ในวันหนึ่งข้าพเจ้าเข้าไปในห้องครูใหญ่เพื่อส่งใบลาที่ข้าพเจ้า ได้รับการมอบหมายหน้าที่นี้สำหรับห้องข้าพเจ้า ข้าพเจ้าเห็นครูสัยยิด รอกิบ ฝ่ายวิชาการอยู่ที่นั่นด้วย (ต้นปีนี้ท่านได้เป็นผู้ช่วยศึกษานิเทศก์ กระทรวงศึกษาธิการ) ชุดที่ข้าพเจ้าสวมทำให้ฝ่ายวิชาการบังเกิดความแปลกใจ เพราะข้าพเจ้าใส่สะระบั่นมีพู่ห้อย ใส่รองเท้าเหมือนรองเท้าผู้ประกอบพิธีฮัจญ์ ผ้าคลุมสีขาวทับบนเสื้อโต๊บ ท่านถามว่าทำไมข้าพเจ้าจึงใส่ชุดนี้ ข้าพเจ้าตอบว่า “มันเป็นสุนนะต์”
ท่านถามว่า “เธอปฏิบัติสุนนะต์อื่นๆทั้งหมดแล้วนอกจากสุนนะต์เรื่องเสื้อผ้าหรือ ? ”
“ เปล่าครับ เรายังบกพร่องอีกมาก แต่สิ่งใดที่ทำได้เราจะทำ” ข้าพเจ้าตอบ
ท่านกล่าวว่า “การทำเช่นนี้ผิดกฎของโรงเรียน”
“ กฎของโรงเรียนมีไว้เพื่อการจัดระเบียบ แต่ข้าพเจ้าไม่เคยขาดเรียน ข้าพเจ้าไม่มีปัญหาเรื่องจรรยามารยาท ครูทุกคนพอใจต่อข้าพเจ้า อัลฮัมดุลิลลาห์ ในด้านการเรียน ข้าพเจ้าเป็นที่หนึ่งของห้อง แล้วข้าพเจ้าไม่มีระเบียบตรงใหนหรื ืือครับ” ข้าพเจ้าตอบ
ท่านกล่าวว่า “ ถ้าเธอยังใส่ชุดนี้ต่อไป สภาอำเภอจะไม่บรรจุเธอเป็นครู เพื่อมิให้นักเรียนแปลกใจต่อสภาพของเธอ ”
“ อย่างไรก็ตามเวลานั้นยังมาไม่ถึง เมื่อถึงเวลา สภาก็มีสิทธิที่จะทำในสิ่งที่ประสงค์ ข้าพเจ้าก็มีสิทธิที่จะทำในสิ่งที่ประสงค์ ริซกีอยูในมือของอัลลอฮฺ ไม่ใช่สภาหรือกระทรวง”
ถึงตอนนี้ฝ่ายวิชาการก็เงียบ ครูใหญ่จึงตัดบท และแนะนำข้าพเจ้าต่อฝ่ายวิชาการ และให้ข้าพเจ้าออกไป ข้าพเจ้าก็ออกไปเรื่องจึงจบลงด้วยดี
ไม่มีความเห็น