เมื่อรู้วันหนึ่ง รักนั้นต้องจืดจาง
เมื่อรู้วันหนึ่ง
รักนั้นต้องจืดจาง
ในยามทุกข์ใจเพราะรักไม่สมตั้งใจ
คนเราแต่ละคน ต่างเลือกหนทางเพื่อเดินผ่านปัญหา ในหลากหลายเส้นทาง จะก้าวผ่านด้วยความมุ่งมั่น จะอ้อยอิ่งเศร้าสร้อยเพราะไม่อยากผ่าน จากอารมณ์คืนวันเก่าก่อน หรือค่อยคืบคลานด้วยความพยายาม อยากผ่านไปแต่ยังไม่มีแรงพอ <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p></p><p>หลายเรื่องราวของการก้าวผ่าน ล้วนให้คำตอบกับชีวิตเราแทบทั้งนั้น </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p></p><p>ไม่มีสักครั้งที่เมื่อความรักจากเราไปแล้ว จะไม่เหลือสิ่งใดไว้ให้เรา </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>แต่จะเหลือความทรงจำแบบใดนั้น เป็นอีกเรื่องหนึ่ง เป็นเอกสิทธิ์และความแตกต่างแยกย่อยให้แต่ละความรัก <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p></p><p>เคยนั่งถามเพื่อนหลังจากนั่งปล่อยใจให้ลอยไป หลังจากพบว่า ชีวิตที่ผ่านความทุกข์ใจจากรักนั้น มันช่างมากมายคำตอบ เคยถามเพื่อนหลังจากนั่งไล่ลำดับเรื่องราวของชีวิตว่า รักแท้แบบกามนิตวาสิฏฐีนั้น มีอยู่จริงในโลกนี้หรือไม่ หรือเป็นเพียงบทบรรยายทางวรรณกรรมปรัชญา เพื่อตอกย้ำเพียงความหวังเชิงอุดมคติ </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>เพื่อนตอบทั้งคำเล่นคำจริง <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p></p><p>บ้างตอบว่า อย่าคิดว่าสิ่งที่ตัวเองไม่พบไม่เจอ จะไม่มีอยู่จริงในโลกนี้ บ้างพูดตรงๆว่า มีอยู่จริง จากสิ่งที่เขารับรู้ในชีวิตรักของคนรอบข้าง และความรักที่เขาเคยได้รับ บ้างพูดสนับสนุนในเชิงความหวังแบบอุดมคติของมนุษย์ ว่าสุดท้ายมนุษย์ก็มีเพียงความหวังเป็นเครื่องนำทาง รวมทั้งความหวังในรัก ที่แม้ไม่สมหวัง ก็ยังต้องหวังต่อไป </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p></p><p>เมื่อคำถามเริ่มโยนกลับไปกลับมา คำถามใหม่จึงเริ่มต้นขึ้น </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>เมื่อความประทับใจในบทแห่งความจดจำในรักแห่งอตีดกาล บอกเล่าว่า หากได้ดมดอกปาริชาติ เราจะจดจำอดีตชาติของชีวิตได้ รวมทั้งจดจำได้ถึงรักอันล่วงเลยผ่านมา ว่าหอมหวลหอมหวานปานใด <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p></p><p>เริ่มคำถามใหม่ว่า หากเรามีโอกาสดมดอกปาริชาติ เพื่อค้นหาความจริงในรักของอดีต ว่าใครเป็นคู่แห่งรักอันงดงามของชีวิตเราบ้าง ใครแต่ละคนจะเลือกอย่างไร </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p></p><p>เพื่อนผู้ชาย กลับปรากฎความหมายในแบบสอบถามยามค่ำคืน โดยส่วนใหญ่เลือกจะไม่รับรู้ ไม่เลือกสิทธิพิเศษของชีวิตเช่นนี้ ส่วนใหญ่ล้วนตอบถึงความไม่ต้องการยืนอยู่กับอดีต ไม่อยากมีพื้นที่ของอดีตไว้คอยตอกย้ำความเจ็บช้ำน้ำใจ </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>และส่วนใหญ่ถามกลับว่า จะดมไปเพื่ออะไร <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p></p><p>พอคำถามเริ่มตันก็ต้องเริ่มเบี่ยงประเด็น เมื่อเปลี่ยนโจทย์ใหม่ หากมิใช่ดอกปาริชาติ แต่เป็นดอกไม้งามในตำนานใดก็ตาม เมื่อได้ดอมดม เราจะล่วงรู้รักแห่งอนาคต ล่วงรู้ว่ารักนั้นจะยาวนานเพียงใด หรือจบลงเมื่อวันใด </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>ส่วนใหญ่เริ่มต้นการแตกประเด็น และส่วนใหญ่ของเพื่อนผู้ชาย เริ่มต้นอธิบายถึงความเชื่อมั่นในรัก หากล่วงรู้ว่า จะเป็นเช่นไรนั้น คนที่รักจะเดินจูงมือ จับมือเคียงข้างไปได้ยาวนานเพียงใดนั้น น่าสนใจมากกว่าดมดอกแห่งอดีต แต่การดอมดมดอกแห่งอนาคต น่าสนใจยิ่งกว่า <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p></p><p>ส่วนใหญ่ของเพื่อน ล้วนตอบเพื่อเรียนรู้กับชีวิตว่า หากรักนั้นยังเจ็บช้ำ หรือต้องจบด้วยความเจ็บช้ำ ก็ยังดีที่มีเรื่องราวให้ได้ทำใจแต่เนิ่น แต่บางคนก็แย้งว่า เมื่อล่วงรู้อนาคตเราอาจไม่ตั้งใจทำสิ่งดีดีให้เขามากเท่าที่เราควรจะทำ ควรจะมุ่งหวัง </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>เพราะเมื่อเรารู้ตอนจบของเรื่องราวนั้น วิสัยชายทั่วไปก็หมดสนุกกับความท้าทายซึ่งยังไม่มาถึง <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p></p><p>ไม่ว่าจะวนถามตอบกันอย่างไร มุมที่มักวกกลับมาเสมอ ในยามเฮฮาแบบผู้ชายก็คือ ถ้ามีดอกไม้แห่งอนาคตจริง ซึ่งมีฤทธิ์มีเดชให้ล่วงรู้ได้ น่าจะดมเพื่อได้คำตอบของที่ดิน ของการลงทุน และการขยายธุรกิจบ้าง ว่าสินค้าตัวใดจะเป็นสินค้าติดตลาดในอนาคต บ่อยครั้งที่วนเวียนกลับไปกลับมา กับรอยหยักของความมั่งคั่ง </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>บทสุดท้ายของรัก เมื่อต้องถามผู้คนทั่วไป <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p></p><p>เมื่อรู้ว่าวันหนึ่ง รักนั้นต้องจืดจาง เราแต่ละคนจะเลือกหนทางเช่นไร </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p></p><p>เมื่อรู้ว่าวันหนึ่ง มือที่เกาะกุมเราไปด้วยกันนั้น จะต้องแยกจากกัน ไม่คลายมือก็ปล่อย ไม่พูดออกตรงๆให้ปล่อยมือก็อาจสะบัดมือทิ้ง </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>ในท่ามกลางคืนวันของรัก ใครสักกี่คนจะสามารถจับมือคนรัก เพื่อเดินเคียงข้างกันไปจนสุดทางแห่งรัก ใครสักกี่คนต้องแยกจากกันไป ก่อนจะถึงบทสุดท้ายของการเดินทางไกลในชีวิต <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p></p><p>ในท่ามกลางความหอมหวานของรัก ก่อนที่จะไปสู่บทสุดท้ายแห่งการลาจาก </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p></p><p>เราแต่ละคนเลือกจะทำอย่างไร ในท่ามกลางรัก ความรัก คนรัก และการเดินทางไปสู่บทสุดท้ายของชีวิต บางทีคำตอบของรักก็อาจวนไปวนมา เหมือนเราที่ไม่อาจล่วงรู้รักนี้ในอนาคตได้ </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>ไม่มีใครตอบแทนเราได้ ในรักที่ไม่สมตั้งใจ หรือรักที่สมตั้งใจ จะเนิ่นนาน หรือยาวนานตราบชั่วลมหายใจได้เพียงใด <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p></p><p>ไม่มีใครจะตอบแทนความเข้าใจนี้ให้กับเราได้</p>
