สัปดาห์ที่ 2-โรคภัยไข้เจ็บ การดูแลรักษาสุขภาพ

โรคภัยไข้เจ็บ สุขภาพ

ในปี 2550 นี้ คุณปู่ของข้าพเจ้ามีอายุถึง 97 ปีแล้ว แต่เดิมมาท่านเป็นคนที่นับว่ามีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรงสมวัย ถึงแม้ว่าอายุจะมากถึงเพียงนี้ แต่ท่านก็ยังสามารถเดินเหินไปไหนมาไหนได้เอง รับประทานอาหารต่างๆได้ ไม่หลงๆลืมๆ พูดคุยกับลูกหลานได้รู้เรื่อง แม้ว่าลูกหลานจะต้องตะโกนบ้างก็ตามที

แต่นับตั้งแต่เดือนกรกฎาคมเป็นต้นมา คุณปู่ของข้าพเจ้าเริ่มมีอาการเจ็บคอ รับประทานอาหารไม่ค่อยได้ และเริ่มมีอาการปวดขา ขาไม่มีแรง เดินเหินได้ไม่สะดวก บรรดาลูกหลานเห็นท่านมีอาการไม่สบายมากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเช่นนี้ จึงปรึกษากันและลงความเห็นให้ท่านไปนอนพักที่โรงพยาบาล

ระยะแรกที่เข้าไปนอนพักรักษาตัวนั้น ท่านพักอยู่ที่ห้องคนไข้รวม มีคนไข้เยอะ อากาศก็ร้อนอบอ้าว แล้วก็มียุงเยอะมากด้วย ข้าพเจ้าปรึกษากับพ่อบ้านแล้วมีความเห็นตรงกันว่า สมควรย้ายคุณปู่เข้าไปนอนพักในห้องพิเศษ ซึ่งมีความเป็นส่วนตัวมากขึ้น มีที่นอนสำหรับผู้มาเฝ้าไข้ มีเครื่องปรับอากาศ และได้รับการดูแลจากพยาบาลอย่างใกล้ชิดมากขึ้น

การตัดสินใจย้ายคุณปู่เข้าไปนอนพักในห้องพิเศษนี้ เป็นการคิดและตัดสินใจของข้าพเจ้ากับพ่อบ้าน โดยพ่อบ้านเป็นผู้รับภาระค่าใช้จ่ายต่างๆ เหตุผลสำคัญที่ทำให้เราตัดสินใจเช่นนี้ก็คือ ท่านเป็นผู้ให้กำเนิดคุณพ่อของข้าพเจ้า เป็นผู้อบรม เลี้ยงดู สั่งสอนไม่ว่าจะเป็นคุณพ่อ บรรดาน้าๆทั้งหลาย ลงมาถึงหลานและเหลนของท่าน พระคุณของท่านที่มีต่อลูกหลานเหลนนั้น มีมากเกินกว่าที่จะให้ท่านต้องทนทุกข์ลำบากอยู่ในห้องคนไข้รวม ในเมื่อลูกหลานของท่านยังมีกำลังความสามารถที่จะดูแลท่านให้ได้รับความสุขสบายตามสมควร ในขณะที่ท่าน ยังมีชีวิตอยู่ นี้ สิ่งใดที่สมควรทำก็พึงกระทำ

อาการเจ็บป่วยของท่านยังเป็นเครื่องชี้ให้เห็นถึงสัจธรรมของโลกอีกว่า สังขารของคนเรานั้น เป็นไปเพื่อความเสื่อม ความเจ็บไข้ ยิ่งเมื่อเรามีอายุมากขึ้น สังขารก็เสื่อมมากขึ้นตามวัย การดูแลรักษาสุขภาพไว้ให้ดีจึงนับเป็นสิ่งสำคัญและจำเป็นสำหรับทุกๆคน

คนเราเมื่อยังอยู่ในวัยหนุ่มวัยสาว มักจะประมาทกับชีวิต เห็นว่าเรายังหนุ่มยังสาว ยังแข็งแรงดีอยู่ จึงละเลยในเรื่องของการดูแลรักษาสุขภาพ ซ้ำร้ายบางครั้งก็ยังบ่อนทำลายสุขภาพของตนเอง ไม่ว่าจะเป็นด้วยการสูบบุหรี่ ดื่มเหล้า สิ่งเสพติดของมึนเมาต่างๆ รวมไปถึงการทรมานสังขารของตนอย่างเกินควร แน่นอนว่าในยามที่เรายังเป็นหนุ่มสาว มีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรงสมบูรณ์นั้น การบ่อนทำลายสุขภาพดังกล่าวอาจจะยังไม่ค่อยเห็นผลเสียเท่าใดนัก

แต่เมื่อเราอายุมากขึ้น ล่วงเข้าสู่วัยกลางคน จะพบว่าการทำลายสุขภาพของตนที่ทำมาตั้งแต่วัยหนุ่มวัยสาวนั้น ส่งผลร้ายให้แก่ตัวของเราเองอย่างเห็นได้ชัดเจน ไม่ว่าจะเป็นอาการเหนื่อยหอบง่าย รอยเหี่ยวย่นบนใบหน้า ความจำที่เสื่อมทรามลง น้ำหนักตัวที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว (อ้วน) สายตายาว อาการปวดข้อปวดเข่า ฯลฯ กลายเป็นจะลุกก็โอย จะนั่งก็โอย เป็นต้น