ใส่แค่เดี๋ยวเดียว ราคาตั้ง 600

เมื่อวันศุกร์  ซึ่งทางโรงเรียนกำหนดให้จัดกิจกรรมวันแม่แห่งชาติ   มีกิจกรรมหลายอย่าง  ตั้งแต่คำกล่าวเทิดทูนพระคุณแม่  จัดป้ายนิเทศแสดงผลงานนักเรียน     ทำพิธีกราบแม่  และการแสดงกลางแจ้ง 

ซึ่งมีนักเรียนจำนวนหนึ่ง  ที่เต็มใจทั้งการแสดง  การซักซ้อม  ตลอดจนยินดีให้ความร่วมมือในการจ่ายเงินค่าเสื้อผ้าและแต่งตัว  

ครูอ้อยก็เพลิดเพลินกับนักเรียนหญิง  เพราะโดยส่วนตัว  ครูอ้อยก็มีแต่ลูกหญิง   จึงมองด้วยความเอ็นดู  ถ่ายรูปให้เธอๆ  กันอย่างเอิกเกริก   

พองานดำเนินไปได้เพียง 1 ชั่วโมงเศษ  พิธีก็เลิก  นักเรียนเดินแถวขึ้นห้องเรียน  และเรียนตามปกติ 

ครูอ้อยได้เข้าไปสอนตามปกติที่ห้องเรียนห้องหนึ่ง   ครูอ้อยได้ทักทายนักเรียนหญิงคนหนึ่งว่า....น้อง....ไม่ได้รำกับเพื่อนๆหรือคะ  

นักเรียนหญิงคนนั้น...ส่วยหน้าไปมา 

ครูอ้อยก็เลยถามต่อว่า...ครูสงสัยว่า  หน้าตาน่ารัก  ทำไมไม่ถูกครูเลือกไปรำล่ะคะ  

เด็กหญิงคนนั้นตอบครูอ้อยว่า....รำเดี๋ยวเดี๋ยวเองค่ะ ครูขา ตั้ง  600 บาท  หนูเสียดายเงิน  สงสารคุณแม่ค่ะ 

ครูอ้อยได้ยิน  รู้สึกสำนึกในคำพูดของเด็กน้อยคนนี้ทันทีว่า...600บาทของเด็กที่พ่อแม่  พอมีจ่ายให้ลูกมีความสุขกับการได้แสดง  กับ  เด็กอีกหลายๆคนที่ไม่มีโอกาส   ทำแบบนั้น  กับเพื่อนๆในวัยเดียวกัน  

ครูอ้อยจึงนึกย้อนไปถึงตัวเองตอนเป็นเด็ก  พ่อของเพื่อนไปญี่ปุ่นกลับมา ได้ซื้อชุดกิโมโนมาฝากลูกสาว  ใส่มางานวันเด็กสุดแสนจะน่ารัก 

ครูอ้อยแอบดูเพื่อน  ชื่นชมเพื่อน  อิจฉาเพื่อน  มีทุกอารมณ์ไปเลย  นั่นคือเด็ก  ...

แต่พอมาถึงปัจจุบันนี้  มี่เงินเดือนกิน  ซื้อกันจังเลยเสื้อผ้า  มี 3 ตัวไม่พอ  ซื้อใหม่อีก 4...5...6...7  จนล้นตู้  ไม่มีที่จะแขวน  แล้ว

ซื้อกันทำไมนี่  ทำไมไม่มีเพียงแต่ 3 ตัว  ใส่สลับกันไปมา  ก็น่าจะพอ 

คิดได้นะ  แต่ทำไม่ได้สักที......

อะไรผ่านมาขาย....เป็นเอา...ตั้งหน้าตั้งตาซื้อหมด...ทุกที