นธรรมชาติ เหมือนกับเขาอยู่ข้างๆห้องเรา มันช่วยแก้เหงาได้ดีจริงๆค่ะ
• ชอบดูเพราะว่าชอบเข้าไป get เอาความรู้และแง่คิดต่างๆมาใช้ค่ะ เก็บมาได้เยอะแยะเลย ก็เลยอยากจะเอามาแบ่งปันกัน

ขอบคุณมากค่ะ __^