นิลเนตร์ 36

บันทึกการฝึกประสบการณ์วิชาชีพโรงเรียนพระปฐมวิทยาลัย

    เป็นบันทึกการรายงานผลของเมื่อวันที่ 6 มกราคม 2549ค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ส่งบันทึกช้าค่ะเพราะหนูไม่สบายเป็นไข้ค่ะและเมื่อวันจันทร์ที่ 9 หนูก็ลาหลุดเพราะไม่สบาย จึงมาบันทึกย้อนหลังในวันนี้ จากเมื่อวันที่ 6 ที่ผ่านมาการรายงานผลการฝึกประสบการณ์วิชาชีพเห็นได้ว่าแต่ละคนมีพัฒนาการในการฝึกงานไปในทางที่ดีขึ้นมันก็เกี่ยวกับสถานที่และหน่วยงานที่เราเข้าไปฝึกงานด้วยค่ะว่าเขาให้ความร่วมมือกับเรามากแค่ไหน บางที่มีเจ้าหน้าที่ที่เขาค่อนข้างเอาใจใส่มากเขาก็จะพยามยามป้อนงานที่เป็นประโยชน์ให้กับนักศึกษาที่ฝึกงานแต่บางที่ก็ยังเป็นงานเดิม ๆ ค่ะแต่ก็โดยส่วนตัวของเพื่อน ๆแล้วทุกคนก็พยายามที่จะเรียนรู้ให้มากขึ้นถึงแม้จะเป็นเรื่องเดิม ๆ ก็ตาม ขอยกตัวอย่างนะคะ เช่นที่โรงพยาบาลศิริราชที่นั่นจากที่ได้ฟังเพื่อนรายงานผลแล้วหนูคิดว่าเจ้าหน้าที่เขาพยายามที่จะให้นักศึกษาเรียนรู้ให้มากที่สุดโดยการให้กันสับเปลี่ยนกันทำงานแต่ละหน้าที่โดยให้เวียนเป็นแบบฐานแต่ละงานเช่นเดียวกับที่ สสวท ซึ่งวิธีนี้หนูคิดว่าดีค่ะนักศึกษาจะเรียนรู้งานได้ทุกทางดีมาก แต่ของหนูนะคะหนูไปคนเดียวค่ะแน่นอนหนูก็คงไปสับเปลี่ยนกับใครก็คงไม่ได้ก็พยายามเรียนรู้งานที่มีเข้ามาด้วยตัวเอง และโดยทั่วไปงานของโรงเรียนก็จะมีไม่มากนักนอกจากจะมีกิจกรรมพิเศษอะไรเท่านั้น โดยทั่วไปงานหลัก ๆ ที่ทำก็จะเป็นงานด้านบริการยืมคืนอุปกรณ์ภายในห้องโสตทัศนูปกร์ และก็ถ่ายภาพนิ่ง และภาพวิดีโอ เนื่องในโอกาสมีกิจกรรมต่าง ๆ ซึ่งเป็นงานที่ทำอยู่ประจำและก็อาจจะมีงานกราฟฟิกบ้างเช่นทำป้ายประกาศต่าง ๆ ของหนูจะไม่มีงานตัดต่อมากมายเหมือนสำนักงานที่เกี่ยวกับรายการโทรทัศน์โดยตรงหรอกค่ะ เพราะที่โรงเรียนนี้ส่วนใหญ่เขาจะไม่ค่อยเน้นใช้เทคโนโลยีเท่าไรนักในการสอนก็จะใช้การสอนแบบไม่ค่อยจะพึ่งพาสื่อการสอนสักเท่าไหร่หากจะใช้ก็ต้องไปใช้ในห้องที่มีการติดตั้งเครื่องเอาไว้พร้อมดังนั้นอาจารย์ส่วนใหญ่จึงไม่ค่อยอยากใช้เพราะมันไม่สะดวก  สื่อส่วนใหญ่ที่ใช้ก็จะเป็น power point  CAI ที่ใช้กันธรรมดาทั่วไป ไม่ค่อยจะมีอะไรมาก ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา 2 เดือนกว่า ๆ นี้หนูก็พยายามเรียนรู้ให้มากที่สุดนะคะบางอย่างหนูก็ไม่ค่อยได้ฝึกฝนมากนักในตอนที่เรียนแต่เมื่อเราได้ออกมาฝึกงานเราก็ได้ทำทุกอย่างยิ่งเราได้มาคนเดียวจึงไม่มีข้อแม้ในการที่จะทำอะไรก็ตามที่ได้รับมอบหมายค่ะ

  ในตอนที่มาฝึกงานในตอนแรกหนูยอมรับนะค่ะว่ากลัวเหมือนกันเพราะเรามาคนเดียวแต่พอถึงวันนี้หนูก็รู้สึกว่าการที่มาคนเดียวก็ดีค่ะเพราะเราได้เรียนรู้แบบเต็ม ๆ เพราะเราได้ทำเกือบทุกอย่างถึงแม้อาจจะยังไม่ครบตามจุดประสงค์ก็ตาม ไม่เหมือนตอนที่เรียนที่อาจมีเพื่อนคอยช่วยอยู่ มันทำให้เรารู้สึกโตขึ้นเยอะเลยค่ะ และเป็นการฝึกตัวเองไปในตัวด้วยค่ะ