จารุวัจน์ شافعى
ผศ.ดร. จารุวัจน์ ชาฟีอีย์ สองเมือง

ฉันเป็นเพียงบ่าว


ในวันที่ฉันเติบโตขึ้นมาด้วยความรักและการเลี้ยงดูอย่างดีจากผู้เป็นบิดามารดาของฉัน

จากนั้นฉันก็เริ่มที่จะก้าวเดินออกไปในโลกกว้าง

ด้วยอาวุธสำคัญที่ฉันมี คือ ความรู้และสติปัญญาและแรงหนุนจากคนรอบข้าง

ในใจของฉัน คิดตลอดเวลาว่า โอ้ ในโลกที่ยิ่งใหญ่ใบนี้ มันช่างเหมาะสมยิ่งกับผู้ยิ่งใหญ่อย่างฉัน

ฉันเรียนเก่ง ฉันฉลาด ฉันรอบรู้ ฉันจึงคู่ควรกับทุกสิ่งที่ฉันปราถนา

เมื่อใดที่ฉันปราถนาสิ่งใด สิ่งนั้นต้องมาอยู่ในกำมือของฉัน

คนรอบข้างฉันคือสะพานนำพาฉันไปสู่ทุกสิ่งที่ฉันปราถนา

โอ้ฉันจะอยู่บนโลกนี้ชั่วนิรันตร

วันนี้มีเสียงดังมาจากมัสยิด อัลลอฮ์นั้นยิ่งใหญ่ อัลลอฮ์นั้นยิ่งใหญ่

ไม่มีพระเจ้าอื่นใดนอกจากพระองค์ และมูฮำมัดเป็นผู้นำสารที่เที่ยงแท้มาจากพระองค์

ฉันจึงเหลียวมองที่มือของฉัน

ฉันจำได้ว่า แรกเริ่มเดิมทีมันไม่ใช่ของฉัน

ฉันจำได้ว่า ในตอนที่มันมาอยู่ที่ฉัน ฉันยังใช้มันไม่เป็น

จะหยิบ จะจับอะไรก็ไม่ได้ ต้องใช้เวลาหัด ใช้เวลาฝึกอยู่หลายปี

แต่ตอนนี้ ตอนที่ฉันใช้มันอย่างชำนาญ ฉันกลับลืมเจ้าของที่ให้ฉันยืม

โอ้ ฉัน ช่างเป็นคนที่อกตัญญูเสียจริง

ฉันมองไปหาคนรอบข้าง หลายตนลาลับไม่หวนกลับมาหาฉันอีก

เส้นทางข้างหน้าของพวกเขาไปไหนกัน

ทำไม เงินทอง สมบัติที่พวกเขาทำไว้ กลับไม่นำเอาไปด้วย

แล้วพวกเขาจะอยู่จะกินอย่างไร ในหนทางข้างหน้าที่มองไม่เห็น

แล้วฉันจะขวนขวายหาทรัพยสินเหล่านั้นไว้สำหรับวันนี้มากมายไว้ทำไม

โอ้ ตัวฉัน ทำไมฉันไม่ยอมเตรียมเสบียงไว้สำหรับหนทางที่แสนไกลนั้น

วันข้างหน้า แน่แท้ มือไม้ แขนขาที่ท่านให้ฉันได้ใช้นี้ ท่านจะทวงคืน

แล้วท่านจะถามฉันว่า เอาไปใช้ทำอะไรบ้าง ทำตามสํญญาที่ให้ไว้หรือเปล่า

ฉันแย่แน่

โอ้ ที่แท้ ฉันเป็นทาสของท่าน ฉันไม่ได้ยิ่งใหญ่ใดๆ เลย

ฉันไม่มีทรัพย์สมบัติใดๆ เลย ฉันไม่มีความสามารถใดๆ เลย

ฉันมาที่นี้เพียงเพื่อทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายจากท่านเท่านั้น

และภาระหน้าที่นั้นจะสำเร็จได้ก็ด้วยการเอื้ออำนวยจากพระองค์เท่านั้น

โอ้ ท่านโปรดอภัยให้บ่าวของท่านคนนี้ด้วยเถิด

และขอท่านจะช่วยอำนวยในทุกกิจที่บ่าวคนนี้รับผิดชอบได้บรรลุล่วงด้วยเถิด

 

 

คำสำคัญ (Tags): #บ่าว
หมายเลขบันทึก: 120351เขียนเมื่อ 18 สิงหาคม 2007 09:53 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 19:57 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (10)
  • สวัสดีค่ะ อ.จารุวัจน์
  • อ่านแล้วทำเอาป้าแดง รู้สึกหวั่นๆๆเหมือนกันนะเนี่ย :-))
สวัสดีครับP
pa_daeng
ขอบคุณครับที่มาเยี่ยม
ผมว่า การหลงทางของชีวิต ก็คือ การที่เราหาคำตอบให้กับตัวของเราไม่ได้ว่า เป้าหมายจริงๆ ของชีวิตนี้คืออะไร และหน้าที่หลักคืออะไร
อาจารย์เขียนบทความได้ดีกว่าคนเรียนภาษาไทยซะอีกครับ ขอชื่นชม บทความของอาจารย์ให้แง่คิดดีมากในหลายแง่มุม สุดท้ายแล้วเราคงต้องถามตัวเองใช่ไหมครับว่าทั้งหมดที่เห็นที่เป็น...ของเราหรือ?
ขอบคุณ
ไม่มีรูป

เสียงเล็กๆ มากครับ นานๆ จะมีคนชมเรื่องการแต่งบทกวี สักที ฮิฮิ (ผมประเภทบ้ายอครับ)

อันนี้เขียนขึ้นเนื่องจากอารมณ์ชั่วขณะครับ งานๆ จะเขียนได้สักทีหนึ่ง  

สลามบังอี

นับถือครับ...นับถือ.. แล้วจะเขียนให้ได้อย่างบังอีบ้างนะครับ...

น้องซอบรี (เด็กตูล...) 

วาอาลัยกุมุสลาม

P

อบูฮันนาน

ไม่รู้บังจะเป็นแบบเป็นอย่างได้หรือเปล่า คงต้องเลือกเอาเองนะ ของเสียก็มีเยอะ  

 

สารภาพว่า จำไม่ได้เพราะรูปไม่ค่อยชัด แต่ชื่อนี้เหมือนกับว่ารู้จัก เหมือนเคยทำโครงการอะไรร่วมกันซักอย่างหนึ่งนี่แหละ ลองหาส่งรูปชัดๆ มาให้หน่อยสิ คิดว่านึกออก

ผมขออนุญาตขยายผลต่อได้มัยครับ? เพราะอยากให้เพื่อนๆเค้าได้รับรู้อย่างที่ผมได้รับรู้จากบทกลอนของอาจารย์ด้วยครับ

ยินดีมากครับ หากมีการเผยแพร่ ไม่อ้างคนเขียนก็ไม่เป็นไรครับ หากงานชิ้นนี้สามารถทำให้คนใกล้ชิดกับคำสอนของศาสนามากขึ้น
พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท