ฉันไม่อยากไป จปร.
"พี่นุ้ยมีรายชื่อไปอบรมที่ จปร.นะคะ"
"ไม่เอา พี่ไม่ไป"
"ทำไมล่ะคะ สนุกนะ"
"ไม่ชอบ เบื่อ ไม่ต้องการ ไม่อยาก ไม่ไปหรอก"
ตั้งแต่เล็กจนโต ฉันมีชีวิตวนเวียนอยู่กับทหาร
พ่อกับแม่เป็นข้าราชการทหาร
บ้านอยู่ในค่ายทหารตั้งแต่เล็กจนปัจจุบันก็ยังอยู่
เรียนเตรียมอนุบาลในค่ายทหาร(ก็เดินจากบ้านไม่ไกลหรอก)
เข้าโรงเรียนอนุบาลของเอกชน ตั้งอยู่ตรงข้ามค่ายทหาร เพื่อนๆที่เรียนด้วยกันก็มีพ่อแม่เป็นทหารเช่นกัน
เข้าเรียนประถมที่ฤทธิยะวรรณาลัย ตอนนั้นเป็นโรงเรียนภายใต้การดูแลของทหารอากาศ แต่ตอนนี้ไม่แน่ใจค่ะ เพื่อนๆในห้องที่เรียนด้วยกันตั้งแต่ ป.1-ป.6 เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ มีผู้ปกครองทำอาชีพทหาร(จนตอนเด็กเข้าใจว่าอาชีพหลักของคนไทยคือทหาร)
เท่านั้นยังไม่พอ เนื่องจากมีชีวิตอยู่ในค่ายทหารตั้งแต่เล็ก เพื่อนๆก็ล้วนเป็นลูกทหาร แม่ค้าขายก๋วยเตี๋ยวหรือข้าวแกงในนั้นก็เป็นทหารไม่ก็ภรรยาทหาร มอเตอร์ไซค์รับจ้างในค่ายก็ทหารนี่แหละ
การคลุกคลีอยู่กับทหารตั้งแต่เล็กทำให้เห็นอาชีพทหาร หรือเรื่องเกี่ยวกับทหารเป็นเรื่องเฉยๆ ผิดกับเพื่อนๆ โดยเฉพาะเพื่อนสาวสมัยมัธยม ที่กรี๊ดกร๊าด ตื่นเต้นกับนายร้อยห้อยกระบี่ทั้งหลาย
เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว บริษัทจัดอบรมความเป็นทีมและความเป็นผู้นำโดยพาเจ้าหน้าที่ไปฝึกกันที่ โรงเรียนนายร้อย จปร. ฉันก็เป็นคนหนึ่งที่มีรายชื่อต้องเข้าไปฝึกด้วย แต่ด้วยเหตุผลร้อยแปดพันเก้าที่ยกขึ้นมาด้านบนนั้น ฉันจึงปฏิเสธ ไม่ยอมไปฝึก
จริงๆแล้วฉันทำพลาดอย่างมหันต์ เพราะที่ทำลงไปมันคือ การปิดกั้นการเรียนรู้ของตัวเองด้วยเหตุผลที่ไม่ได้เรื่องเลย ฉันเป็น "กบในกะลา" ทั้งที่พร่ำบอกคนอื่นให้ฝึก Open mind ,Open heart ,Open will
"การอบรมรอบหน้าฉันตั้งใจว่าจะไปร่วมด้วย ในเรื่องที่คิดว่าน่าเบื่อ อาจมีอะไรให้ค้นหา เรียนรู้ อีกมาก แค่เปิดใจเท่านั้น"
ความเห็น (3)
เสียแรงนิดหน่อย
ได้"ใจ" กลับมาเยอะเลย
ถูกแล้วจ้า ....!!!! พี่นุ้ย
แต่คิดได้ คนอื่นเขาก็กลับมาจาก จปร.กันหมดแล้ว ไว้ไปใหม่เนอะ
ไปด้วยกันน้า.... หนุกดีออก... ไปแล้วไปอีก :D
หุ หุ จะไปรอบเดียวกับโฟร์แมน เราจะได้เด็กสุด :D