ความเห็น (6)
เหมือนจะจบลงด้วยดีอย่างที่หวัง
แต่กลับพังภินทร์ไปไม่เป็นท่า
เมื่อรักร้างห่างไกลในพริบตา
ประหนึ่งว่าโลกมืดมิด สนิทลง
สนิทลง ปลงแล้วพาแคล้วคลาด
ที่หมายมาดมุ่งหวังมิดังประสงค์
จิตประหวัดกลัดกลุ้มใจใฝ่พะวง
อานิสงส์กรรมตามทัน วันเวลา
วันเวลา ผันผ่านไปไม่นานนัก
ใจเคยภักดิ์รักมั่นคงดั่งหินผา
กลับล้มครืนโถมถั่งดั่งธารา
มิเคยย้อนมาใหม่ ไม่หวนคืน
ไม่หวนคืน ฟื้นฝอยรอยรักเก่า
ไร้ซึ่งเงาเคล้าคลอใจให้ชื่นมื่น
เพียงอดีตคอยตอกย้ำทนกล้ำกลืน
ทุกวันคืนที่ผ่านพ้น คนเดียวดาย คนเดียวดาย พ่ายรักขอพักก่อน
หยุดเร่ร่อน พักผ่อนใจให้ห่างหาย
หวังเยียวยารอยแผลรักจักมลาย
แล้วค้นหาความหมาย ปลายชีวิต
ปลายชีวิต กำหนดไว้ให้ไร้คู่
ได้รับรู้รสขื่นขมพรหมลิขิต
ไม่เคยมีสักครั้งหนึ่งในชีวิต
ลงกลอนปิดประตูใจ ใต้ร่มโพธิ์
--------------
เหมือนจะจบลงด้วยดีอย่างที่หวัง
แต่กลับพังภินทร์ไปไม่เป็นท่า
เมื่อรักร้างห่างไกลในพริบตา
ประหนึ่งว่าโลกมืดมิด สนิทลง
สนิทลง ปลงแล้วพาแคล้วคลาด
ที่หมายมาดมุ่งหวังมิดังประสงค์
จิตประหวัดกลัดกลุ้มใจใฝ่พะวง
อานิสงส์กรรมตามทัน วันเวลา
วันเวลา ผันผ่านไปไม่นานนัก
ใจเคยภักดิ์รักมั่นคงดั่งหินผา
กลับล้มครืนโถมถั่งดั่งธารา
มิเคยย้อนมาใหม่ ไม่หวนคืน
ไม่หวนคืน ฟื้นฝอยรอยรักเก่า
ไร้ซึ่งเงาเคล้าคลอใจให้ชื่นมื่น
เพียงอดีตคอยตอกย้ำทนกล้ำกลืน
ทุกวันคืนที่ผ่านพ้น คนเดียวดาย
คนเดียวดาย พ่ายรักขอพักก่อน
หยุดเร่ร่อน พักผ่อนใจให้ห่างหาย
หวังเยียวยารอยแผลรักจักมลาย
แล้วค้นหาความหมาย ปลายชีวิต
ปลายชีวิต กำหนดไว้ให้ไร้คู่
ได้รับรู้รสขื่นขมพรหมลิขิต
ไม่เคยมีสักครั้งหนึ่งในชีวิต
ลงกลอนปิดประตูใจ ใต้ร่มโพธิ์
--------------
ขออภัยค่ะ เบิ้ล ไป 2 เด้ง เลย
* รบกวนช่วยลบ ความเห็นแรก หน่อยค่ะ
ขอบพระคุณค่ะ
- สวัสดีครับ คุณ
- คงไม่ต้องลบความเห็นแรกก็ได้ครับ
- เผื่อไว้อ่านสะดวกดีครับ
- เพราะข้อความที่มีสีสันน่าสนใจครับ
- ขอบคุณมากครับ
- สำหรับข้อเขียนที่น่าสนใจ
- ขอบคุณครับ
- สวัสดีครับ
- ไม่ได้เข้ามาทักทายเสียนาน
- ความรัก ยังไง ก็คงงดงามเสมอครับ
- ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นผมคิดว่าคงไม่ได้เกิดจากความรักไม่ แต่มาจากสิ่งที่คนสองคนปฏิบัติต่อกัน
- อานุภาพแห่งความรัก ยังมีพลังอยู่เสมอครับ
- ผมเชื่อเช่นนั้น
สวัสดีค่ะ คุณ Kati
- เข้ามายืนยันว่า... ความรักเป็นสิ่งที่งดงาม...ไม่หายไปไหนเลย
- พลังแห่งรัก...อยู่ในใจเสมอ..เพียงแต่เราเก็บไว้ให้ถูกที่ทาง..มุมใดมุมหนึ่งของใจ...และเปิดมุมใดๆ..ให้สิ่งดีงามอื่นๆ เข้ามาเพื่อเสริมพลังรักนั้น......
- มีคติธรรมข้อหนึ่งเคยอ่านพบ " ต้องรู้เท่าทันในรัก.."